Του Michel de M’ Uzan
«Λίγο πριν το τέλος, η ζωή μοιάζει να είναι σε μια πρωτοφανή αναλαμπή. Σαν ο ετοιμοθάνατος "να αναζητούσε να καταπιαστεί ολοκληρωτικά με τον κόσμο προτού εξαφανιστεί".
Ο Michel de M' Uzan είναι ο πρώτος που ακολούθησε "μια πορεία που πήγαινε αντίθετα με το ρεύμα εκείνου που γενικά προτείνεται προκειμένου να αντιληφθούμε την ύστατη περίοδο του τέλους της ζωής: αποεπένδυση του κόσμου, αποδοχή του προσεχούς θανάτου, επιτέλεση του πένθους εαυτού", όλα αυτά προέρχονται, για εκείνον, από μια "ναρκισσιστική παρανόηση". Τέσσερα θεμελιώδη κείμενα του Michel de M' Uzan, όλα με κοινό παρανομαστή την αναλυτική εργασία στο πλάι ογκολογικών καταληκτικών ασθενών, συνθέτουν την παρούσα συλλογή, αποτελώντας μια πολύτιμη μελέτη τόσο για τον κλινικό, όσο και για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και το περιβάλλον του, ιατρικό, νοσηλευτικό, φιλικό και συγγενικό» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Η ψυχαναλυτική σκέψη προσέγγισε το πρόβλημα του θανάτου κυρίως δια μέσου των φαινομένων της επανάληψης και της επιθετικότητας, δηλαδή μέσω πραγμάτων που παρατηρούνται στη ζωή. Θα μπορούσαμε εξίσου καλά, ακολουθώντας τον αντίθετο δρόμο, να ξεκινήσουμε από τον θάνατο για να γυρίσουμε προς τη ζωή που φτάνει στο τέρμα της.
Όχι πως θέλω να κάνω μια προβολή του θανάτου στη ζωή μέχρι μάλιστα και την ίδια την προέλευσή της, όπως το προτείνουν κάποιες θεωρίες οντολογίας (Heidegger). […]
Στο βάθος, ο καταληκτικός ασθενής περιμένει οι άλλοι να μην απεμπλακούν από αυτήν τη σχέση, από αυτήν την αμοιβαία δέσμευση που προτείνει σχεδόν μυστικά, ενίοτε εν αγνοία του, κι από την οποία θα εξαρτηθεί η εξέλιξη της εργασίας του τέλους. Στην ουσία, δεσμεύεται, δυνάμει εκείνου που φαντάζομαι ως ένα είδος γνώσης που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, σε μια ύστατη εμπειρία σχέσης. Ενώ οι δεσμοί που τον δένουν με τους άλλους είναι έτοιμοι να σπάσουν τελείως, ξεσηκώνεται παραδόξως από μια ισχυρή κίνηση, από κάποιες απόψεις παθιασμένη. Μέσω αυτής υπερεπενδύει τα αντικείμενα αγάπης του, διότι αυτά είναι απαραίτητα στην τελευταία προσπάθειά του να αφομοιώσει ό,τι δεν μπόρεσε να αφομοιωθεί μέχρις εκεί στην ενορμητική του ζωή, σαν να προσπαθούσε να καταπιαστεί ολοκληρωτικά με τον κόσμο προτού εξαφανιστεί» (σελ. 21-22).
Michel de M’ Uzan. 2011. Στα σύνορα ζωής και θανάτου.
Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου