* Από Παπαδόπουλο Βαγγέλη, Κοινωνικό Λειτουργό
Μήπως ο έρωτας τελικά είναι μια
ουτοπία της εφηβικής ηλικίας και τίποτα παραπάνω; Και… καθώς μεγαλώνουμε και αντιμετωπίζουμε
τις δυσκολίες της πραγματικότητας αρχίζει να εξατμίζεται και να χάνεται,
δίνοντας τη θέση του στον συμβιβασμό και στην αθλιοτητα της συνήθειας, κάνοντας
τον καθένα μας ένα έρμαιο της κοινωνίας μας;;;
Οπότε, πρέπει με κάποιο τρόπο να καταφέρουμε
να κρατήσουμε ζωντανή τη μαγεία της εφηβείας, παράλληλα, όμως, να είμαστε και
υπεύθυνοι ενήλικες αναλαμβάνοντας τις υποχρεώσεις μας.
Μήπως, τελικά, αυτοί που τους
κατηγορούμε και τους ονομάζουμε ανώριμους να είναι πολύ πιο έξυπνοι από εμάς
τους «ώριμους», που απλά έχουμε χάσει
όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα που προκαλεί ο έρωτας και η έλλειψη ελέγχου της
ζωής μας που έτσι και αλλιώς δεν έχουμε;
Και στην τελική ποιος μπορεί να
πει πιο είναι σωστό και πιο λάθος επεμβαίνοντας στη ζωή του κάθε ανθρώπου,
κατευθύνοντας τον στην πορεία, όπως ορίζει η κοινωνία μας που το μόνο που κάνει
είναι να αποξενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους, χωρίς έρωτες και βαθιές φιλίες,
καταστρέφοντας εντελώς τη συναισθηματική φύση μας, σαν να είμαστε ρομπότ;
Ο έρωτας είναι σαν την
φουρτουνιασμένη θάλασσα: αν δεν έχεις την τρέλα και τα κότσια της εφηβικής
ηλικίας δεν θα μπεις μέσα στη βάρκα για να τη διασχίσεις, χωρίς να σε νοιάζει
το τσακιστείς στα απόκρημνα βράχια. Γιατί συνήθως έτσι γίνεται… αν πας συνέχεια
απο την ασφαλή διαδρομή μπορεί να φτάσεις στο τέλος του ταξιδιού αλλά δεν θα
δεις αυτές τις όμορφες ακρογιαλιές που κρύβει ο έρωτας μέσα στη δίνη και την τρέλα
του…
Τελικά στη ζωή για να χαρείς και
να συνεχίζεις να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να παραμείνεις ενας ανώριμος έφηβος,
ζώντας στα άκρα μέσα απο την μαγεία του έρωτα και ας συντριβείς στα βράχια του κατά
τη διάρκεια μιας φουρτούνας…
Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Κοινωνικός Λειτουργός
papevag90@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου