Πόσο αρνήθηκες τη ζωή σου;

Όλα όσα αρνήθηκες…

Αρνήθηκες όλα αυτά που ένιωθες πως ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις, όλα αυτά που θεωρούσες ανέφικτα, απραγματοποίητα.

Έπεισες τον εαυτό σου πως δεν τα θέλει. Πώς ποτέ δεν θα τα ποθήσει. Πως σου είναι αδιάφορα, ανούσια...

Καθόρισες τα σημαντικά ως λιγότερο σημαντικά κι έκανες σημαντικά κάποια τελείως ασήμαντα. Κι έτσι πορεύτηκες σε αυτή τη ζωή.

Μακριά από όσα ένιωθες ότι δεν μπορείς να αγγίξεις, να καταφέρεις, ούτε καν να ονειρευτείς. Σταμάτησες να κάνεις όνειρα για όσα σου φαινόταν τόσο μακρινά.

Κι έμεινες να ζεις εδώ δίχως αληθινά όνειρα, με μπερδεμένες επιθυμίες και θέλω, με 

μπασταρδεμένες ανάγκες και με μόνη διέξοδο την ονειροπόληση όχι για όσα θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον από σένα για σένα, απλά για όσα θα σε κάνουν να νιώσεις λιγάκι καλά στη σκέψη.

Κι όλα αυτά που αρνήθηκες κατέληξαν σε έναν διαρκή, εσωτερικό θυμό.

Θυμώνεις με σένα. Μόνο με σένα. Ποτέ δεν κατάφερες αυτό… ποτέ δεν μπόρεσες να έχεις την κυριαρχία του εαυτού σου. Πάντα έτσι και πάντα θυμωμένος.

Καμιά προσπάθεια για αλλαγή και ανώφελοι κύκλοι στα ίδια πράγματα. Απέτυχες. Όχι με τους άλλους. Με σένα. Έγινες ή μάλλον ποτέ δεν έγινες αυτό που ήθελες να είσαι, όπως ήθελες να είσαι. 

Θυμός… ένας ατελείωτος θυμός που δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο στρέφεται προς εσένα, προς τον εαυτό.

«Αγάπη» μέσα από το παίδεμα;

Τα πράγματα είναι απλά κι εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Όλοι θέλουμε κάποιον να τον αγαπάμε και να μας αγαπάει. 

Και αντί να νιώσουμε ικανοποίηση με αυτό αναζητούμε διαρκώς τη δυσκολία, τον υποβιβασμό, το παίδεμα. Λες κι έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως αν διαρκώς τα βιώνει αυτά κάποια στιγμή θα σταματήσει να πονάει, θα αποκτήσει ανοσία. 

Πείθουμε τον εαυτό μας ότι μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε στην πραγματική αγάπη. Και πονάμε και πληγωνόμαστε, ταλαιπωρούμαστε. Ωστόσο, μπορούμε να φτάσουμε ακόμη και στο σημείο να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αυτό είναι αγάπη. Αυτό το ονομάζουμε αγάπη και παλεύουμε να μη το χάσουμε, να μην το προδώσουμε να μην απαλλαγούμε από αυτό.

Κι αυτό που ονομάζουμε αγάπη δεν είναι πάρα ένα συνεχές βασανιστήριο, στο οποίο εν τέλει καταλήγουμε να έχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε αυτό και να έχουμε εκπαιδεύσει τον εαυτό μας να πονά, να ταλαιπωρείται, να υποφέρει.

«Αγάπη»: Στο βωμό της θυσιάζουμε τα πάντα, τον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο ταιριάζει με το συναίσθημα της αγάπης να πονάς και να βασανίζεσαι;

Δεν είναι αγάπη, είναι απλά μια επιλογή επιβίωσης, παιδέματος που δίνει ένα νόημα στην ύπαρξή σου. 

Και θεωρείς πως όσο πιο πολύ είσαι αφοσιωμένος στο να αγαπάς τόσο πιο πολύ εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στην αγάπη, δίνοντας και λαμβάνοντας συναισθήματα.

Κάποια στιγμή ίσως αναρωτηθείς πόσο μπορείς να μιλάς για «αγάπη», όταν καταλήγεις κάθε φορά να παιδεύεις τόσο τον εαυτό σου μέσα σε μια τέτοιου είδους κατάσταση…

Μια απέραντη θλίψη

Υπάρχουν κάποιες στιγμές, που νιώθεις πως μια απέραντη θλίψη έχει καλύψει τα πάντα.

Σε έχουν πονέσει και απογοητεύσει πολύ όλα όσα έγιναν ή όλα όσα δεν έγιναν… Και προσπαθείς να προσποιηθείς και στον ίδιο σου τον εαυτό ότι όλα είναι μια χαρά, ότι είσαι μια χαρά, ότι δεν σε πειράζει τίποτα, ότι είσαι δυνατός να ζήσεις, ακόμη και τελείως μόνος.

Μπορείς να ζήσεις τελείως μόνος σε αυτή τη ζωή… Αυτή η σκέψη είχε ξεκινήσει τόσο νωρίς, που κάλυψε οτιδήποτε και σου έδωσε την αίσθηση της ανάγκης. Αυτή η σκέψη έγινε ο βασικός τρόπος για να προστατέψεις τον εαυτό σου. Πίστευες ότι ποτέ δεν θα αναγνώριζε κανείς την αξία σου, ποτέ κανείς δεν θα ήθελε να είναι μαζί σου… και… από νωρίς ήθελες να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου στη μοναξιά, στη σκληρότητα και στον κυνισμό. 

Και κάθε εμπειρία ενδιαφέροντος θεωρούσες πως είναι ένα γλυκό διάλειμμα σε αυτή την κατάσταση μοναξιάς. Τη μοναξιά τη θεωρούσες δεδομένη για σένα… για πάντα…

Και τη γενικεύεις ακόμα περισσότερο μετά από τις αρνητικές εμπειρίες που είχες στη ζωή σου, μετά από τα αναπάντητα γιατί που προέκυψαν στην πορεία της ζωής σου…

Και σκέφτεσαι πως σε κάποιες περιπτώσεις άργησες πολύ να καταλάβεις την έλλειψη ενδιαφέροντος, γιατί είχες ανάγκη να ελπίζεις, να προσδοκάς… κι αυτό τώρα σε πονά ακόμα πιο πολύ, γιατί οι προσδοκίες ένιωθες εν τέλει πως ήταν πλασματικές…

Και έφτασες σε ένα σημείο, που θέλεις απλά να φωνάξεις ένα αντίο σε όλα όσα περίμενες.

Κουράστηκες να ελπίζεις σε λίγες όμορφες στιγμές και τώρα… χωρίς όλα αυτά βρίσκεσαι μέσα στη μοναξιά… προσπαθώντας να βρεις λόγους να είσαι καλά, να είσαι εδώ και να παλεύεις, να ονειρεύεσαι, να βλέπεις τη θετική πλευρά της ζωής, να είσαι εσύ… Από σένα εξαρτάται τι θα επιλέξεις ώστε να καταφέρεις να είσαι και να νιώθεις καλά.

«Άσε με να κάνω τα δικά μου λάθη»

Κάθε παιδί μεγαλώνοντας με ποικίλους τρόπους ζητάει, παρακαλάει, φωνάζει ή ουρλιάζει: «Άσε με να κάνω τα δικά μου λάθη». 

Ο γονιός έχοντας τη γνώση και την εμπειρία προσπαθεί να το προστατεύσει, να μη πληγωθεί, να μην απογοητευθεί, να μην προδοθεί… να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο εύκολη και όμορφη ζωή. Κι αυτό ιδανικά θα ήταν το ζητούμενο για όλους μας… όμως, υπάρχει τρόπος να μάθουμε μόνο με βάση τις υποδείξεις των άλλων, μόνο ακολουθώντας συμβουλές και πόσο σίγουρος μπορεί να είναι ο γονιός ότι οι συμβουλές που δίνει αφορούν την προσωπικότητα και καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού και δεν πηγάζουν από δικές του ανάγκες, ανασφάλειες ή φόβους; 

Πόσο εφικτό είναι να μάθουμε μέσα από τις υποδείξεις των άλλων, όσο κι αν μας αγαπάς ο Άλλος, όσο κι αν θέλει μόνο το καλό μας;

Πόσο μπορούμε να αποκτήσουμε εμπειρία χωρίς να δοκιμάσουμε, χωρίς να βιώσουμε, χωρίς να αποτύχουμε, χωρίς να πληγωθούμε;

Σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο οι απογοητεύσεις, οι στεναχώριες, οι πληγές και οι αποτυχίες, όμως, είναι ο μόνος τρόπος για να αναζητήσουμε αυτά που στον καθένα μας ταιριάζουν καλύτερα… 

Ως παιδιά ζητάμε:  

«Άσε με να κάνω τα δικά μου λάθη».

Από τους γονείς που και οι ίδιοι, ως παιδιά, την ίδια απαίτηση είχαν από τους δικούς τους γονείς και το πιο πιθανό είναι να βρήκαν τρόπους να το διεκδίκησαν και να το κατάφεραν. Και αφού το κατάφεραν νιώθουν πολύ δυνατοί για να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Τα παιδιά, όμως, πως θα μπορέσουν να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν; Πώς θα γνωρίσουν τον εαυτό τους; Πώς θα μάθουν; Πώς θα αναπτυχθούν;

Η μάθηση για τη ζωή, η γνώση για τον εαυτό είναι κυρίως βιωματική. Πώς θα μπορέσουν, λοιπόν, τα παιδιά να μάθουν χωρίς να δοκιμάσουν, χωρίς να πειραματιστούν;

Και αυτό δε σημαίνει πως οι γονείς είναι αδιάφοροι ή θα πρέπει να είναι αδιάφοροι. Οι γονείς μπορούν να είναι υποστηρικτικοί συνοδοιπόροι σε αυτή την πορεία, να είναι κοντά στο παιδί με διακριτικό και σταθερό τρόπο, ενθαρρύνοντάς το ή στηρίζοντάς το στις επιλογές του, συζητώντας τις εναλλακτικές που υπάρχουν… χωρίς επικρίσεις, χωρίς αποδοκιμασίες, αποφεύγοντας να του υπενθυμίζουν «εγώ σου τα έλεγα», «ας με άκουγες», «πάλι βλακείες κάνεις», «ποτέ δεν θα πάρεις μια σωστή απόφαση». 

Με μια διακριτική παρουσία δίπλα στο παιδί, ο γονιός επιτρέπει στο παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να δοκιμάσει και να φτιάξει τα δικά του όρια, να δομήσει τη δική του ταυτότητα.   

Φοβίες, άγχη, εμμονές…

Όλα αυτά έχεις σκεφτεί πόσο σε εμποδίζουν να ζήσεις;

Μένεις συχνά μακριά από την ίδια τη ζωή σου, γιατί σκέφτεσαι πόσο αγχωτική ή φοβική είναι μια κατάσταση.

Φόβοι, διαρκώς βρίσκεσαι μέσα σε πολλαπλούς φόβους. Ζεις με τη σκέψη: «τι θα συμβεί, αν…». Φόβοι για το άγνωστο και το μη οικείο, φόβοι για την αποτυχία και την εγκατάλειψη, φόβοι για πιθανές απώλειες στη ζωή, φόβοι για απόρριψη.

Και το κοινό που συνοδεύει όλους αυτούς τους φόβους είναι η εσωτερική φωνή που σου ασκεί κριτική και σου υπενθυμίζει πόσο πιθανό είναι να μην καταφέρεις να αντιμετωπίσεις αυτά που φοβάσαι.

Οι φόβοι, όμως, συνήθως μένουν σε επίπεδο σκέψης, γιατί δεν θέλεις να τους βιώσεις. Είναι πολύ πιθανό να έχεις περάσει τη ζωή σου μέχρι τώρα, χωρίς να ζεις, με τον φόβο ότι μπορεί να βιώσεις αυτούς τους φόβους.

Τελικά τι είναι προτιμότερο; Να μην ζεις τίποτα για να μην συναντήσεις κάποιον από τους φόβους σου ή να ζεις ελεύθερος και απαλλαγμένος από αυτούς τους φόβους και σε περίπτωση που εμφανιστούν να δεις εκείνη τη στιγμή πως θα τους αντιμετωπίσεις;

Όσο οι φόβοι κατοικούν στο μυαλό σου τόσο σε κατακλύζουν με το αίσθημα του άγχους. Σε όλες τις επιλογές βλέπεις την καταστροφή, την αποτυχία, την αδυναμία να πράξεις, να πιστέψεις, να προχωρήσεις… Αγχώνεσαι με το παραμικρό γιατί όλα σου φαίνονται δύσκολα και ανέφικτα. Και όσο αγχώνεσαι τόσο αποφεύγεις πράγματα… και όσο τα αποφεύγεις τόσο μεγαλώνεις τους φόβους μέσα σου… 

Και οι φόβοι μπορούν να γίνουν εμμονές, που θα σε κρατούν απασχολημένο όλες τις ώρες… Διασκεδάζεις, δουλεύεις, κοιμάσαι, μιλάς, περπατάς, ξεκουράζεσαι και το μυαλό σου είναι κολλημένο σε αυτά που φοβάσαι για σένα, σε αυτά που θεωρείς ότι είναι ανέφικτα, καθώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το σκέφτεσαι, μήπως και προλάβεις να σωθείς σε περίπτωση που εμφανιστεί… Και πώς μπορείς να σωθείς από αυτά που είναι οι δικές σου φοβίες και ανασφάλειες και όχι αυτά που βιώνεις μέσα από την αλληλεπίδρασή σου με τους άλλους;