«Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν
ότι η στιγμή που δεν έχουν τίποτε άλλο να σου προσφέρουν είναι η στιγμή που τους
έχεις τη μεγαλύτερη ανάγκη;»
Όταν μαθαίνεις ότι η αρρώστια σου
σε οδηγεί στο θάνατο, η φρίκη πολλαπλασιάζεται και εντείνεται από την απόσυρση
των άλλων. Η απομόνωση του μελλοθάνατου ασθενούς οξύνεται από τα ανόητα
προσχήματα όσων επιχειρούν να κρύψουν το πλησίασμα του θανάτου. Αλλά ο θάνατος
δεν κρύβεται. Τα ίχνη του διακρίνονται παντού: οι νοσοκόμες μιλούν χαμηλόφωνα,
οι γιατροί στην επίσκεψη δίνουν περισσότερη προσοχή σε λάθος σημεία του
σώματος, οι φοιτητές μπαίνουν στο δωμάτιο στις μύτες των ποδιών του, η
οικογένεια χαμογελάει με γενναιότητα, οι επισκέπτες προσπαθούν να δείξουν
χαρωποί.
Περισσότερο από τον θάνατο αυτό
που φοβόμαστε είναι η απόλυτη απομόνωση που τον συνοδεύει. Προσπαθούμε να
περάσουμε τη ζωή μας δυο δυο, ο καθένας μας όμως οφείλει να πεθάνει μόνος-
κανείς δεν μπορεί να πεθάνει τον δικό μας θάνατο μαζί μας ή αντί για μας. Το
γεγονός ότι οι ζωντανοί αποφεύγουν τους μελλοθάνατους προοικονομεί την τελική
απόλυτη εγκατάλειψη. Η απομόνωση του μελλοθάνατου λειτουργεί αμφίδρομα. Ο
ασθενής αποκόπτεται από τους ζωντανούς, γιατί δεν θέλει να παρασύρει την
οικογένεια ή τους φίλους του στη δική του φρίκη μιλώντας για τους φόβους του
και για τις μακάβριες σκέψεις του. Κι οι φίλοι σιγά- σιγά αποτραβιούνται
νιώθοντας ανίκανοι, αμήχανοι, αβέβαιοι για το τι να πουν και τι να κάνουν και
απρόθυμοι να πάρουν από πολύ κοντά μια πρόγευση του δικού τους θανάτου.
«Προσπάθησε να καταλάβεις ότι δεν
είναι ο θάνατος χρυσός, χρυσάφι είναι το να ζεις πλήρως τη ζωή σου μπροστά στο
φάσμα του θανάτου. Σκέψου πόσο μεγάλη δύναμη έχει η τελευταία φορά και πόσο
πολύτιμη είναι: η τελευταία άνοιξη, η τελευταία φορά που βλέπεις να πετούν στον
αέρα οι ‘κλέφτες’ των αγριόχορτων, η τελευταία φορά που βλέπεις τα λουλούδια».
«Η χρυσή περίοδος είναι και μια
εποχή μεγάλης απελευθέρωσης –μια εποχή που είσαι ελεύθερος να πεις όχι σε όλες
τις ασήμαντες υποχρεώσεις, να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά σε ότι μετράει για σένα
περισσότερο στον κόσμο αυτό –στην παρουσία των φίλων, στην αλλαγή των εποχών,
στο πηγαινέλα των κυμάτων στη φουσκοθαλασσιά».
Απόσπασμα από τον Yalom, Irvin (2007). «Η μάνα και το νόημα της ζωής». Εκδόσεις Άγρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου