Φοβισμένα βήματα

Φοβάσαι κάθε φορά που επιλέγεις να κάνεις ένα βήμα… σκέφτεσαι, ανησυχείς, όλα σου φαίνονται δύσκολα, διστάζεις… φοβάσαι… αμφιβάλλεις… Μήπως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; Μήπως δεν είσαι επαρκής για αυτό το βήμα; Μήπως τελικά δεν θα τα καταφέρεις; Μήπως δεν έπρεπε καν να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία; 

Φοβάσαι τόσο για όλα που καταλήγεις να μην απολαμβάνεις κανένα από τα βήματα που κάνεις στη ζωή σου… Σκέψου λιγάκι τα βήματα που έκανες μέχρι τώρα… όλα ήταν γεμάτα φόβο, αγωνία, ανησυχία, ανασφάλεια, άγχος… Τόσα φοβισμένα βήματα, που δειλά σε οδηγούσαν στον στόχο σου. Πάντα έφτανες στον στόχο που ήθελες, όμως, αυτό δεν άλλαζε τα βήματα που παρέμεναν δειλά και φοβισμένα.

Κάθε φοβισμένο βήμα σου μπορεί να σε οδηγήσει κάπου, αλλά σκέψου πόσο ψυχοφθόρο είναι… Ίσως, να έμοιαζαν όλα πιο εύκολα και βολικά αν τα βήματά σου ήταν λιγότερο φοβισμένα… λιγότερο προβληματισμένα… λιγότερο αγχωτικά… 

Κάθε φοβισμένο βήμα σου υπενθυμίζει σε σένα πόσο λίγος νιώθεις, πόσο φοβισμένος είσαι γενικότερα στη ζωή σου… Σε ότι κι αν κάνεις, σε ότι κι αν επιλέξεις να ζήσεις ο φόβος σε κατακλύζει και το μόνο που απομένει από την κάθε προσπάθεια είναι ο φόβος… που σε κυριεύει και ενεργοποιεί έναν εσωτερικό συναγερμό ώστε να προετοιμαστείς κατάλληλα για μια ενδεχόμενη αποτυχία. Ο φόβος καλύπτει τα πάντα, τα κάνει να φαίνονται απόμακρα και δύσκολα, άπιαστα και μακρινά, κουραστικά και αδιάφορα. 

Από σένα εξαρτάται πως θα συνεχίσεις: θα επιλέξεις να αφήσεις τα φοβισμένα βήματα που κάνεις στη ζωή σου ή θα συνεχίσεις να κοπιάζεις για ένα ακόμη φοβισμένο βήμα, προσδοκώντας ότι δεν θα είναι το τελευταίο, ότι δεν θα φτάσεις στην καταστροφή πριν καταφέρεις να το ολοκληρώσεις;

Φοβισμένα βήματα που σου υπενθυμίζουν ότι όλα είναι αμφίβολα, ρευστά και προσωρινά. Συμβιβάσου και ενδυνάμωσε τα βήματα σου, καν’ τα πιο σταθερά και σίγουρα, αλλιώς θα συνεχίσεις μια ζωή να σέρνεσαι διστακτικά προς την εκπλήρωση των αναγκών και των επιθυμιών σου.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Ναρκισσισμός: σε θαυμάζω μέχρι να αρχίσεις να με θαυμάζεις...

  * Από Παπαδόπουλο Βαγγέλη, Κοινωνικό Λειτουργό

«Σε θαυμάζω… τόσο πολύ… μέχρι να μου δείξεις θαυμασμό. Μόλις αρχίζεις να με θαυμάζεις, ο στόχος έχει επιτευχθεί. Χάνω το ενδιαφέρον μου… Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, γιατί δεν έχω μάθει να επενδύω συναισθηματικά, δεν έχω μάθει να δίνω, δεν έχω μάθει να αγαπώ».  

 

Μήπως έχεις συναντήσει ανθρώπους που σου δίνουν ψίχουλα θαυμασμού αναζητώντας από σένα μια διαρκή παροχή υπερβολικού θαυμασμού προς αυτούς;

Ναρκισσισμός: μια ύπουλη συναισθηματική «αρρώστια» που καταστρέφει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από κάθε είδους συναισθηματική και φιλική σύνδεση με τον συνάνθρωπό του. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο στις μέρες που διανύουμε γιατί λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όλα οδηγούν στην εξωτερική εικόνα με καταστροφικές συνέπειες στον ψυχισμό του καθενός μας.

Ο ναρκισσισμός είναι περισσότερο διαβρωτικός στις στενές διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο θαυμασμός και η ανάγκη για επιβεβαίωση δεν επαρκεί για την ανάπτυξη μιας συναισθηματικής επαφής και για τη δόμηση βαθύτερων σχέσεων. Το άτομο με ναρκισσιστικά στοιχεία δεν έχει καθόλου αναπτυγμένη την ενσυναίσθηση και δεν μπορεί να συναισθανθεί τον άλλο μέσα σε μια σχέση. Ο καθένας βιώνει τη δική του πραγματικότητα για τη σχέση, το θέμα είναι πόσο το άτομο αγνοεί την πραγματικότητα του άλλου. Στην περίπτωση του ναρκισσισμού, το άτομο θεωρεί τελείως λανθασμένη την οπτική του άλλου και ασκεί έντονη κριτική στον άλλο, προσπαθώντας να διατηρήσει ή να εξυψώσει τη δική του εικόνα. 

