«Θα περίμενε κανείς ότι ο χωρισμός των γονέων, έστω κι αν είναι δύσκολο να τον αντέξει ένα παιδί, έχει τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα: το ανακουφίζει από το βάρος των φιλονικιών και θέτει τέρμα σε μια καταστροφική οικογενειακή ζωή που το κάνει να υποφέρει. Όμως, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι τόσο απλό… και τα παιδιά σπάνια ανακουφίζονται από ένα διαζύγιο.
Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να αποφασίσει κανείς να χωρίσει μια μέρα από τον άντρα ή τη γυναίκα που αγάπησε και έχει αποκτήσει παιδιά. Το αίσθημα της λίγο ή πολύ ολοκληρωτικής αποτυχίας, ο φόβος της μοναξιάς, ο ίλιγγος μπροστά σε ένα μέλλον που πρέπει να ξαανφτιάξουν από την αρχή, η μεγάλη ενοχή για τον πόνο που προκαλούν στον άλλο, η δυσκολία να αρνηθούν την ιδέα μιας οικογένειας ενωμένης και να επιβάλουν αυτόν τον πόνο στα παιδιά… Όλα συγκλίνουν στο να αποτρέψουν τους γονείς να χωρίσουν.
Όμως ενίοτε μια σκέψη έρχεται σε αντιδιαστολή όλων αυτών των ‘καλών’ λόγων: ότι ένας χωρισμός είναι ίσως καλύτερος για τα παιδιά. Δεν είναι σωστό να τους επιβάλλει κανείς τους ατελείωτους καβγάδες, την εικόνα της παρακμής ενός ζευγαριού που καταρρέει, τη συνεχή ένταση. Δεν μπορεί να αντέξει κανείς αιώνια τη σύγχυση μέσα στο βλέμμα τους όταν ο τόνος υψώνεται στο σπίτι κι αυτά κλείνονται στην κάμαρά τους για να μην παρευρεθούν σε άλλη μια σύγκρουση. Το περίφημο ‘μένουμε μαζί για τα παιδιά’ κλονίζεται όταν μερικά μικρά, που δεν αντέχουν άλλο πια, φτάνουν στο σημείο να εξωθούν τους γονείς τους στο διαζύγιο: ‘Μα χωρίστε επιτέλους αντί να μαλώνετε συνέχεια!’
Τελικά μια μέρα, το αποφασίζουν και τολμούν να μιλήσουν για χωρισμό. Άλλοτε κατόπιν συμφωνίας, άλλοτε μονομερώς. Μερικοί ενήλικες καταρρέουν, αρνούμενοι ακόμα και να σκεφτούν αυτή την απόφαση. Άλλοι ανακουφίζονται που αυτό το μαρτύριο θα τελειώσει, που θα βγουν επιτέλους από το αδιέξοδο… και πιστεύουν ότι και τα παιδιά θα αισθανθούν την ίδια ανακούφιση» (Μπερζέ & Γκραβιγιόν, 2004, σελ. 15-16).
Το παιδί μετά το διαζύγιο θα πρέπει να απαρνηθεί την προηγούμενη ζωή του, τις ίδιες του τις ρίζες, να απαρνηθεί το αντικείμενο ‘ζευγάρι’, την εξίσωση ‘μπαμπάς+ μαμά’. Το παιδί σταδιακά συνειδητοποιεί ότι δεν θα ξαναζήσουν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, δεν θα τρώνε στο ίδιο τραπέζι, δεν θα πάνε όλοι μαζί διακοπές. Με τη διάλυση του γονεϊκού ζευγαριού το παιδί βιώνει την απώλεια ενός μέρους της ταυτότητάς του.
Πηγές:
Μπερζέ, Μ. & Γκραβιγιόν, Ι. (2004). Οι γονείς μου χωρίζουν. Αισθάνομαι χαμένο. Αθήνα: Μπουκουμάνης.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου