Όσο πιο έντονη είναι η απώλεια, τόσο πιο μεγάλο είναι το πένθος και τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για στήριξη. Συχνά όμως όταν καλούμαστε να στηρίξουμε κάποιον που πενθεί σκεφτόμαστε τι να του πούμε ή ψάχνουμε να βρούμε λόγια ενθάρρυνσης και παρηγοριάς… Το ερώτημα είναι: υπάρχουν παρηγορητικά λόγια; Αν εμείς βρισκόμασταν στη θέση του τι θα θέλαμε να ακούσουμε και τι από αυτά που και οι ίδιοι λέμε θα μας εκνεύριζαν;
Στην πραγματικότητα, το ξέρουμε και οι ίδιοι… λόγια παρηγοριάς και ενδυνάμωσης δεν υπάρχουν… και τα περισσότερα από όσα λέμε στην προσπάθειά μας να φανούμε χρήσιμοι ή βοηθητικοί είναι τουλάχιστον εκνευριστικά. «Ζωή σε εσάς… Να ζήσετε να τον θυμόσαστε… Να συνεχίσεις τη ζωή σου… Να σταματήσεις να κλαις και να στεναχωριέσαι… Πρέπει να συνέλθεις και να το ξεπεράσεις… Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, ταλαιπωρούνταν τόσο πολύ… Ευτυχώς, έζησε μια καλή ζωή…» και πολλά ακόμη…
Το μόνο που χρειάζεται το άτομο που πενθεί και βιώνει μια μεγάλη και σημαντική απώλεια είναι να είμαστε εκεί… να είμαστε δίπλα του, χωρίς να πούμε κάτι, απλά να ακούσουμε αν θέλει να μας μιλήσει ή να νιώθει ότι βρισκόμαστε εκεί και καταλαβαίνουμε την απώλεια που βιώνει παραμένοντας βουβοί, όπως βουβός είναι και ο πόνος της απώλειας…
«Δυστυχώς, δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια για να ανακουφίσουν τον πόνο. Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε, είναι προτιμότερο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας και στους άλλους να πενθήσουν, να αναγνωρίσουμε την οδύνη τους και να τους παραχωρήσουμε τον απαραίτητο χρόνο και χώρο για να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή χωρίς το αγαπημένο τους πρόσωπο. Αυτό απαιτεί να έχουμε ρεαλιστικές πεποιθήσεις σχετικά με το πένθος και με τις αντιδράσεις των ανθρώπων που πενθούν» (Sue Morris, 2020, σελ. 31).
Πηγή:
Sue Morris. (2020). Αντιμετωπίζοντας την απώλεια. Εκδόσεις Διόπτρα.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου