«Κατά κανόνα, η ναρκισσιστική
μητέρα ταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα αίσθημα μεγαλείου και στην απόλυτη
ανασφάλεια. Νιώθοντας πληγωμένη, ταπεινωμένη, ελλειμματική και άδεια, αντιδρά
αμυντικά. Επιτίθεται αμέσως σε κάθε άνθρωπο για τον οποίο φαντάζεται ότι της στερεί
τη λατρεία που τόσο λαχταράει. Παρακολουθεί πολύ στενά τη συμπεριφορά των
άλλων, για να διακρίνει μήπως δεν την εκτιμούν ή μήπως την επικρίνουν. Αν δεν
την εξιδανικεύσεις αμέσως, το αισθάνεται ως προσβολή. Σπεύδει να ερμηνεύσει ένα
ασήμαντο σχόλιο ως έλλειψη αναγνώρισης ή εκτίμησης στο πρόσωπό της, με
αποτέλεσμα πολλές φαινομενικά απλές συζητήσεις να καταλήγουν σε μνησικακία
διαρκείας. Αν της πεις μια κουβέντα που οι περισσότεροι άνθρωποι θα τη
θεωρούσαν ουδέτερη, εκείνη θεωρεί ότι την κακολογείς ή την προσβάλλεις» (σελ.
184).
«Η ναρκισσιστική μητέρα βλέπει
όμως το παιδί της και ως κομμάτι δικό της, επομένως, αυτό πρέπει να ξεχωρίζει
για να είναι αντάξιό της. Το παιδί πιέζεται να είναι συγχρόνως υποταγμένο στην
ανωτερότητα της μητέρας και να λάμπει για χάρη της με τους δικούς της όρους. Η
αστάθεια, η σύγχυση και οι ατελείωτες περίπλοκες απαιτήσεις είναι γνώρισμα
στους ανθρώπους που ζουν σε ένα τέτοιο σχεσιακό περιβάλλον. Τα παιδιά που
έρχονται αντιμέτωπα με αυτό το δίλημμα συνήθως το διαχειρίζονται μέσα από δύο
ευρείες στρατηγικές: τον κατευνασμό του νάρκισσου ή την ανταρσία εναντίον του»
(σελ. 186).
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Terri Apter. (2015). «Δύσκολες
μητέρες». Αθήνα: Αρμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου