«Απεγνωσμένα ψάχνω μια
φίλη, να μπορώ να βγω, να πάω μια βόλτα, να πάω σε ένα θέατρο, να πάμε για ένα
καφέ… Θα ‘θελα τόσο πολύ να είχα μια παρέα… Κανείς δεν υπάρχει εκεί έξω για
μένα;»
«Η αλήθεια είναι πώς
φταίω, γιατί τόσα χρόνια απορροφημένη στα παιδιά και στη δουλειά είχα ξεχάσει
πώς είναι να ζεις… είχα ξεχάσει πώς η φιλία είναι μια ανάγκη του ατόμου… και
τώρα που το θέλω τόσο πολύ καταλήγω να τριγυρνώ μόνη στους δρόμους».
«Κάνω κάθε δυνατή
προσπάθεια για να προσεγγίσω τις άλλες κυρίες σε χώρους που βρίσκομαι μαζί
τους, όμως, το αποτέλεσμα το ίδιο: πάλι καταλήγω μόνη να γυρίζω στο σπίτι
στεναχωρημένη και απογοητευμένη».
Πόσα άτομα στην τρίτη
ηλικία νιώθουν μοναξιά και είναι αποκομμένα από παρέες και φιλίες. Ίσως στους άνδρες
είναι λίγο πιο εύκολη η παρέα καθώς υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένας τόπος
συνάντησης: το καφενείο. Οι γυναίκες, όμως, που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία
και προσπαθούν να ενταχθούν σε παρέες και να αναπτύξουν φιλίες συναντούν ορισμένες
δυσκολίες. Η φιλία βέβαια είναι σημαντική και εξίσου απαραίτητη και για τα δύο
φύλα. Πρόκειται για μια βαθιά σχέση που προϋποθέτει και στηρίζεται στο
συναισθηματικό άγγιγμα, στην κατανόηση, στο μοίρασμα και στην αλληλεπίδραση.
Αν δεν υπάρχουν φιλίες
δοκιμασμένες στο χρόνο, αν έχουμε φτάσει σε μια ηλικία που ο ελεύθερος χρόνος
μας αυξάνεται και οι παρέες μας είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, τότε με αγωνία
και απόγνωση αναζητούμε μια παρέα, μια φιλία. Η φιλία χρειάζεται χρόνο για να
χτιστεί, για να εξελιχθεί και να δοκιμαστεί… όμως, όσο μεγαλώνουμε μήπως αυτό
γίνεται ακόμη πιο δύσκολο;
Η αλήθεια είναι πώς όσο
μεγαλώνουμε πιο δύσκολα εμπιστευόμαστε, πιο δύσκολα ανοιγόμαστε και πιο δύσκολα
επιλέγουμε να συναναστραφούμε με νέα άτομα που έρχονται στη ζωή μας. Ωστόσο,
μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση θα είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε κι άλλα
πράγματα για εμάς… για την ταυτότητά μας και για τον εαυτό μας. Πάντα έχουμε
ανάγκη από άλλους ανθρώπους γύρω μας και πάντα χρειαζόμαστε ενδιαφέρουσες
συναναστροφές.
Εστιάζοντας όμως σε
άτομα που μεγαλώνοντας νιώθουν ότι είναι μόνα τους και σκέφτονται ότι δεν
μπορούν να βρουν καμία παρέα, ας παρατηρήσουν λίγο τον τρόπο που προσεγγίζουν
τους άλλους ανθρώπους. Πόσο ζωγραφισμένη στα μάτια τους, στις κινήσεις τους και
στη φωνή τους είναι αυτή η αγωνία που νιώθουν; Πόσο καλά αποτυπωμένη είναι αυτή
η αγωνιώδης αναζήτηση παρέας στον τρόπο που πλησιάζουν τους ανθρώπους; Πόσο
έντονα προσπαθούν να αγκιστρωθούν από κάποιον, που από την πρώτη στιγμή νιώθει
να ασφυκτιά. Κάνω παρέα με κάποιον, του δίνω χρόνο να με γνωρίσει και να τον
γνωρίσω και ίσως αυτό εξελιχθεί σε μια φιλία. Δεν προσπαθώ να αποδείξω στον
εαυτό μου και στους άλλους γύρω μου ότι απέκτησα ένα φίλο, δεν βάζω μια ετικέτα
σ’ αυτή τη σχέση, απλά, την αφήνω να εξελιχθεί και ο χρόνος θα δείξει: αν
αξίζει, αν αντέχει και αν μπορεί…
Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου