Συναισθήματα του υιοθετημένου παιδιού

Ένα από τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο υιοθετημένο παιδί είναι το αίσθημα της απώλειας, που είναι πιο έντονο όταν δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες ή δεν είναι διαθέσιμη η επαφή με τους βιολογικούς γονείς. Το αίσθημα της απώλειας προκαλεί συναισθήματα θλίψης και στεναχώριας στο υιοθετημένο άτομο, που μπορεί να έρχονται στην επιφάνεια σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Επιπλέον, το υιοθετημένο παιδί βιώνει συναισθήματα εγκατάλειψης και ανεπάρκειας (ότι δεν είναι αρκετά καλό), που συνοδεύονται από το γεγονός ότι έχει πληγωθεί από την απόρριψη που δέχτηκε από τη μητέρα του. Σχετικά με την απόρριψη που έχει βιώσει σκέφτεται ότι η μητέρα του επέλεξε να τον δώσει γιατί δεν ήταν αρκετά καλό ή ότι δεν το ήθελε αρκετά. Το άτομο νιώθει πληγωμένο και ευάλωτο, ενώ τα συναισθήματα αυτά εντείνονται όταν μαθαίνει ότι στην οικογένεια που γεννήθηκε έχουν γεννηθεί και άλλα παιδιά μετά από το ίδιο.   

Το υιοθετημένο παιδί έρχεται αντιμέτωπο με ορισμένες ψυχολογικές επιπτώσεις εξαιτίας της κατάστασης υιοθεσίας που έχει βιώσει. Μπορεί να εμφανίσει χαμηλά επίπεδα αυτοεκτίμησης και προβλήματα στην ανάπτυξη της ταυτότητας, νιώθοντας ότι δεν ανήκει κάπου και ότι δεν γνωρίζει τις ρίζες του. Διαρκώς βιώνει έναν αγώνα να αντιμετωπίσει αυτά που γνωρίζει, καθώς νιώθει αποκομμένο τόσο από την θετή του οικογένεια, όσο και από την οικογένεια από την οποία προέρχεται. Τα θέματα αυτά είναι πιο έντονα όταν το άτομο δεν έχει την ευκαιρία να αναπτύξει σχέση με τη βιολογική μητέρα, καθώς και όταν δεν έχει άμεση πρόσβαση στις σχετικές με την υιοθεσία πληροφορίες. Συχνά, οι λόγοι και ο τρόπος υιοθεσίας παραμένει ένα οικογενειακό μυστικό, που κρατείται μακριά από την οικογένεια. Τα ζητήματα της ταυτότητας συνήθως συνοδεύονται από το αίσθημα της ενοχής, καθώς το άτομο νιώθει άβολα να προδώσει την θετή του οικογένεια ή να την πληγώσει εκφράζοντας την επιθυμία να γνωρίσει ή να συναναστραφεί με τη θετή του οικογένεια.  

Όσον αφορά την οικογένεια προέλευσης, κάποια υιοθετημένα άτομα δεν εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την οικογένεια στην οποία γεννήθηκαν. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε περιπτώσεις όπου το παιδί μαθαίνει ότι υιοθετήθηκε γιατί η οικογένειά του για οικονομικούς ή συναισθηματικούς λόγους δεν μπορούσε να το μεγαλώσει. Έτσι, το βλέπει σαν μια «καλή συμφωνία» και εστιάζει στην τωρινή του οικογένεια, αφήνοντας το παρελθόν στο παρελθόν. Το κάθε άτομο επιλέγει να γνωρίσει ή όχι τους γονείς από τους οποίους γεννήθηκε, ανάλογα με τα συναισθήματά του και με το τι θεωρεί το ίδιο ως λιγότερο πονετικό. 

Είναι πιθανό το υιοθετημένο άτομο να έχει αρκετά ερωτήματα σχετικά με τον εαυτό του, που πηγάζουν από τα ερωτήματα και τις απορίες που έχει σχετικά με τις ρίζες της οικογένειάς του. Για να μπορέσει να διαμορφώσει την ταυτότητά του και την αυτοεικόνα του έχει ανάγκη να συγκεντρώσει αρκετές πληροφορίες και να έχει γνωρίσει τους βιολογικούς του γονείς. Η υιοθεσία αποτελεί μια διαδικασία, που διαρκεί σε όλη τη ζωή του ατόμου, καθώς το άτομο διαρκώς έρχεται αντιμέτωπο με ζητήματα που συνδέονται με την υιοθεσία. Η υιοθεσία συμβάλλει και καθορίζει τη διαμόρφωση της ταυτότητας, ακόμη και κατά την ενήλικη ζωή. Η δόμηση της ταυτότητας είναι πιο δύσκολη και περίπλοκη στην περίπτωση του υιοθετημένου ατόμου, καθώς υπάρχουν πρόσθετα ζητήματα που θα πρέπει να επιλύσει, όπως τους λόγους της υιοθεσίας, ποιοι είναι και τι απέγιναν οι βιολογικοί γονείς και τι είδους χαρακτηριστικά των βιολογικών γονέων έχει. Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής, η ταυτότητα του υιοθετημένου ατόμου περνά από ορισμένες φάσεις, που είναι η απουσία ή η άρνηση επίγνωσης σχετικά με την υιοθεσία, η ανάδυση της επίγνωσης, που αναφέρεται στην αναγνώριση ζητημάτων που συνδέονται με την υιοθεσία, ο κατακλυσμός από έντονα αρνητικά συναισθήματα απώλειας, θυμού και στεναχώριας, η ανάδυση της επίγνωσης και πάλι εστιάζοντας στις θετικές πτυχές της υιοθεσίας και η εύρεση ηρεμίας και ισορροπίας, μέσα από την αποδοχή της υιοθεσίας.

Ιστοσελίδες:

https://www.mentalhelp.net/articles/long-term-issues-for-the-adopted-child/.

https://www.childwelfare.gov/topics/adoption/birthfor/emotional-impact/.

Όλα αυτά τα έζησες… «ξεχασμένες εμπειρίες»…

Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις εμπειρίες μας, όσο σκληρές ή επώδυνες κι αν είναι; Πόσα χρόνια από τη ζωή μας χάσαμε στην προσπάθεια να τις αρνηθούμε ή να προσποιηθούμε ότι δεν είναι δικές μας;

Τραύματα, συγκρούσεις, αρνητικές εμπειρίες και βιώματα, αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, εμπειρίες που προκάλεσαν φόβο, τρόμο και έντονο πόνο… Εμπειρίες που είναι πιο εύκολο να παριστάνεις ότι δεν τις έζησες ποτέ, παρά να φανταστείς τον εαυτό σου μέσα σε αυτές… Κι όμως, είναι δικές σου, σου ανήκουν, είναι καταγεγραμμένες, δεν μπορείς να γλιτώσεις από αυτές. Όσο και να κρυφτείς, όσο και να τις αρνηθείς, όσο και να τις αγνοήσεις, θα είναι εδώ και θα σου υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους…

Αναγνώρισέ τες, καν’ τες δικές σου, βίωσέ τες. Κάθε εμπειρία όσο πόνο κι αν προκαλεί, όσο τραυματική κι αν είναι, εφόσον την έχεις ζήσει θα σου ανήκει για πάντα. Είναι δική σου υπόθεση πως θα την τακτοποιήσεις με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο ώστε να μην σε πονά πολύ. 

Μόνο η παρατήρηση δεν μας βοηθάει, θα πρέπει να βιώσουμε οι ίδιοι την εμπειρία μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι δική μας. Μας προσδιορίζει, μας καθορίζει, μας έχει διαμορφώσει… Αυτή η εμπειρία, κάθε εμπειρία, είναι κάτι σημαντικό και μοναδικό, για αυτό θα πρέπει να τη φέρουμε κοντά μας, να την κάνουμε δική μας, να βιώσουμε όλα τα συναισθήματα που μας προκαλεί. Μπορεί να πέρασαν χρόνια από τότε που βιώσαμε μια σημαντική εμπειρία, που ήταν για εμάς αρνητική ή και τραυματική, όμως, φτάνει κάποια στιγμή που είμαστε πιο έτοιμοι να αναμετρηθούμε με αυτή την εμπειρία, να τη φέρουμε στην επιφάνεια, να μπορέσουμε να την επεξεργαστούμε, να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο κοντινή μας, πιο δικιά μας. Είμαστε οι εμπειρίες μας, οι θετικές και αρνητικές στιγμές μας, οι ευχάριστες και δυσάρεστες ή τραυματικές εμπειρίες μας. Κάποιες από τις εμπειρίες θα θέλαμε να τις διαγράψουμε για πάντα από το μυαλό μας, να τις ξεχάσουμε και να τις αποποιηθούμε. Περνώντας, όμως, τα χρόνια θα καταλάβουμε ότι όλες αυτές οι εμπειρίες μας ακολουθούν, σιωπηλά ή φωναχτά… 

Μήπως έχουμε πολλές τέτοιες απωθημένες ή «ξεχασμένες» εμπειρίες; Και τελικά, πόσο ξεχασμένες είναι; 

Όλα όσα ζήσαμε μας ακολουθούν… επομένως, από το να παριστάνουμε ότι δεν τα έχουμε ζήσει ποτέ, πείθοντας τον εαυτό μας ότι δεν τον επηρεάζουν, ας τα δεχτούμε, ας τα δούμε, ας τα αναγνωρίσουμε, ας τα συζητήσουμε, ας ασχοληθούμε, με όποιο τρόπο μας φαίνεται πιο βολικός, πιο οικείος, πιο άνετος… Όλες οι εμπειρίες, που «ξεχάσαμε» κάποια στιγμή στη ζωή μας μπορεί να είναι ακόμη εδώ και μπορεί με ποικίλους τρόπους να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Και η τωρινή στιγμή μπορεί να είναι πιο κατάλληλη, γιατί ωριμάσαμε, γιατί είμαστε δυνατοί, γιατί είμαστε πιο έμπειροι ώστε να ασχοληθούμε με αυτές τις «ξεχασμένες» εμπειρίες μας.

Φαντάσματα από το παρελθόν

Εμφανίζονται ξαφνικά για να ταρακουνήσουν την ησυχία και τη γαλήνη σου. Κι εσύ θεωρείς ότι μάλλον είναι σημαντικός ο λόγος της εμφάνισής τους, ότι κάτι έχουν να σε διδάξουν… Και περνά πολύς καιρός μέχρι να καταλάβεις ότι ήρθαν απλά για να σε υπενθυμίσουν ότι για να αποτελούν παρελθόν κάποιος ή κάποιοι λόγοι υπήρχαν. 

 

Και μπορεί να μην ξέρεις ή να μην κατάφερες ποτέ να καταλάβεις αυτούς τους λόγους. Σιγά τη σημασία που έχει αυτό για σένα… καμία. Το μόνο που χρειάζεται να καταλάβεις είναι ότι δικαίως αποτελούσαν παρελθόν και να τα διώξεις όσο πιο γρήγορα και αναίμακτα μπορείς. 

Δεν αξίζει να πληγωθείς για ακόμα μια φορά από το άτομο που επέλεξες ή επέλεξε να ανήκει στο παρελθόν σου. Η δεύτερη πληγή πάει κι ανοίγει πάνω στην ήδη υπάρχουσα και την κάνει πιο βαθιά και μεγάλη κι άντε να βρεις τρόπο να την επουλώσεις.

Για πόσο ακόμα θα αφήνεις τα φαντάσματα του παρελθόντος να μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου; Η πόρτα ανήκει σε εσένα κι ακόμα κι αν περνούν από τους τοίχους αόρατα, ας φροντίσεις να μην τα βλέπεις. Άστα αόρατα και μη τα δίνεις υπόσταση, γιατί τότε αποκτούν και δύναμη… καθορίζοντας τη ζωή σου. Με ή χωρίς φαντάσματα του παρελθόντος η ζωή σου ανήκει μόνο σε σένα και οι επιλογές σου καθορίζουν την πορεία που θα ακολουθήσεις. 

Για πόσο ακόμα θα επιτρέπεις στα φαντάσματα του παρελθόντος να αποσπούν ένα σημαντικό μέρος του χώρου και του χρόνου σου;