Όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε ότι οι απώλειες είναι όλο κ πιο πολλές κ διαρκώς καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας κ τους άλλους γύρω μας. Όσο καλύτερα καταφέρουμε να διαχειριζόμαστε τις απώλειες τόσο καλύτερα θα ζούμε... Μια διαρκής πάλη... Ένας αγώνας επιβίωσης μέσα στα συντρίμμια του παρελθόντος, στη σκληρότητα του παρόντος και στην αβεβαιότητα του μέλλοντος...
Απώλεια σημαίνει αλλαγή και κάθε φορά που μια απώλεια έρχεται στη ζωή μας σημαίνει πως είτε το θέλουμε είτε όχι θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε μια νέα κατάσταση, καθώς έχουν αλλάξει τα δεδομένα της ζωής μας ή και η ίδια η ζωή μας. Απώλεια σημαίνει ότι ποτέ δεν θα είμαστε οι ίδιοι με πριν, καθώς όταν αφαιρείς ένα κομμάτι από κάπου το σύνολο ποτέ δεν είναι το ίδιο. Επομένως, μετά την απώλεια θα χρειαστεί για άλλη μια φορά να σμιλεύσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μην φαίνονται έντονα τα κενά που δημιούργησε η απώλεια, ή τουλάχιστον να μην μας ενοχλούν πολύ μέσα στην καθημερινότητά μας.
Η διαδικασία που ακολουθούμε για να φτάσουμε στον νέο προσδιορισμό του εαυτού μας ονομάζεται πένθος- «μια έντονη συναισθηματική και σωματική αντίδραση» που εκδηλώνεται μετά από κάποια απώλεια, μετά από έναν θάνατο, «μια φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια». Με τον καιρό οι περισσότεροι άνθρωποι προσαρμόζονται στη νέα ζωή, μαθαίνουν να ζουν με την απώλεια, παρά τη βαθιά θλίψη που βιώνουν ή την έντονη λαχτάρα να ξαναδούν τον άνθρωπο που πέθανε.
Κατά τη διαδικασία του πένθους ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα σύνολο από εμπόδια… κάποια ερωτήματα μπορεί να έχουν παραμείνει αναπάντητα και να έρχονται και να ξανάρχονται στο μυαλό μας, ορισμένα συναισθήματα μπορεί να είναι ιδιαίτερα οδυνηρά… Μπορεί να αποφεύγουμε χώρους και ανθρώπους που μας θυμίζουν το πρόσωπο που πέθανε… ενώ να δυσκολευόμαστε να πάρουμε αποφάσεις… Έντονα συναισθήματα ενοχών, θυμού και θλίψης… για όσα δεν είπατε ή δεν κάνατε… Η θλίψη συνοδεύει τις χαμένες ελπίδες για το μέλλον μας και το αίσθημα ότι μετανιώνουμε για όσα είπαμε ή δεν είπαμε και για όσα κάναμε ή δεν κάναμε… Αποφάσεις… για τον εαυτό μας και σχετικά με το πρόσωπο που πέθανε… αποφάσεις που τώρα καλούμαστε να πάρουμε μόνοι μας…
«Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι στη διάρκεια του πένθους νιώθουν σαν να κάνουν ‘δυο βήματα μπροστά και ένα πίσω’. Συνήθως υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία τους να διατηρήσουν τη ζωή τους έτσι όπως ήταν με τον αγαπημένο τους και στην ανάγκη τους να αρχίσουν να ζουν μια διαφορετική ζωή, χωρίς τον αγαπημένο τους. Αυτή η σύγκρουση τους έλκει διαρκώς προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Από τη μια πλευρά γνωρίζουν ότι πρέπει να χτίσουν μια νέα ζωή, όμως από την άλλη δεν θέλουν να το τολμήσουν, επειδή δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω τους την παλιά ζωή τους. Ωστόσο, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουν τη συνειδητή απόφαση να χτίσουν μια νέα ή διαφορετική ζωή ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν…» (Sue Morris, 2020, σελ. 105-106).
Πηγή:
Sue Morris. (2020). Αντιμετωπίζοντας την απώλεια. Εκδόσεις Διόπτρα.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου