Πάλι μακριά…

Πάλι είμαστε μακριά… πέρασαν μήνες που είσαι μακριά κι εγώ απλά περιμένω. Τι περιμένω; Γιατί πάλι να περιμένω;

Υποτίθεται πως είχαμε αποφασίσει να ζήσουμε μαζί κι εσύ έφυγες.

Και τώρα; Μοναξιά και νοσταλγία. Λες και αυτή είναι η μοίρα της ζωής μου. Και σκέψου ότι δεν πιστεύω καθόλου σε μοίρες, τύχες και άλλα μεταφυσικά στοιχεία…

Δεν αντέχω άλλο να περιμένω, μακριά σου και μετά να έρθεις και να τρομάξω πάλι από την πίεση κι άντε πάλι να προσπαθώ να σε συνηθίσω. 

Ποιος από τους δύο τρομάζει περισσότερο από αυτή τη σχέση, απλά αναρωτιέμαι. Και μετά σκέφτομαι ότι ίσως έτσι είναι οι σχέσεις: λίγο κοντά- λίγο μακριά… 

Ξέρεις κάτι;

Τελικά, κάθε φορά που αποφασίζαμε να προχωρήσουμε, εσύ έφευγες… αποφάσιζες να πας αλλού να μείνεις για δουλειά… για μια καλύτερη ζωή… Αυτή η ζωή όμως δεν συμπεριελάμβανε κι εμένα… Επομένως, κάθε φορά που τα πράγματα ήταν καλά μεταξύ μας εσύ το έβαζες στα πόδια…  

Και για άλλη μια φορά μένω εδώ να αναρωτιέμαι γιατί… γιατί τα πράγματα να έρθουν έτσι, γιατί να ελπίζω σε κάτι που απλά είναι ένας φαύλος κύκλος; 

Ένας κύκλος που ξεκινά από το μαζί και φτάνει στο μακριά… και ίσως θα πρέπει να μείνει στο μακριά, αν θέλω για μια φορά να προστατεύσω τον εαυτό μου και να τον πείσω ότι ΟΧΙ δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Νιώθεις ένα απέραντο κενό…

Ένα κενό… νιώθεις τόσο άδειος εκείνη τη στιγμή, τόσο παγωμένος που δεν μπορείς ούτε να κλάψεις… νιώθεις ότι αυτό δεν αρκεί για να εκφράσεις τη λύπη που νιώθεις, τη στεναχώρια που αισθάνεσαι, την απόγνωση που βιώνεις. Σκέφτεσαι γιατί, γιατί τώρα, γιατί σε εμάς, γιατί έτσι, γιατί, γιατί, γιατί… είναι πολλά τα γιατί και δεν έχει νόημα ούτε να τα εκφράσεις, δεν αξίζει ο κόπος ούτε να τα ψιθυρίσεις… έτσι τα κρατάς κι αυτά μέσα σου μαζί με τα δάκρυα που δεν έχουν τη δύναμη να βγούνε. Απλά, παγωμένα καθώς είναι πέφτουν πάνω στην ψυχή σου και την κάνουν να πονά ακόμη περισσότερο.

Και νιώθεις σαν να περπατάς σε ένα μακρύ και ατέλειωτο διάδρομο… λες και τον έχεις ανάγκη για να έχεις χρόνο να σκεφτείς… και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος σταματά… ο χρόνος έχει σταματήσει… κι εσύ έχεις σταματήσει έτσι όπως είσαι παγωμένος… δεν πονάς, δεν σκέφτεσαι… είναι όλα άδεια… είναι όλα ανούσια.. είναι όλα μακρινά…

Και απλά νιώθεις… ή μήπως δεν νιώθεις τίποτα; Νιώθεις ένα απέραντο κενό που καλύπτει τα πάντα…

Έτσι είναι η απώλεια… το έχεις ξανανιώσει. Αλλά αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η ένταση, είναι ο βαθμός του κενού που νιώθεις… όμως πάντα το ίδιο άδειασμα αισθάνεσαι… το ίδιο μούδιασμα, την ίδια αίσθηση να θέλεις να τρέξεις μακριά, αλλά δεν σε κρατούν τα πόδια… κι εξάλλου, γρήγορα θα καταλάβαινες ότι όπου κι αν πας η απώλεια σ’ ακολουθεί, τα συναισθήματα θα είναι παρόντα… δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτά…

Μέσα στο μυαλό τριγυρίζουν πολλές σκέψεις…

Σκέφτεσαι πως πάντα σε δυσκόλευαν οι απώλειες… πάντα μισούσες τους αποχαιρετισμούς… και πόσο μάλλον όταν πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου για αυτό το πάντα… τα πράγματα θα είναι έτσι για πάντα, σταμάτα να ελπίζεις, σταμάτα να πιστεύεις ότι θα υπάρξει επιστροφή… όχι, δεν υπάρχει στις απώλειες επιστροφή. Ξέρεις ότι αυτό σ’ ενοχλεί περισσότερο από όλα…

Δώσε ένα τέλος και στο μυαλό σου… γιατί μετά από μια απώλεια πάντα έμενες να ελπίζεις… να περιμένεις την αλλαγή προς τα πίσω…

Ίσως οι απώλειες σ’ εκπαιδεύσουν να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ να ζεις με αυταπάτες… ότι τελειώνει είναι οριστικό, όλα είναι οριστικά μετά το χωρισμό, όσο κι αν πονά, δεν έχει νόημα να ελπίζεις…

Να σταματήσεις να ελπίζεις ότι κάποτε όλα θα αλλάξουν και θα γίνουν όπως πριν… 

Τι ψέμα! Τι πλάνη! Τι αυταπάτη!!!

Για σκέψου λίγο εκείνο τον αποχαιρετισμό που σ’ έκανε να πονέσεις πιο πολύ. Το ήξερες από την αρχή… όλα τελείωσαν εκείνη την ημέρα που αυτός το αποφάσισε… το είδες να εκτυλίσσεται το σενάριο μπροστά στα μάτια σου… δεν άντεχες να παίζεις το ρόλο που έπρεπε κι απλά μετατράπηκες σε θεατή… σε ένα αμέτοχο, αποστασιοποιημένο θεατή… χωρίς συναίσθημα, χωρίς εμπλοκή, χωρίς προσδοκίες… κι όμως μέσα σου συνέχισες να ελπίζεις… κι ας ήξερες….

Ας ήξερες ότι όλα τελείωσαν…

Ναι, έπρεπε και τότε να συμβιβαστείς… μετά τον αποχαιρετισμό και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, να προσπαθήσεις να το συνειδητοποιήσεις και να συμβιβαστείς, απλά να συμβιβαστείς… Να σταματήσεις να δίνεις απλά μια παράταση στον πόνο, να βιώνεις ένα παρατεταμένο άδειασμα… αυτό πονά και κοστίζει πολύ περισσότερο από ένα στιγμιαίο άδειασμα… και μετά κάθε φορά έρχεται η εξάντληση… η απόγνωση… η απαισιοδοξία…

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Αποστασιοποιημένος…

Αποστασιοποιημένος… από όλους και από όλα, από την ίδια τη ζωή. Αποστασιοποιημένος… από τους ανθρώπους, από τα συναισθήματα, από τα βιώματα, από τη ζωή, από τον ίδιο τον εαυτό.

Αποστασιοποίηση… Μάλλον από φόβο… Φόβος… ένας διάχυτος φόβος απλώνεται γύρω μου και μέσα μου… δεν φοβάμαι ακριβώς τους ανθρώπους. Απλά, φοβάμαι ότι εγώ δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ να δώσω στους άλλους ανθρώπους. Ναι, τίποτα δεν έχω… είμαι τόσο κενός εσωτερικά.

Πιστεύω ότι είμαι ένα βαρετό, εσωτερικά άδειο, κενό άτομο, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους άλλους.

Ξέρεις κάτι; Πάντα έτσι ένιωθα και τώρα έτσι νιώθω. Διαρκώς έτσι νιώθω. Ίσως, μόνο με ελάχιστα πρόσωπα ένιωσα για λίγο διαφορετικά, όμως, δεν μπορούν αυτά να καθορίζουν τη ζωή μου. 

Τέλος πάντων, εγώ πάντα έτσι ήμουν και είμαι. Εσωτερικά και συναισθηματικά άδειος. Πάντα περίμενα τη στιγμή που κάποιος θα με βαρεθεί και θα φύγει… Ναι, θα φύγει, γιατί δεν έχει τίποτα να πάρει από εμένα, ούτε λίγα ψήγματα συναισθήματος, ενδιαφέροντος, ουσίας…

Ακόμη κι όταν βρέθηκαν κάποια άτομα που μ’ έκαναν να νιώσω διαφορετικά, να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, αυτό έγινε διστακτικά, σιγά- σιγά, με πολλά αμφίθυμα συναισθήματα προς το ίδιο το άτομο.

Ωστόσο, γενικά αυτό που επικρατεί είναι το κενό, είναι η στιγμή που οι άλλοι θα ανακαλύψουν πόσο φτωχό άτομο είμαι συναισθηματικά και γενικά εσωτερικά. 

Όταν κάποιος μου λέει το αντίθετο, εγώ κατευθείαν σκέφτομαι: Καλά, κάτσε να με γνωρίσεις και θα δεις ότι είμαι τελείως άδειος εσωτερικά. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος της απέραντης μοναξιάς στη ζωή μου. Μακριά από ανθρώπους, για να μην καταλάβουν πόσο κενό άτομο είμαι.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Μη σταματάς να πιστεύεις…

Η πίστη με  την ευρύτερη έννοια είναι ένα αναγκαίο συστατικό για τη ζωή μας, για να μπορούμε να κρατηθούμε από κάτι ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές που περνάμε… 

Μπορεί όλα να φαίνονται τελείως κατεστραμμένα και η απόγνωση να κατακλύζει κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου, μπορεί όλα να μοιάζουν τελειωμένα και να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ζωής… όμως, όσο εσύ πιστεύεις ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν όπως πριν ή και καλύτερα από πριν θα συνεχίσεις να προσπαθείς… Και ξέρεις κάτι; Είναι απαραίτητη η προσπάθεια, αλλά για να προσπαθήσεις και να μην παραιτηθείς από όλα γύρω σου είναι απαραίτητο το να πιστεύεις: σε τι; Σε κάτι, στα όνειρά σου, στις δυνάμεις σου, στον εαυτό σου, σε όσα κατάφερες μέχρι τώρα, στην ελπίδα, στο μέλλον… Να πιστεύεις σε ότι μπορεί να σου δώσει δύναμη για να συνεχίσεις… 

Μη σταματάς να πιστεύεις… γιατί η πίστη είναι μια πολύ ευρεία έννοια, που είναι απαραίτητη κάθε στιγμή αλλά κυρίως σε κάθε δύσκολη στιγμή. Γιατί μπορεί να μην το έχεις καν συνειδητοποιήσει… αλλά πάντα κάπου πιστεύεις για να μπορείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια που εμφανίζονται στη ζωή σου… αν δεν πίστευες κάπου με το παραμικρό θα τα παρατούσες και τώρα θα ήσουν απλά ένας απελπισμένος και απογοητευμένος άνθρωπος, σίγουρα αποτυχημένος και παραιτημένος από τα πάντα γύρω σου… 

Μη σταματάς να πιστεύεις σε κάτι… ότι κι αν είναι αυτό… 

Πίστεψε σε κάτι: πίστεψε ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν να είναι καλά ή μπορούν να γίνουν καλά. Πίστεψε σε κάτι και κάντο να γίνει αληθινό, να γίνει πραγματικότητα, δημιούργησέ το…

Κι όλα αυτά μπορεί να τα σκέφτεσαι και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για αυτά κάθε φορά που είσαι χάλια, όμως, είναι δύσκολο να πειστείς, αλλά μην ξεχνάς: μη σταματάς να πιστεύεις και πίστευε ότι μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου. Μπορεί κάθε φορά να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία, προσπαθώντας να σταθείς και πάλι στα πόδια σου, όμως τελικά καταφέρνεις να πιστεύεις ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα… και το πρώτο βήμα για όλα ξέρεις πώς είναι να αρχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου…

Κι όταν πιστέψεις στον εαυτό σου και βρεις και κάτι στο οποίο θα πιστέψεις πολύ τότε αυτή η πίστη σου μπορεί να γίνει η πυξίδα σου για τα επόμενα βήματα στη ζωή σου… Πίστεψε σε κάτι και μη σταματάς να πιστεύεις σε ότι σου δίνει ζωή, σου δίνει ελπίδα και αισιοδοξία, σου δίνει κίνητρα για να προχωράς και να μην παραιτείσαι…

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.