Καλύτερα να ζω σε μια ψευδαίσθηση
(όπως εγώ έφτιαξα τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μου) παρά σε μια πραγματικότητα
που νιώθω ότι δεν μπορώ να αντέξω, παρά με την αλήθεια που νιώθω ότι θα με
διαλύσει.
Άσε με, λοιπόν, στη δικιά μου
αλήθεια για αυτόν τον κόσμο.
Πόσο απέχει όμως αυτή η αλήθεια
από την «πραγματικότητα» αυτού του κόσμου; Πόσο μακριά βρίσκεσαι από αυτό τον
κόσμο και πόσο βοηθητικό είναι να δίνεις όλη σου την ενέργεια και τις δυνάμεις
για να καλλιεργείς τις ψευδαισθήσεις;
Μια ζωή έχεις επιλέξει να
φτιάξεις έναν κόσμο γεμάτο ψευδαισθήσεις και κάθε φορά που δεν επιβεβαιώνονται
αυτές οι ψευδαισθήσεις νιώθεις να διαλύεσαι, να ταράζεσαι ολόκληρος και
ολοκληρωτικά.
Κανείς δεν πρόκειται να σε αποτρέψει από αυτές τις
ψευδαισθήσεις, όμως, είναι σημαντικό να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να
στηριχτείς σε μια ανύπαρκτη υπόσταση αυτού του κόσμου.
Γιατί πολύ συχνά θα
καταλήγεις να απογοητεύεσαι… και να χάνεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι επιλογή σου να ζεις με ψευδαισθήσεις, γιατί ίσως σου
είναι τελείως αβάσταχτο να μπορέσεις να αντικρίσεις την αλήθεια της σκληρότητας
και του κυνισμού που διακρίνει τη ζωή.
Από σένα εξαρτάται πόσο ρεαλιστική προσέγγιση θα επιλέξεις να
υιοθετήσεις ώστε να αποκτήσεις μια πιο ισορροπημένη κατάσταση ανάμεσα σε σένα
και στον κόσμο γύρω σου…
Η ζωή του καθενός είναι
γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη.
(Miller, 2010, σελ. 25- Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου