Ο Θεός της Σφαγής… μια μαύρη κωμωδία που διαπραγματεύεται το θέμα του εκφοβισμού και της παιδικής επιθετικότητας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού σε μια πλατεία έτσι όπως αντιμετωπίζεται όχι από τα ίδια τα παιδιά αλλά από τους γονείς. Τα παιδιά είχαν διαπληκτιστεί στο παιχνίδι και οι γονείς προσπαθούν να λύσουν την παρεξήγηση. Οι γονείς του θύτη και του θύματος… ποιοι έχουν δίκιο; Ποιος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και ποιος θα είναι πρόθυμος να το κάνει; Τι νιώθουν και τι πιστεύουν τα ίδια τα παιδιά; Πώς βίωσαν και πως βλέπουν το γεγονός; Γιατί βγάζουν μόνοι τους τα δικά τους συμπεράσματα προβάλλοντας τον εαυτό τους;
Η Γιασμίνα Ρεζά είναι η συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο στηρίχθηκε η ταινία, ενώ έχει ανέβει και στο θέατρο. Η Γιασμίνα γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Κατά τη διάρκεια της βραδιάς οι γονείς χάνουν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να συμπεριφέρονται οι ίδιοι σαν ‘παιδιά’. Καθώς κανείς από τους τέσσερις δεν αντέχει να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης, οι χαρακτήρες συγκρούονται, εφευρίσκουν συμμάχους και ανακαλύπτουν τον εχθρό στο ίδιο τους το σπίτι. Τελικά θα εκραγούν, αναδεικνύοντας ως νικητή τον θεό της σφαγής»…
Οι γονείς αρχικά με μια πιο ευγενική στάση και συμπεριφορά προσπαθούν να απαντήσουν σε κάποια λογικά ερωτήματα και προβληματισμούς. Η βία είναι απαράδεκτη. Τι συνειδητοποιεί ένα 11χρονο για τη βία; Άραγε συνειδητοποιεί ότι παραμόρφωσε έναν συμμαθητή του;
Όλα στην αρχή φαίνονται τόσο ‘καθώς πρέπει’ και από τις δύο πλευρές. Οι γονείς του θύτη επισκέπτονται τους γονείς του θύματος για να συντάξουν μια αναφορά που ζήτησε ο διευθυντής του σχολείου και να συζητήσουν το συμβάν των παιδιών τους. Οι γονείς του θύματος αγόρασαν και τουλίπες για να τους υποδεχτούν, για να γίνει η συμφιλίωση, για να συγχωρέσει η μία πλευρά την άλλη…
Όσο περνάει η ώρα και συζητάνε για τον καβγά των παιδιών τους τόσο πιο πολύ χάνουν την αρχικά ευγενική τους στάση και μετατρέπονται σε αγενείς και απολίτιστους ανθρώπους, που καθοδηγούνται από τις ορμές και τα ένστικτά τους. Δύο φαινομενικά διαφορετικά ζευγάρια… που αναρωτιέσαι ποιο από τα δύο δεν τα πάει καλά μεταξύ τους… Το ένα ζευγάρι φαίνεται πιο πολύ της υψηλής κοινωνικής τάξης, όπου ο πατέρας έχει απαιτητική καριέρα, είναι απών από την οικογένεια και τα προβλήματά τους, ασχολείται διαρκώς με το τηλέφωνο και τη δουλειά του και αδιαφορεί για την εικόνα που θα σχηματίσουν οι άλλοι για αυτόν. Η μητέρα είναι λες και βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης, προσπαθώντας να βρει τρόπο να ξεσπάσει… ξεχνώντας τον καθωσπρεπισμό και τους καλούς τρόπους. Από την άλλη μεριά, οι γονείς του θύματος είναι της κουλτούρας και των τεχνών, προσπαθούν να δείξουν το ευγενικό τους πρόσωπο, ασκώντας όμως έντονες πιέσεις προς την άλλη οικογένεια ώστε να παραδεχτεί ο θύτης την πράξη του και να ζητήσει συγγνώμη. Αυτές προέρχονται κυρίως από τη μητέρα, ενώ ο σύζυγός της προσπαθεί να σώσει την κατάσταση. Το θέμα είναι όμως ότι οι συγκρούσεις δεν παραμένουν ανάμεσα στα δύο ζευγάρια, αλλά επεκτείνονται και μέσα στο κάθε ζευγάρι… αυτή η εκρηκτική κατάσταση αποτελεί την αφορμή να βγουν στην επιφάνεια τα παράπονα και οι μεταξύ τους εντάσεις.
Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι από αυτό που εκφράζουν προς τα έξω ώστε να είναι αρεστοί και κοινωνικά αποδεκτοί; Πόσο απέχει αυτό που νιώθουμε και το πώς είμαστε από αυτό που εκφράζουμε; Και τι θα γίνει αν γίνουμε αληθινοί; Και ποια είναι η αλήθεια τελικά;
Πηγή:
Yasmina Reza. Ο Θεός της σφαγής. Εστία.
Ο Θεός της Σφαγής: Μια ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, 2011, Carnage.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου