Του Τρύφων Ζαχαριάδη
«Η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες στις οποίες συγχρωτίζονται με συγκίνηση το σώμα και ο ψυχισμός. Δεν πρόκειται για διαφορετικές εμπειρίες, αλλά για εμπλεκόμενες στο ίδιο πεδίο συγκινήσεις, που αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά, με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις. Η συνάντηση των δύο συναισθηματικών διαδικασιών μοιάζει με τη διασταύρωση πίστης και προδοσίας. Η συντροφικότητα προσδοκά την κάλυψη της μοναξιάς και ο αποχωρισμός πιστοποιεί τη μοναχικότητα» (σελ. 9).
«Η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός συνυπάρχουν στην ζωή σαν βασικά της βιώματα, παραπέμποντας υποχρεωτικά στο διάστημα μεταξύ γέννησης και θανάτου ενός οργανισμού. Ένα ζωντανό ον, που μπορεί να συντροφεύσει και να αποχωρισθεί, είναι συνώνυμο με την κίνηση και τη ζωτικότητα. Για να έλθει ο θάνατος, βασική προϋπόθεση είναι να υφίσταται ζωή» (σελ. 11).
Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Στη διαδρομή της ζωής μας ‘παίζουμε’ τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις.
Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολύ συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας. Την ποιότητά της όμως την καθορίζει ο φόβος του αποχωρισμού. Έτσι, όταν συναντάμε τη συντροφικότητα, ο αποχωρισμός μοιάζει και είναι μια προσυμφωνημένη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Οι σχέσεις γεννούν προσδοκίες και παράπονα. Αυτοί που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε είναι οι υποψήφιοι ‘Ιούδες’. Δημιουργούμε δεσμούς γιατί ελπίζουμε στους άλλους και τους διακόπτουμε όχι για αυτό που είναι οι άλλοι, αλλά για αυτό που θα θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν.
Με βάση τις σκιερές πλευρές του καθενός μας, στο βιβλίο αυτό πραγματοποιείται μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας, της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που, σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιας ελπίδα αγάπης».
Η συντροφικότητα πάντα βρίσκεται υπό την απειλή ενός αποχωρισμού, είτε είναι επιλογή του ίδιου του ατόμου είτε όχι. Είναι σημαντικό να επεξεργαστεί το άτομο τον αποχωρισμό και τα συναισθήματα που του προκαλεί ώστε να μπορέσει να διατηρήσει μια συντροφική σχέση σε βάθος χρόνου.
«Το παιδί φοβάται μήπως πεθάνουν οι γονείς του, δηλαδή μήπως χάσει την πηγή της φροντίδας.
Ο εραστής φοβάται για την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, δηλαδή της πηγής της ικανοποίησής του.
Ο γονιός φοβάται για την απώλεια του παιδιού του, δηλαδή της ελπίδας να νικήσει το τέλος του μέσω της συνέχειας που αντιπροσωπεύουν τα παιδιά του» (σελ. 166).
Πηγή:
Τρύφων Ζαχαριάδης. 2015. Συντροφικότητα, αποχωρισμός στον ρόλο παιδιού, εραστή, γονιού. Εκδόσεις Αρμός.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου