«Γενικά -μην εξαπατάστε- κανένα πλάσμα δεν μπορεί τίποτα περισσότερο οικείο του από το συμφέρον του. Οτιδήποτε, λοιπόν, νομίζει πως του στέκεται εμπόδιο, είτε αδερφός είναι τούτο, είτε πατέρας, παιδί, αγαπημένο πρόσωπο ή εραστής, τον μισεί, τον διώχνει, τον καταριέται. Από τη φύση του, άλλωστε, δεν αγαπά τίποτα άλλο τόσο πολύ εκτός από το συμφέρον του. […] Ο άνθρωπος ρέπει εκεί όπου βρίσκεται το ‘εγώ’ και το ‘δικό μου’· αν βρίσκονται στη σάρκα ακόμα αυτή μας κυριαρχεί· αν βρίσκονται στην ελεύθερη βούληση αυτή· αν βρίσκονται στα εξωτερικά πράγματα αυτά. Συνεπώς, αν το εγώ βρίσκεται όπου είναι η ελεύθερη βούληση, μόνο τότε θα είναι ο φίλος, ο γιος και ο πατέρας που πρέπει να είναι. Συμφέρον μου, δηλαδή, θα είναι να διατηρώ την πίστη, τον σεβασμό, την ανοχή, την εγκράτεια, τις σχέσεις μου με τους άλλους. Αλλά, αν βάλω τον εαυτό μου από τη μια μεριά και την τιμιότητα από την άλλη, γίνεται τόσο ισχυρός ο λόγος του Επίκουρου, ότι ‘η καλοσύνη ή δεν είναι τίποτα ή, αν υπάρχει, είναι ό,τι νομίζουν οι άνθρωποι» (σελ. 205, 207).
Απόσπασμα από το βιβλίο Επίκτητος. Άπαντα. Τόμος 2, Διατριβαί Β'. Εκδότης Οδύσσεας Χατζόπουλος, σελ. 201-211.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου