«Μια
ζωή αισθανόσουν ότι απλώς πέρναγες την ώρα σου.
Ξέρεις,
φοβάσαι να αφήσεις τους άλλους να σε πλησιάσουν.
Τους
θέλεις, κι έπειτα εξαφανίζεσαι».
Χ.
Κιουρέσι- «Κάτι έχω να σας πω»
Τους θέλεις… κι έπειτα
εξαφανίζεσαι. Σ’ αυτή τη φράση θα μπορούσε να συγκεντρωθεί η περιγραφή όλης σου
της ζωής.
Νιώθεις ότι αυτό σε περιγράφει
απόλυτα… μόνο αυτή η φράση μπορεί τόσο καθαρά να περιγράψει όλες τις
«σημαντικές» σχέσεις της ζωής σου. Ακόμη και τώρα δεν μπορείς να αποφασίσεις τι
να πονά άραγε περισσότερο: ο αποχωρισμός του άλλου ή η δική σου εξαφάνιση; Και
τι σημασία έχει αυτό, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο;
Και μετά εξαφανίζεσαι… και μετά
εξαφανίζεσαι… ηχεί διαρκώς μέσα στο μυαλό σου λες και είναι η μοναδική αλήθεια
της ζωής σου, την οποία για πολλά χρόνια αγνοούσες ή ήθελες να αγνοείς ή δεν
μπορούσες να αντέξεις… Η μοναδική αλήθεια του εαυτού σου, που ακόμη και τώρα
μπορείς να την δικαιολογήσεις με άπειρες άσχετες δικαιολογίες. Είναι εύκολο να
φεύγεις από οτιδήποτε σε δυσκολεύει, από οτιδήποτε θα μπορούσε να σε πληγώσει,
να σε πονέσει, να σε αφήσει… Καλύτερα ν’ αφήσεις πρώτο αυτό που κινδυνεύεις να
σε αφήσει. Δεν πονά λιγότερο, απλά νιώθεις ότι συνεχίζεις να έχεις τον έλεγχο,
νιώθεις ότι εσύ παίρνεις τις αποφάσεις για τη ζωή σου.
Κι έπειτα εξαφανίζεσαι… Δείχνει
ότι έχεις τον «απόλυτο έλεγχο» στη ζωή σου. Επιλέγεις να εξαφανιστείς, να
χαθείς, να απομακρυνθείς… να λύσεις με βιαιότητα όλα όσα νιώθεις ότι δεν
οδηγούν πουθενά, γρήγορα, ριζικά και πονετικά…
Εξαφανίζεσαι από αυτούς που
κινδυνεύεις να σου δείξουν ότι ίσως σε θέλουν, γιατί τότε θα διαψευστείς σε όλα
αυτά που πιστεύεις για σένα. Εξαφανίζεσαι… επιβεβαιώνοντας αυτό που πιστεύεις
για σένα… ότι είσαι καταδικασμένος στην αιώνια μοναξιά, χωρίς ανθρώπους, χωρίς
σχέσεις, χωρίς συναισθήματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου