Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι…

Πιο καλά να φύγω… πριν σε δω να φεύγεις.

Και τώρα πρέπει να αποχαιρετιστούμε; Και τι θα πούμε; Και πώς θα είναι; Ας μην έφτανε ποτέ αυτή η στιγμή… 

Τι… αμήχανη στιγμή… και τι… περίεργο που είναι… Θέλεις να πεις τόσα πράγματα και ταυτόχρονα τίποτα, γιατί νιώθεις ότι ο χρόνος έχει τελειώσει… Και ταλαντεύεσαι ανάμεσα στη σιωπή και τα λόγια και ο χρόνος περνά… και τελικά επιλέγεις τη σιωπή και φεύγεις…

Είναι δύσκολο τα λόγια να αποτυπώσουν τα συναισθήματα της στιγμής, πάντα είναι δύσκολος ο επίλογος… αλλά κάποιες φορές αιφνιδιάζεσαι γιατί ο άλλος κάνει τον αποχαιρετισμό ακόμη πιο γρήγορο, με πιο συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς κανένα συναίσθημα… τουλάχιστον χωρίς την εκδήλωση συναισθημάτων. Και τότε έρχονται και όλες εκείνες οι κλισέ και εκνευριστικές ατάκες, τύπου χάρηκα πολύ, να περνάς καλά και άλλα τέτοια. Τι αξία έχει ένα χάρηκα πολύ, λες και ήταν μια απλή συνάντηση με τον άλλο… ίσως όλα αυτά να χάνουν τη σημασία και την αξία τους όταν σ’ ενδιαφέρει ερωτικά ο άλλος. Τότε τίποτα δεν είναι αρκετό και ο αποχαιρετισμός είναι ακόμη πιο επώδυνος… 

Και μετά το κενό… ένα απέραντο συναισθηματικό κενό… Μπορεί γύρω σου να υπάρχει κόσμος, φασαρία, κίνηση και θόρυβος, αλλά όλα καλύπτονται από μια απέραντη σιωπή που ξεκινά από μέσα σου και απλώνεται παντού γύρω σου… μια νεκρική σιωπή… που καλύπτει τα πάντα…

Κάθε αποχαιρετισμός είναι ένας αποχωρισμός, σηματοδοτεί μια απώλεια… είναι μια διαδικασία, που μας δείχνει ότι κάτι τελείωσε… Μπορεί κάτι άλλο να ξεκινάει ή κάπου αλλού να μεταβαίνουμε, όμως, δεν παύει να χάνουμε αυτό που μέχρι τότε ζούσαμε. Μαζί με κάθε σημαντικό αποχαιρετισμό, αποχαιρετούμε όχι μόνο έναν άνθρωπο αλλά και ένα κομμάτι του εαυτού μας ή της ζωής μας. Ο αποχαιρετισμός σηματοδοτεί μια αλλαγή, που μπορεί να την επιθυμούμε μπορεί και όχι… Ένας αποχαιρετισμός μπορεί να κρύβει πολύ θλίψη που δεν είναι κακό και να την εκφράσουμε, ωστόσο, αυτό εξαρτάται και από το άλλο άτομο. Τι κάνουμε όταν ο άλλος δυσκολεύεται πολύ και αποφεύγει τους αποχαιρετισμούς; Τότε είναι πιο δύσκολο και για εμάς να μπορέσουμε να βιώσουμε και να ξεπεράσουμε αυτό τον αποχαιρετισμό, να μπορέσουμε να κλείσουμε αυτή την κατάσταση. 

Κι εκεί που σκέφτεσαι πως ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τους αποχαιρετισμούς συναντάς κάποιον που τα πάει ακόμη χειρότερα και μπορεί και να σε πληγώσει –άθελά του- με τη συμπεριφορά του και τον τρόπο που επιλέγει να σε αποχαιρετήσει. Και τότε σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς αλλά τουλάχιστον δεν το βάζω στα πόδια ώστε να τους αποφύγω, είμαι εδώ και προσπαθώ κάθε φορά να βρω τρόπους να τους αντιμετωπίσω… Η μελαγχολία είναι πάντα εκεί να με κρατάει συντροφιά και να μου θυμίζει πως κάποτε όλα τελειώνουν και καλούμαι να πω το αντίο… Και ταυτίζομαι τόσο πολύ με τα λόγια που ειπώθηκαν από τον πρωταγωνιστή στην πολίτικη κουζίνα «Φοβόμουν… τη στιγμή που θα έπρεπε να ξαναφύγω», βιώνοντας ένα εκ νέου αποχωρισμό…

 Εγώ...
Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη.
Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη.
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις.
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει.
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό.
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω.
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει.
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος...

...Αλκυόνη Παπαδάκη...