Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας, Μπουκάι

-Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ!
-Σίγουρα; με ρώτησε αυτός.
-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.

Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.

Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.

Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή… Με όλη σου την ψυχή!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία», σελ. 7-9. Αθήνα: Εκδόσεις Opera.

Το γαλάζιο χταπόδι

Για την ντροπαλότητα

«Όταν τα παιδιά ξεκινάνε το σχολείο, για κάποια από αυτά ξεκινάει και μια δραματική κατάσταση. Το κοκκίνισμα της ντροπής. Μπορεί ως ενήλικες να μη δίνουμε σημασία ή να κοροϊδεύουμε έναν ενήλικα όταν κοκκινίζει από ντροπή, στον μικρό κόσμο των παιδιών, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι δυστυχώς. Αρκεί ένας να κάνει μια φορά την αρχή κοροϊδεύοντας και το παιδί ‘μαθαίνει’ να ντρέπεται και να κοκκινίζει κάθε φορά που γίνεται στόχος πειραγμάτων.

Η Ελισάβετ είναι έξι χρονών και είναι αρκετά συνεσταλμένη. Σαν παιδάκι είναι ευγενική και δεν αργεί να ανοιχτεί στους άλλους, αρκεί να κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα. Μέσα από αυτό το παραμύθι έμαθε και η ίδια να κάνει το πρώτο βήμα και να μην περιμένει πάντα τους άλλους να της μιλήσουν πρώτοι και φυσικά να ξεπεράσει την ντροπαλότητά της» (σελ. 52).

Γεωργιάδου, Νένα. (2010). Θεραπευτικά παραμύθια. Αθήνα: Εκδόσεις Οξυγόνο, σελ. 53- 58.   

Ο Ρεβιθούλης

Μάθημα υπομονής και επιμονής

«Ο Λάζαρος είναι τεσσεράμισι ετών και η μητέρα του αναφέρει πως τα παρατάει πολύ εύκολα μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια. Δεν έχει υπομονή και δεν ξαναπροσπαθεί εύκολα, όταν δεν τα καταφέρνει με την πρώτη προσπάθεια.

Μέσα από το παραμύθι ‘ο Ρεβιθούλης’ γίνεται προσπάθεια να κατανοηθεί πως η υπομονή, η επανάληψη και η επιμονή μπορούν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Επιπρόσθετα δίνονται οδηγίες στη μητέρα να ενισχύει θετικά κάθε προσπάθεια του παιδιού, όπως με το να του λέει ‘μπράβο’, ‘τα πας πολύ καλά’, ‘είμαι σίγουρη πως μπορείς να το κάνεις ακόμα μια φορά’, κτλ. Σαν αποτέλεσμα είχαμε ο Λάζαρος να δείξει άμεσα σημάδια προόδου» (σελ. 40).

Γεωργιάδου, Νένα. (2010). Θεραπευτικά παραμύθια. Αθήνα: Εκδόσεις Οξυγόνο, σελ. 41- 46.

Ωριμότητα, ανωριμότητα και ζήλια (Κάιν, Γ' Μέρος)

«Οι περισσότεροι από μας έχουμε τόσο μολυνθεί από το ζηλότυπο ανταγωνισμό σε όλη μας τη ζωή, που δεν ξέρουμε τι σημαίνει ψυχική υγεία για μας ή τους άλλους. Η τάση μας είναι να δικαιολογούμε τις ζηλότυπες προσπάθειες και τις νευρικές υπερεντάσεις μας, υπογραμμίζοντας την κατάσταση των φίλων μας που υποφέρουν όσο εμείς από τα ίδια συμπτώματα. Υποστηρίζουμε πως αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου» (σελ.57).

 «Ο ώριμος άνθρωπος δείχνει να έχει ξεπεράσει το συνήθειο του ζηλότυπου ανταγωνισμού σε μεγάλο βαθμό. Η πηγή της δύναμής του, ή το κέντρο βάρος του, βρίσκεται μέσα του. Δε χρειάζεται να στηριχθεί ή να εξαρτηθεί από άλλους για την έμπνευση, στήριξη, κατεύθυνση ή επιβεβαίωσή του. Δεν χρειάζεται να ζει με τις συνήθειες και την κρίση του πλήθους. Είναι αρκετά ασφαλής για να παίρνει τις δικές του αποφάσεις ως προς το τι είναι κατάλληλο ή ακατάλληλο για αυτόν. Παραμένει εσωτερικά κατευθυνόμενος μπροστά σε κάθε πειρασμό ή φλυαρία του πλήθους» (σελ. 59).

«Ωριμότητα σημαίνει γαλήνη και η γαλήνη είναι η φυσική κατάσταση του μυαλού όταν δεν διακατέχεται από ζήλια. Είναι κάτι ανάλογο με τη ‘γαλήνη που υπερβαίνει κάθε νοητική αντίληψη’» (σελ. 63).

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Το σημάδι του Κάιν. Η ανατομία της ζήλιας". των Γουίλαρντ & Μάργκαρετ Μπήτσερ, σελ. 57-63. Εκδόσεις Ανθρώπινοι Ορίζοντες.

Ζηλότυπη αντιδραστικότητα: Ο χορός του κόλακα (Κάιν, Β' Μέρος)

«Ο χορευτής που κολακεύει ή ερωτοτροπεί και προκαλεί, προσπαθεί πάντα να βγάλει τους άλλους από την πορεία τους και να τους εμποδίσει να προχωρήσουν με δική τους πρωτοβουλία. Έχει χάσει ο ίδιος τη δική του πορεία στη ζωή εξαιτίας του ζηλότυπου ανταγωνισμού και προσπαθεί να προσκολληθεί στους γύρω του με τρόπο ώστε να σταματήσουν να δουλεύουν και να αρχίσουν να χορεύουν μαζί» (σελ. 93-94).

 

«Η συνήθεια να φθάνουμε στην απελπισία, να παγιδευόμαστε και να αντιδρούμε στη γνώμη του άλλου είναι αυτό που ονομάζουμε ‘χορό του κόλακα’» (σελ. 94-95).

«Το είδος της παρεμπόδισης που χρησιμοποιείται στον χορό του κόλακα μας θυμίζει συχνά τους δύο ανθρώπους που φρακάρουν σε μια πόρτα προσπαθώντας να περάσουν και οι δύο μαζί. Αντί να περάσουν με τη σειρά, αρχίζουν να κινούνται σπασμωδικά στο πλάι, ώσπου ο ένας να αποφασίσει να σταματήσει. Εύκολα μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ίδια αμοιβαία παρεμπόδιση στη ζηλότυπη φιλονικία των παιδιών» (σελ. 95).

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Το σημάδι του Κάιν. Η ανατομία της ζήλιας". των Γουίλαρντ & Μάργκαρετ Μπήτσερ, σελ. 93-102. Εκδόσεις Ανθρώπινοι Ορίζοντες.