Ζώντας στο παρόν

 

                                      Βίντεο από το βιβλίο "Μην το σκέφτεσαι... Ζήσε!" Ρίτσαρντ Κάρλσον

 

«Ένας πραγματικά ευτυχισμένος άνθρωπος ξέρει ότι η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνεχή αλληλουχία στιγμών του παρόντος, που πρέπει να βιώσει τη μία μετά την άλλη. Διδάσκεται από το παρελθόν αυτά που μπορεί να του διδάξει για να ζει πιο πολύ στο παρόν και βλέπει το μέλλον σαν ακόμα περισσότερες στιγμές, που πρέπει να βιώσει όταν θα έρθει ο καιρός τους. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία στους ανθρώπους με τους οποίους βρίσκονται και επιδιώκουν να ζουν με πληρότητα την παρουσία τους. Γενικά, ότι κάνουν θέλουν να το ζουν χωρίς να αναλώνονται υπερβολικά σε σκέψεις για το παρελθόν ή το μέλλον. Πασχίζουν να βιώνουν στο έπακρο την κάθε στιγμή της ζωής τους. Ξέρουν πως όσο περισσότερο πλησιάζουν αυτόν τον στόχο τους τόσο μεγαλύτερη είναι η εγγύηση μιας υπέροχης ζωής. Η ζωή στο παρόν δεν είναι κάποια θεωρία, είναι η πραγματικότητα που βιώνει κάθε ευτυχισμένος άνθρωπος. 

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας που ονομάζεται ζωή. Γνωρίζουν επίσης ότι αυτό ισχύει για όλους. Η υπενθύμιση αυτής της απλής αλήθειας τους βοηθάει να ζουν κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία τους.

Οι άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι δεν περιμένουν το αύριο για να πουν στους ανθρώπους που αγαπούν ότι τους αγαπούν, δεν αναβάλλουν μια ωραία βόλτα στη θάλασσα για να δουν ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα και δεν χάνουν την ευκαιρία να πάνε μια εκδρομή με τα παιδιά τους. Απολαμβάνουν κάθε τι που κάνουν, ακόμα κι αν αυτό ονομάζεται δουλειά και χαίρονται να μιλούν με κάθε άνθρωπο. Κάθε στιγμή τους είναι μια πλούσια εμπειρία. 

Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να μάθεις να ζεις στο παρόν, για αυτό κάποιου μέσα σου είσαι ήδη εξοικειωμένος με αυτή την αίσθηση. Μπορείς να αρχίσεις αμέσως τώρα, σήμερα. Να υπενθυμίζεις συνεχώς τον εαυτό σου πόσο υπέροχη είναι η ζωή όταν δεν εμμένεις στα λάθη του παρελθόντος και στους φόβους για το μέλλον. Να θυμάσαι ότι από τη στιγμή που θα κατανοήσεις ότι εσύ είσαι ο δημιουργός των σκέψεών σου, θα έχεις τον έλεγχό τους».

 

Πηγή

Απόσπασμα από το βιβλίο "Μην το σκέφτεσαι... Ζήσε!" Ρίτσαρντ Κάρλσον Εκδόσεις Καστανιώτης σελ. 133-148.

 

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

Το παιδί- γονιός

Ένας από τους παίκτες της οικογένειας

Το παιδί- γονιός καλείται σε μικρή ηλικία να βοηθήσει στο λειτουργικό, πρακτικό μέρος της γονικής φροντίδας. Τα μεγαλύτερα κορίτσια συνήθως γίνονται βοηθοί των γονιών τους και σε πρακτικό επίπεδο, βοηθώντας στο νοικοκυριό και στη φροντίδα των παιδιών. Αυτό από μόνο του δεν είναι αρνητικό. Μερικά παιδιά- γονείς φορτώνονται ένα υπερβολικά μεγάλο μέρος της πρακτικής ευθύνης για το νοικοκυριό και ταυτόχρονα αναλαμβάνουν και ένα υπερβολικά μεγάλο μέρος της συναισθηματικής ευθύνης που αναλογεί στους γονείς. Αυτό είναι πιο πιθανό όταν ο ένας γονιός απουσιάζει τελείως ή είναι ψυχολογικά απών. 

Ο γονιός στηρίζεται στο παιδί- γονιό δίνοντάς του ένα μεγάλο μερίδιο της οικογενειακής ευθύνης. Αυτό προκαλεί στο παιδί θυμό, καθώς νιώθει πιεσμένο για όλα όσα περιμένουν οι άλλοι να κάνει. Οι ευθύνες που του δίνονται το φορτώνουν και με ανησυχία και αναστάτωση, ενώ νιώθει ανήμπορο, μπερδεμένο και σε σύγχυση. Οι γονείς βλέπουν το παιδί ως δυνατό και ανεξάρτητο, ως αυτάρκες και ώριμο, σε σημείο που το πιστεύει και το ίδιο το παιδί. Ουσιαστικά, οι γονείς έχουν την ανάγκη να δουν το παιδί ως δυνατό, ως ένα πραγματικό στήριγμα, ενώ το ίδιο βαθιά μέσα του νιώθει άδειο και στερημένο, παραμελημένο και μόνο. Ο μόνος τρόπος για να ικανοποιεί τις ανάγκες του είναι μέσα από την παροχή βοήθειας προς τους άλλους. Θεωρεί ότι μόνο έτσι μπορεί να συνδέεται και να έρχεται συναισθηματικά κοντά με τους άλλους. Το παιδί μέσα από τον ρόλο του γονιού έχει την αποδοχή και την εκτίμηση των άλλων, ενώ σε βάθος χρόνου θα εμφανίσει προβλήματα και δυσκολίες στη ζωή του.

Το παιδί- γονιός καταλήγει να φροντίζει τον πληγωμένο ενήλικα γονιό του . Αυτό αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη, γιατί χωρίς το παιδί- γονιός, ο γονιός θα πεθάνει και αν χαθεί ο γονιός το παιδί δε θα μπορέσει να επιβιώσει. Οπότε το παιδί βιώνει φόβους ότι θα χαθεί και το ίδιο αν δεν καταφέρει να βοηθήσει τον γονιό του. Συνήθως τα μεγαλύτερα παιδιά ωθούνται σε αυτόν τον ρόλο γονέα- παιδιού, καθώς είναι εξυπηρετικά και οι άλλοι προσδοκούν ότι θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Έτσι, μεγαλώνουν γνωρίζοντας περισσότερο τις ανάγκες των άλλων παρά του εαυτού τους, εργάζονται πολύ περισσότερο από ότι χρειάζεται και είναι ωφέλιμο για τα ίδια, είναι αποκομμένα από την παιδική πλευρά του εαυτού τους και συχνά νιώθουν θυμό και ένα κενό ως προς την κάλυψη των συναισθηματικών τους αναγκών.  Ως ενήλικες, συχνά επιλέγουν συντρόφους που δεν είναι υπεύθυνοι ή που χρειάζονται βοήθεια, έχοντας οι ίδιοι κυρίαρχη θέση μέσα στον γάμο, με αποτέλεσμα συχνά να γίνονται επικριτικοί προς τον εξαρτώμενο προστατευόμενο σύντροφό τους.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Napier, 1995. Το ζευγάρι. ο εύθραυστος δεσμός. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

 

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

 

Το δεσμευμένο παιδί

Ένας από τους παίκτες της οικογένειας

Τα παιδιά που οι γονείς έχουν την τάση να τα κρατούν σφιχτοδεμένα και να τα τραβούν προς το κέντρο της οικογένειας ονομάζονται «δεσμευμένα παιδιά» και κατατάσσονται ανάλογα με το επίπεδο γενιάς, με το οποίο είναι δεμένα με τους γονείς τους.

«Τα παιδιά- γονείς λειτουργούν μέσα στην οικογένεια σαν υποκατάστατα γονιών και άλλοτε δουλεύουν δίπλα στους γονείς τους, άλλοτε στην κυριολεξία κάνουν τον γονιό στους γονείς τους. Αυτά τα παιδιά ‘προωθούνται’ κατά δύο γενιές». Ουσιαστικά έχουν την τάση να γίνουν ενήλικες πρόωρα.

«Αν παίζεις τον ρόλο της μητέρας στη μητέρα σου γίνεσαι γιαγιά του εαυτού σου».

«Τα παιδιά σύζυγοι ή τα παιδιά- σύντροφοι λειτουργούν σαν να ‘ναι συνομήλικοι με τους γονείς τους. Σαν τα παιδιά- γονείς, πιέζονται να ωριμάσουν πολύ πιο γρήγορα από όσο είναι υγιές. Το παιδί- σύζυγος είναι φυσικά ο πρωταγωνιστής στο κλασικό ‘Οιδιπόδειο τρίγωνο’, ενώ τα παιδιά- σύντροφοι γίνονται φίλοι των γονιών τους».

Σε αντίθεση με τα εξαρτημένα παιδιά που τα παραχαϊδεύουν ή τα κρατούν σε μια υπερβολικά παιδιάστικη κατάσταση. Αντίθετα, από τα παιδιά- γονείς, τα ενθαρρύνουν να είναι πολύ λιγότερο ώριμα από όσο έχουν την ικανότητα να είναι.

Οι περισσότεροι γονείς θέλουν να είναι τα παιδιά τους ικανά να αφήνουν το σπίτι με έναν επιτυχημένο τρόπο και να έχουν μια ξεχωριστή, αυτόνομη ζωή. Αλλά, επειδή μερικοί γονείς χρειάζονται πάρα πολύ τα παιδιά τους, δημιουργούν με ασύνειδο τρόπο εμπόδια στην πορεία αυτής της εξατομίκευσης του παιδιού. Συχνά οι γονείς μεταδίδουν την αντίδρασή τους στον χωρισμό από τα παιδιά τους με έναν ανεπαίσθητο και έμμεσο τρόπο. Αλλά επειδή τα δεσμευμένα παιδιά είναι τόσο αφομοιωμένα και τόσο ευαίσθητα απέναντι στις ανάγκες των γονιών τους, ανταποκρίνονται δυναμικά στο άγχος που έχουν οι γονείς τους λόγω του ότι αυτά φεύγουν».

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Napier, 1995. Το ζευγάρι. ο εύθραυστος δεσμός. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

 

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

Διαβάζοντας... Ιστορίες καληνύχτας

 

Το εν λόγω βιβλίο περιλαμβάνει οκτώ αγαπημένες ιστορίες και όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο: εκπληκτικές περιπέτειες, πανούργα πλάσματα, πράγματα και θαύματα σας περιμένουν σε αυτές τις οκτώ κλασικές ιστορίες που θα ενθουσιάσουν όλα τα μικρά παιδιά.

Η πρώτη ιστορία είναι της Χιονάτης και των επτά νάνων, ένα μαγικό παραμύθι για μια όμορφη πριγκίπισσα και επτά νάνους που την σώζουν από μια ζηλιάρα βασίλισσα. Η δεύτερη ιστορία έχει τον τίτλο: Ρουμπελστίλτσκιν, και είναι μια ιστορία για όσους μπαίνουν στον πειρασμό να κάνουν συμφωνίες που δεν μπορούν να τηρήσουν, θα μπορέσει άραγε η κόρη του μυλωνά να ξεπεράσει την πονηριά του κατεργάρη Ρουμπελστίλτσκιν; Η τρίτη ιστορία έχει τον τίτλο: το πελώριο γογγύλι, ένα παραδοσιακό Ρωσικό παραμύθι για έναν άντρα που έχει έναν εκπληκτικό λαχανόκηπο, το πελώριο γογγύλι είναι έτοιμο για συγκομιδή, θα καταφέρει άραγε να το βγάλει από το έδαφος; Η τέταρτη ιστορία έχει τον τίτλο: Χάιντυ, μια κλασική ιστορία από την Ελβετία για ένα μικρό ορφανό κορίτσι που το στέλνουν στα βουνά να ζήσει κοντά στον παππού του. Η πέμπτη ιστορία έχει τον τίτλο: το κλωσσοπουλάκι, κουφιοκεφαλάκι, και είναι ένας μύθος για ένα κλωσσοπουλάκι που σκορπάει τον πανικό, όταν ένα βελανίδι πέφτει στο κεφάλι του… ποιος είναι τόσο ανόητος ώστε να πιστέψει πως ο ουρανός μπορεί να πέσει πάνω του; Η έκτη ιστορία έχει τον τίτλο: Ραπουνζέλ, και είναι ένα Γερμανικό παραμύθι για ένα κορίτσι με όμορφα χρυσαφένια μαλλιά. Η ιστορία της Ραπουνζέλ δείχνει πως ακόμα και η κατάρα μιας μάγισσας δεν μπορεί να κρατήσει έναν καλό άνθρωπο φυλακισμένο για πάντα. Η έβδομη ιστορία έχει τον τίτλο: τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα και είναι μία κλασική ιστορία για ένα ματαιόδοξο αυτοκράτορα που έχει πιο πολλά χρήματα, παρά μυαλό. Θα τολμήσει κανείς να του πει ότι τα εξαίσια καινούργια ρούχα του δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα; Και τελευταία ιστορία είναι αυτή με τίτλο: ο Μάγος του Οζ, μια μικρή περιπέτεια γεμάτη παράξενα πλάσματα, μαγικά παπούτσια κι ένα μοναχικό κοριτσάκι. Τι θα ανακαλύψει η Ντόροθυ στο τέλος του δρόμου με τα κίτρινα τούβλα; 

Αυτά τα παραμύθια λίγο ως πολύ είναι γνωστά, καθότι έχουν γίνει πλέον κλασικά. Εννοείται βεβαίως ότι κάποια παραμύθια είναι περισσότερο γνωστά ή διάσημα, ενώ άλλα λιγότερο. Εμάς μας τράβηξε την προσοχή η ιστορία με τίτλο: Ρουμπελστίλτσκιν, κυρίως ως προς την πλοκή και έχει να περάσει κι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: ότι το καλό τελικά νικάει το κακό. Βεβαίως, αυτό το μήνυμα είναι μια κοινή θεματική στα περισσότερα παραμύθια. Κάποιες ιστοριούλες είναι περισσότερο διασκεδαστικές όπως αυτή με τίτλο: τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα, επίσης η ιστορία με το πελώριο γογγύλι έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά κυρίως θα αφήσει τα παιδιά με μια πολύ ευχάριστη διάθεση. Επομένως, εκτός από το περιεχόμενο και το συνδυασμό, δηλαδή το να συγκεντρώσει κανείς όλα αυτά τα παραμύθια μαζί, έχουμε να πούμε ότι είναι κι ένα πολύ προσεγμένο βιβλίο, με την έννοια ότι έχει καλαίσθητα χαρακτηριστικά, ένα ωραίο σκληρό εξώφυλλο, έχει πολύ όμορφη εικονογράφηση με γυαλιστερό χαρτί, πραγματικά έχει γίνει μια πάρα πολύ καλή δουλειά και σίγουρα θα κρατήσει συντροφιά στους μικρούς μας φίλους για περισσότερο από οχτώ βραδιές, καθώς αναμένεται ότι κάποιες από αυτές τις ιστορίες θα θέλουν να τις ακούσουν ξανά και ξανά. Οπότε, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το έχει κανείς στην βιβλιοθήκη του και να το διαβάζει στα μικρά παιδιά. Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση.      

 

Ιστορίες καληνύχτας. Συλλογικό έργο, Εκδόσεις Πατάκη.

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

Το ήθος και το ευ αγωνίζεσθαι μέσα από μια παράξενη φωτογραφία…

 

O Bob Wheeler, ο οποίος είναι ο ιδρυτής του Ιδρύματος Jim Thorpe και συγγραφέας της βιογραφίας με τίτλο: «Jim Thorpe: The World’s Greatest Athlete (Τζιμ Θορπ: ο σπουδαιότερος αθλητής του κόσμου)», αποκάλυψε την ιστορία που κρύβεται πίσω από την μυστηριώδη φωτογραφία, όπου ο Τζιμ Θορπ απεικονίζεται να φορά διαφορετικά και αταίριαστα παπούτσια, καθώς και διαφορετικές κάλτσες. Αλλά τι ακριβώς είχε συμβεί; Ο Τζιμ Θορπ είναι ο πρώτος Αμερικανός ιθαγενής Ινδιάνος από την Οκλαχόμα που κέρδισε χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια εκπροσωπώντας τις ΗΠΑ. Εκείνες τις μέρες ο Τζιμ Θορπ είχε συμμετάσχει σε 15 αγώνες κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1912 και είχε κερδίσει οχτώ από αυτούς με αποτέλεσμα να κατακτήσει χρυσά μετάλλια τόσο στο πένταθλο, όσο και στο δέκαθλο.

Το κατόρθωμά του είναι αξιοσημείωτο, αλλά η φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται είναι ομολογουμένως αξιοπερίεργη, καθώς σε πολλά από αυτά τα αγωνίσματα είχε συμμετάσχει φορώντας αταίριαστα παπούτσια και κάλτσες. Βλέποντάς τον ότι ήδη είχε κερδίσει σε πολλά αγωνίσματα, και προφανώς θέλοντας να ανακόψουν την πορεία του και να του κάμψουν το ηθικό, του έκλεψαν τα παπούτσια του λίγο πριν τον αγώνα δρόμου των 1500 μέτρων, κι έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει απεγνωσμένα από τους συναθλητές του να του δώσουν κάποιο ζευγάρι παπούτσια που δεν χρειάζονταν ή τους περίσσευε. Ένας συναθλητής του του έδωσε μονάχα ένα παπούτσι, το οποίο του ήταν μικρότερο, ενώ αναγκάστηκε να ψάξει στα σκουπίδια, όπου βρήκε ένα άλλο παπούτσι το οποίο ήταν μεγαλύτερο και για να εφαρμόζει καλύτερα στο πόδι του είχε φορέσει διπλές κάλτσες. Με αυτά τα αταίριαστα παπούτσια, λοιπόν, ο Τζιμ Θορπ κέρδισε δυο χρυσά μετάλλια γεγονός που σημαίνει ότι είχε τόσο πείσμα και θέληση που τίποτα δεν κατάφερε να τον σταματήσει. 

Τα χειρότερα όμως δεν πέρασαν. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ), ανακάλυψε ότι ο Τζιμ Θορπ έπαιζε ημι-επαγγελματικό μπέιζμπολ πριν την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, παραβιάζοντας τον κώδικα αυστηρού ερασιτεχνισμού της ΔΟΕ, η οποία και αφαίρεσε τα μετάλλιά του. Ο Τζιμ Θορπ έλαβε επιτέλους δικαιοσύνη τον Οκτώβριο του 1982, όταν η ΔΟΕ υπέκυψε στην πολυετή πίεση του κοινού για απονομή Ολυμπιακής δικαιοσύνης κι έτσι παρέδωσε στην οικογένειά του δύο αντίγραφα μεταλλίων ανακοινώνοντάς τους ότι το όνομα του Τζιμ Θορπ θα προστεθεί στη λίστα με τους αθλητές που στέφθηκαν Ολυμπιονίκες στους αγώνες του 1912.

Τι μας λέει, λοιπόν, η ιστορία αυτού του αθλητή; Μας υπενθυμίζει ότι όταν βάζουμε στόχους, δεν τους παρατάμε, αλλά επιμένουμε μέχρι να τους κατακτήσουμε. Δεν επιτρέπουμε σε καμία δικαιολογία να μας εμποδίσει να τρέξουμε τον δικό μας προσωπικό αγώνα. Όσο άδικη κι αν είναι η ζωή ή οι άλλοι άνθρωποι, εμείς οφείλουμε να αγωνιστούμε κι ας αργήσει να έρθει η δικαίωση. Ίσως, τελικά να μην έχει σημασία η δικαίωση που θα αποδώσουν οι άλλοι σε εμάς, αλλά αυτή η δικαίωση που θα αποδώσουμε εμείς στον εαυτό μας αναγνωρίζοντας ότι αγωνιστήκαμε δίκαια, ότι δεν βάλαμε εμπόδια στους άλλους για να τους κλέψουμε τη νίκη μέσα απ’ τα χέρια τους κι ότι αγωνιστήκαμε με ό,τι είχαμε εκείνη την ώρα κι ας ήταν το ένα μας όπλο δανεικό και το άλλο παρμένο απ’ τα σκουπίδια. Εμείς κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε και γι’ αυτό έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή και δεν μετανιώνουμε. Γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι υπήρχαν κι άλλες επιλογές, αλλά εμείς ακολουθήσαμε τη σωστή κι αυτή θα ακολουθούμε πάντα.

 Ο Τζιμ Θορπ θα μπορούσε ενδεχομένως να κλέψει κι αυτός τα παπούτσια από κάποιον συναθλητή του, όμως δεν το έκανε. Ακολούθησε το σωστό και το δίκαιο και η φωτογραφία του κρύβει μια ιστορία που παραδίδει μαθήματα ήθους σε όλους μας. Η ιστορία του αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να εξηγήσουμε στα μικρά παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό τι θα πει «ευ αγωνίζεσθαι».

Πηγή:

Did Jim Thorpe Wear Mismatched Shoes at the 1912 Olympics? | Snopes.com

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

 

Διαβάζοντας… Η Χριστουγεννιάτικη Μελωδία του Αγγέλου με το ένα Φτερό

Πρόκειται για μια πολύ συγκινητική Χριστουγεννιάτικη ιστορία και στο οπισθόφυλλο γράφει: «κάποτε ήταν ένας άγγελος, ένα φτερό και η νύχτα των Χριστουγέννων… όχι, πάμε πάλι από την αρχή. Κάποτε ήταν ένας μικρός άγγελος με ένα φτερό και ετοιμαζόταν να ζήσει τη γέννηση του Χριστού μας… ναι, ναι ο Χριστός γεννιόταν από ώρα σε ώρα και ο άγγελος ήθελε να του προσφέρει κάτι μοναδικό και πολύτιμο όπως και το Θείο βρέφος. Πώς να βρει κάτι αφού δεν μπορούσε να πετάξει; Πώς να φτιάξει κάτι, αφού το ένα φτερό του είχε τραυματιστεί; Τι λέτε παιδιά θα τα καταφέρει να βρει κάτι για το μικρό Χριστό; Ένα γλυκό Χριστουγεννιάτικο παραμύθι για να βιώσουν τα παιδιά μας τη σημασία της αληθινής έμπρακτης αγάπης προς τον Θεό και προς όλους τους συνανθρώπους μας, ακόμα και προς αυτούς που γεννήθηκαν με ιδιαίτερες ικανότητες. Με παιχνίδια για παιδιά με κινητικές δυσκολίες». 

 

Ναι, πράγματι, όταν μιλάμε για Χριστούγεννα, δηλαδή για μία θρησκευτική εορτή, δεν γίνεται να αναφερθούμε σε αυτά χωρίς να μιλήσουμε για το Θεό, για τους αγγέλους και πόσο μάλλον για ένα αγγελάκι το οποίο υπολείπεται σε σχέση με τους υπόλοιπους αγγέλους, καθώς αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα με το φτερό του, μία αναπηρία. Είναι ένα συγκινητικό παραμύθι, που προφανώς δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια ζητήματα, αλλά απευθύνεται σε όλα τα παιδιά. Βεβαίως, θα δώσει κουράγιο στα παιδιά με αναπηρίες, αλλά και μαθήματα στα άλλα παιδιά και πιο συγκεκριμένα στο πώς να συμπεριφέρονται όταν έρχονται σε επαφή με συμμαθητές τους, συγγενείς ή φίλους με κάποια αναπηρία. Ίσως, να νιώθουν αμηχανία ή να μην ξέρουν ότι μπορούν να βοηθήσουν, να έχουν ενσυναίσθηση, και να προσπαθήσουν να μην είναι αρνητικά απέναντι στη διαφορετικότητα, να μην αποκλείουν τα παιδιά με αναπηρίες από το να κάνουν παρέα μαζί τους, να παίξουν μαζί τους και να μην έχουν ή να εκδηλώνουν ρατσισμό εκφέροντας μειωτικούς χαρακτηρισμούς ή ανάρμοστα σχόλια.

Επομένως, θα λέγαμε ότι είναι ένα παραμύθι κατά του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, ένα παραμύθι που μιλάει για το Θεό, την προσφορά, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια. Σας το συνιστούμε για να το διαβάσετε στα μικρά παιδιά αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων. Καλή σας ανάγνωση!  

 

Της Ιωάννας Σκαρλάτου, εικονογράφηση: Πέγκυ Φούρκα, Εκδόσεις Ακρίτας – Παιδικά.

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.