Προσδοκώντας το ενδιαφέρον και την αγάπη του άλλου, πιανόμαστε από τα ψίχουλα που μας δίνει και πιστεύουμε ότι με το πέρασμα του χρόνου θα ανταποκριθεί σε μια βαθιά συναισθηματική σχέση. Μήπως όμως μπερδεύουμε τον θαυμασμό με την αγάπη και περιμένουμε από κάποιον άνθρωπο που το μόνο που έχει ανάγκη είναι ο θαυμασμός των άλλων και η επιβεβαίωση της ύπαρξής του να μας αγαπήσει; Κι αν εμείς τον αγαπήσουμε πόσο πιθανό είναι από κάποιον που έχει ναρκισσιστικά στοιχεία να νιώσει την ύπαρξη αυτής της αγάπης. Μία από τις δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα με έντονο ναρκισσισμό είναι να μην εμπιστεύονται τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Θεωρούν πως όσο ρευστή είναι η εικόνα που έχουν αυτοί για τον εαυτό τους τόσο ρευστά είναι και τα συναισθήματα των άλλων για αυτούς. Επομένως, δεν πιστεύουν ότι θα τους αγαπήσει κάποιος και ζώντας διαρκώς με την αμφιβολία για αγάπη νιώθουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να αγαπηθούν…

Η ανάγκη για θαυμασμό είναι πιο έντονη από την ανάγκη για αγάπη στα άτομα με ναρκισσισμό. Ο θαυμασμός τρέφει την εικόνα του εαυτού τους, τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί και ιδιαίτεροι κι εφόσον νιώθουν ξεχωριστοί θεωρούν ότι μπορούν να είναι καθοδηγητικοί και παρεμβατικοί απέναντι στους άλλους. Έχουν ανάγκη από μια διαρκή παροχή θαυμασμού για να μπορούν να διατηρούν την αίσθηση της μοναδικότητας, της δύναμης και της ανωτερότητας για τον εαυτό τους. Ο θαυμασμός επικυρώνει την ύπαρξή τους και τη σημαντικότητα του εαυτού τους. Νιώθουν πιο άβολα όταν δέχονται αγάπη και νιώθουν πιο ασφαλή όταν δέχονται θαυμασμό. Τον θαυμασμό νιώθουν ότι μπορούν να τον ελέγξουν και να τον διαχειριστούν, ενώ ταυτόχρονα είναι απαραίτητος για τη συνέχιση της ύπαρξής τους…

Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Κοινωνικός Λειτουργός

papevag90@yahoo.gr

Έρωτας: μια εφηβική ουτοπία;

* Από Παπαδόπουλο Βαγγέλη, Κοινωνικό Λειτουργό

 

Μήπως ο έρωτας τελικά είναι μια ουτοπία της εφηβικής ηλικίας και τίποτα παραπάνω; Και… καθώς μεγαλώνουμε και αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της πραγματικότητας αρχίζει να εξατμίζεται και να χάνεται, δίνοντας τη θέση του στον συμβιβασμό και στην αθλιοτητα της συνήθειας, κάνοντας τον καθένα μας ένα έρμαιο της κοινωνίας μας;;;

Οπότε, πρέπει με κάποιο τρόπο να καταφέρουμε να κρατήσουμε ζωντανή τη μαγεία της εφηβείας, παράλληλα, όμως, να είμαστε και υπεύθυνοι ενήλικες αναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις μας. 

Μήπως, τελικά, αυτοί που τους κατηγορούμε και τους ονομάζουμε ανώριμους να είναι πολύ πιο έξυπνοι από εμάς τους «ώριμους»,  που απλά έχουμε χάσει όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα που προκαλεί ο έρωτας και η έλλειψη ελέγχου της ζωής μας που έτσι και αλλιώς δεν έχουμε; 

Και στην τελική ποιος μπορεί να πει πιο είναι σωστό και πιο λάθος επεμβαίνοντας στη ζωή του κάθε ανθρώπου, κατευθύνοντας τον στην πορεία, όπως ορίζει η κοινωνία μας που το μόνο που κάνει είναι να αποξενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους, χωρίς έρωτες και βαθιές φιλίες, καταστρέφοντας εντελώς τη συναισθηματική φύση μας, σαν να είμαστε ρομπότ;

Ο έρωτας είναι σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα: αν δεν έχεις την τρέλα και τα κότσια της εφηβικής ηλικίας δεν θα μπεις μέσα στη βάρκα για να τη διασχίσεις, χωρίς να σε νοιάζει το τσακιστείς στα απόκρημνα βράχια. Γιατί συνήθως έτσι γίνεται… αν πας συνέχεια απο την ασφαλή διαδρομή μπορεί να φτάσεις στο τέλος του ταξιδιού αλλά δεν θα δεις αυτές τις όμορφες ακρογιαλιές που κρύβει ο έρωτας μέσα στη δίνη και την τρέλα του…

Τελικά στη ζωή για να χαρείς και να συνεχίζεις να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να παραμείνεις ενας ανώριμος έφηβος, ζώντας στα άκρα μέσα απο την μαγεία του έρωτα και ας συντριβείς στα βράχια του κατά τη διάρκεια μιας φουρτούνας…

Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Κοινωνικός Λειτουργός

papevag90@yahoo.gr

Εξουσιαστικές μητέρες με ενήλικα παιδιά

Μητέρες που θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στη ζωή των παιδιών τους. Μητέρες που ευνουχίζουν τα παιδιά τους και δεν τα αφήνουν να μεγαλώσουν. Μητέρες που έχουν μια διαρκή παρεμβατική σχέση με τα παιδιά τους, χωρίς να τα επιτρέπουν να ενηλικιωθούν, να σταθούν στα πόδια τους, να γίνουν αυτόνομα και ανεξάρτητα. 

Αν το παιδί μεγαλώσει η μητέρα χάνει την εξουσία πάνω του. Κι αυτό δεν το αντέχει μια εξουσιαστική μητέρα, μια μητέρα που προσπαθεί στο μέγιστο να ελέγχει, να διαμορφώνει και διαρκώς να αξιολογεί τις συμπεριφορές του παιδιού, σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες και τις δικές της αξίες.  

Πόσο μπορεί να καταστρέψει τη ζωή του παιδιού μια εξουσιαστική μητέρα; Σε μικρή ηλικία η κατάσταση μπορεί να είναι περισσότερο ελεγχόμενη και οι επιδράσεις δεν είναι πολύ ορατές. Όταν, όμως, τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες, η κατάσταση είναι πλέον πέρα από κάθε έλεγχο. Ο έλεγχος φαίνεται πως ανήκει μόνο στη μητέρα, που δυναστεύει τη ζωή του παιδιού, καθορίζει τις επιλογές του και απορρίπτει οτιδήποτε θα την έκανε να χάσει την απόλυτη κυριαρχία απέναντι στο παιδί.

Σε μια σχέση εξουσίας, ο εξουσιαστής κάνει τα πάντα για το «καλό» του εξουσιαζόμενου. Στην πραγματικότητα, ο εξουσιαστής φροντίζει για τα δικά του συμφέροντα ή για να μην χάσει τα κεκτημένα. Η εξουσιαστική μητέρα κάνει τα πάντα για το «καλό» του παιδιού της, με βασικό στόχο να μετατραπεί το ίδιο σε ένα άβουλο πλάσμα, έτσι ώστε να μην χάσει την εξουσία της επάνω του.

Ως ενήλικο παιδί μπορεί να βολεύεσαι μέσα σε μια σχέση με μια εξουσιαστική μητέρα. Όμως, μην συγχέεις την τάση για εξουσία και έλεγχο από την πλευρά της μητέρας με την αγάπη, το ενδιαφέρον και την αποδοχή. 

Η τάση της μητέρας για εξουσία και έλεγχο καταστρέφει κάθε δυνατότητα του παιδιού να ανακαλύψει και να δομήσει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του, τα θέλω και τις ανάγκες του. Όλα διαστρεβλώνονται και γίνονται αντιληπτά μέσα από τις επιθυμίες, τις ανάγκες και την προσωπικότητα της μητέρας.

Ως ενήλικο παιδί καταλήγεις να είσαι απλά ένα υποχείριο μιας μητέρας, που σε κινεί σαν μαριονέτα, καταλήγεις να είσαι άβουλο, ανικανοποίητο και δυστυχισμένο. Δεν μπορείς να αισθανθείς, να λειτουργήσεις, να ζήσεις, να κάνεις όνειρα, να ευτυχήσεις… αφού δεν ξέρεις καν τι σου αρέσει, ποιος είσαι, τι θέλεις… Οι μαριονέτες δεν έχουν εαυτό, δεν έχουν βούληση, δεν έχουν επιθυμίες… 

Ως πότε, όμως, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις κάτω από το άγρυπνο βλέμμα μιας εξουσιαστικής μητέρας; Για πόσο ακόμη θα επιτρέψεις κάποιος άλλος να εξουσιάζει τη ζωή σου; Το πιο βασικό, όμως, και ίσως πρωταρχικό ερώτημα είναι: το αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό που συμβαίνει; 

Είσαι ένας ελεύθερος ενήλικας άνθρωπος ή ένα εξουσιαζόμενο παιδί, που δεν θέλει να μεγαλώσει και κάνει τα πάντα για να έχει την αγάπη και το ενδιαφέρον της μητέρας του; Μην ξεχνάς, όμως, ότι η εξουσία είναι ακόρεστη και πάντα θα σου ζητά όλο και περισσότερα…