«Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι». (Αλμπέρ Καμύ, Νομπελίστας συγγραφέας)
Συμβαίνει πολλές φορές είτε στις ήδη υφιστάμενες σχέσεις είτε όταν κάνουμε νέες σχέσεις με ανθρώπους, να αισθανόμαστε ότι δεν ταιριάζουμε απόλυτα σε ό,τι αφορά στις σκέψεις, τη στάση απέναντι στη ζωή και τη γενικότερη συμπεριφορά. Έτσι, μπαίνουμε σε μία διαδικασία αξιολόγησής τους, αλλά και επίκρισής τους, προσδοκώντας ότι με το να τους επισημαίνουμε τα λάθη ή τις παραλείψεις ή τις αβλεψίες τους, σιγά- σιγά θα τους διορθώσουμε και ότι θα τους κάνουμε να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται όπως εμείς.
Αυτή η διαδικασία ίσως να είναι μια πολύ χρονοβόρα, να συμβαίνει για πολλά χρόνια χωρίς να το συνειδητοποιούμε και να προκαλεί εκατέρωθεν συγκρούσεις, ψυχική κόπωση και φθορά στις σχέσεις μας. Ο στόχος μας είναι να πείσουμε τους άλλους να αλλάξουν προκειμένου να τους αποδεχτούμε. Κι όταν οι προσδοκίες μας δεν πληρούνται, τότε απογοητευόμαστε, δυσανασχετούμε, νιώθουμε θυμό που δεν εισακούστηκαν οι προτροπές και οι συμβουλές μας, που δεν ασπάστηκαν οι άλλοι τις δικές μας αξίες, τη δική μας θεώρηση του κόσμου και τη δική μας στάση ζωής.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι για όλο το διάστημα που προσδοκούσαμε να αλλάξουν οι άλλοι, δεν είχαμε γνήσια και καλοπροαίρετη επικοινωνία μαζί τους που να βασίζεται στον αλληλοσεβασμό και να θεμελιώνεται στην ανταπόκριση και την αλληλοκατανόηση, που να εκφράζει μια σχέση αμοιβαιότητας, μια σχέση συνεργατική κι όχι καταχρηστική, πιεστική ή κακοποιητική. Ναι… κακοποιητική, γιατί η επιβολή των δικών μας απόψεων και θέσεων στους άλλους συνιστά κακοποιητική σχέση. Δε σεβόμαστε την ελεύθερη βούληση του άλλου ανθρώπου να είναι όπως αυτός επιθυμεί, με τις αδυναμίες του, τα λάθη του, τα αρνητικά αλλά και τα θετικά του χαρακτήρα του. Στο κάτω- κάτω, ποιος δεν έχει προτερήματα και ελαττώματα στον χαρακτήρα του;
Οι ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να επιδιώκουν την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, να είναι απαλλαγμένες από συμφέροντα και να υπερβαίνουν το εγώ. Αν οι σχέσεις δεν διακρίνονται από φροντίδα και διακριτικότητα, τότε ατονούν, εξαντλούν κι απομυζούν κάθε διάθεση και κάθε ψυχικό απόθεμα για αληθινή επαφή και αληθινή σχέση.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι θα γινόταν αν παίρναμε το βλέμμα μας από τους άλλους και το στρέφαμε στον εαυτό μας; Άραγε θα βρίσκαμε λάθη και παραλείψεις ή θα ήμασταν άψογοι και τέλειοι σε όλα; Κι ακόμη, γιατί είναι τόσο δύσκολο να στρέψουμε την κριτική στον ίδιο μας τον εαυτό; Ποιες αρετές και ποια ελαττώματα θα βρίσκαμε; Πόση καλοσύνη, γενναιοδωρία, ανιδιοτέλεια, μακροθυμία, αφοσίωση, ανεκτικότητα και αλτρουισμό θα βρίσκαμε; Κι αυτές οι αρετές θα ήταν αρκετές για να επισκιάσουν την κτητική μας διάθεση, τον εγωισμό μας, την έλλειψη της ψυχικής ισορροπίας και πληρότητάς μας; Μήπως επιχειρώντας μια ολότελα δική μας ενδοσκόπηση, θα φτάναμε γρηγορότερα στην ανάπτυξη πιο υγιών ανθρωπίνων σχέσεων;
Κι αν μας είναι τόσο δύσκολο να εντοπίσουμε τις ατέλειές μας κι ακόμη πιο δύσκολο να τις διαχειριστούμε και να τις διορθώσουμε, γιατί επιμένουμε στο να επιβάλλουμε μια τέτοια διεργασία στους άλλους; Ας μην είμαστε, λοιπόν, τόσο αυστηροί με τους άλλους εφόσον δεν μπορούμε να είμαστε εξίσου αυστηροί με τον εαυτό μας. Ας σεβαστούμε το διαφορετικό κι ας δεχθούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου