Αν δεθώ συναισθηματικά μαζί σου
και μετά θέλω να φύγω τι θα γίνει; Ή μήπως φοβάμαι ότι θα φύγεις, για αυτό δεν
θέλω να δένομαι συναισθηματικά; Ναι, ποτέ δεν μου άρεσε να δένομαι
συναισθηματικά, γιατί πάντα πίστευα ότι σε αφήνουν σταθερό ή μάλλον στάσιμο σε
μια κατάσταση, που σε κάνει να βουλιάζεις, να πνίγεσαι, να βρίσκεσαι σε μια
κατάσταση στέρησης ή αποστέρησης… από την οποία θέλεις να τρέξεις για να
γλιτώσεις… Πίστευα πως θα βαρεθώ και δεν θα μπορώ να απαλλαγώ και θα θέλω να
φύγω, να απομακρυνθώ… πώς όμως θα μπορούσα να το κάνω αυτό;
Όταν μπαίνοντας στη σχέση έχεις
στο μυαλό σου ότι θα πρέπει οποιαδήποτε στιγμή να μπορείς να φύγεις… είναι σαν
να μην είσαι πραγματικά –συναισθηματικά- ποτέ μέσα στη σχέση. Ξεκινώντας με τη
σκέψη ότι δεν θα δεθώ συναισθηματικά μέχρι να είμαι πιο σίγουρος για τη σχέση
μου, μπορεί εν μέρει να προστατεύω τον εαυτό μου, όμως, δεν δίνω στον εαυτό μου
την ευκαιρία να αναπτυχθούν βαθύτερα συναισθήματα, να έρθω πιο κοντά με τον
άλλο και να τον γνωρίσω καλύτερα.
Δεν θέλω να δεθώ συναισθηματικά,
γιατί ξέρω ότι θα φύγω… Και αφού θα φύγω γιατί να δώσω; Όμως, με αυτή τη
λογική, αφού δεν δίνω γιατί να είμαι μέσα σε μια σχέση; Και γιατί βάζω τον
εαυτό μου σ’ αυτή την κατάσταση αναμονής; Είμαι στη σχέση μέχρι… να γίνει κάτι
που θα με οδηγήσει μακριά από αυτή… γιατί φοβάμαι να προχωρήσει, φοβάμαι να
εκτεθώ μέσα σε αυτή… φοβάμαι την έκβαση της σχέσης…
Και τελικά συνειδητοποιείς πως
ενώ θέλεις πολύ να σε αγαπήσουν και να αγαπήσεις, να είσαι σε μια σχέση και να
εξελιχθείς μέσα σε αυτή… όταν συμβαίνει φεύγεις μακριά. Είναι πιο εύκολο να
φεύγεις μακριά, παρά να μείνεις και να παραδεχθείς ότι φοβάσαι, ότι σε τρομάζει
αυτή η εγγύτητα και ο συναισθηματικός δεσμός…
Για να μην περάσουμε λοιπόν όλη μας
τη ζωή αναζητώντας την αγάπη, ενώ στην πραγματικότητα, όταν συμβεί θα αρχίσουμε
να τρέχουμε μακριά ας έρθουμε αντιμέτωποι με όλα όσα μας φοβίζουν στο να
δεθούμε συναισθηματικά. Κι ας σκεφτόμαστε ότι δεν είναι και τόσο κακό να
παραδεχθούμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, ακόμη και τα συναισθήματα που
μας προκαλεί αυτή η κατάσταση. Είναι λες και κάθε φορά που η καρδιά μας αισθάνεται
να «απειλείται» από τα συναισθήματα που νιώθει αρχίζει να φωνάζει διώχνοντας
μακριά κάθε συναίσθημα και κάθε άνθρωπο. Μπορεί να νιώθει πιο ασφαλής μόνη της,
μπορεί να έχει τον έλεγχο της κατάστασης, όμως, δεν ζει… δεν επιτρέπει σε
κανέναν να την προσεγγίσει και να του δώσει ένα μέρος της…
Μπορεί η σκέψη και μόνο να
δείξουμε κάποιες πτυχές της καρδιάς μας σε κάποιον να μας προκαλεί τρόπο και να
μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι και τρωτοί… Όμως, ζώντας με αυτή τη σκέψη και
αυτό το φόβο θα καταλήξουμε να είμαστε μόνοι, χωρίς συναισθήματα και χωρίς μια
βαθιά και ουσιαστική σχέση. Μπορεί να έχω την ψευδαίσθηση ότι αν δεν δεθώ
συναισθηματικά θα προστατεύσω τον εαυτό μου, όμως, στην πραγματικότητα είναι
πολύ περισσότερα αυτά που στερώ από τον εαυτό μου…
Παπαδοπούλου
Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.
Ταυτίστηκα απολύτως
ΑπάντησηΔιαγραφή