Ίσως, να ανήκετε κι εσείς σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που απευθύνθηκαν σε κάποιον σύμβουλο σχέσεων και η συμβουλή που εισέπραξαν ήταν ότι «οι καβγάδες» σε ένα ζευγάρι δεν αποτελούν ανησυχητικό σημάδι. Σε αυτό το άρθρο θα παραθέσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με το κατά πόσο μια τέτοια πεποίθηση είναι σωστή ή εσφαλμένη.
Ομολογουμένως, οι συχνοί καβγάδες δημιουργούν μια συνεχή ένταση στο ζευγάρι, αλλά και άγχος σχετικά με το που θα οδηγήσει μια τέτοια κατάσταση. Δεν είναι καθόλου δύσκολο πάνω στην ένταση να ειπωθούν λόγια και κουβέντες βαριές που κανείς δε θα μπορέσει να πάρει πίσω, που όμως θα είναι δύσκολο να ξεχαστούν ή ακόμη κι αν ξεχαστούν αυτό που πάντα μένει στο τέλος είναι όλα εκείνα τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώσαμε κατά τη διάρκεια, αλλά κι έπειτα από έναν καβγά.
Ένας τσακωμός, θα λέγαμε ότι συνιστά μια ρήξη, μια κατάρρευση της συνεργασίας που μέχρι πρότινος είχαμε. Στον τσακωμό δεν υπάρχει νικητής, καθώς και οι δύο πλευρές χάνουν την ευκαιρία της οικοδόμησης αμοιβαίας κατανόησης και συνεργατικότητας. Σε έναν καβγά από συνεργάτες γινόμαστε αντίπαλοι. Πώς θα μπορέσει κανείς να συνεργαστεί με κάποιον που πρωτύτερα του πρόσαψε κοσμητικά επίθετα ή που τον κατηγόρησε για υπερβολικά ή ανυπόστατα πράγματα; Υπάρχει δρόμος επιστροφής ύστερα από έναν ομηρικό καβγά; Μήπως ο δρόμος επιστροφής μετατρέπεται αυτομάτως σε ανήφορο και η απόσταση ανάμεσα στα δύο μέρη συνεχώς μεγαλώνει;
Αν όλα αυτά πράγματι συμβαίνουν, τότε για να είναι ευτυχισμένο ένα ζευγάρι δε θα πρέπει να κρύψει τα προβλήματα και τις όποιες διαφωνίες κάτω από το χαλί, με το φόβο ότι υπάρχει κίνδυνος τσακωμού. Ο διάλογος αποτελεί σημαντική συνιστώσα μιας υγιούς σχέσης, καθώς η έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων έγκαιρα και διαρκώς, μπορεί να μας σώσει από το να μην βρεθούμε προ εκπλήξεως ύστερα από μακρόχρονη συμβίωση εξαιτίας της αδυναμίας αναγνώρισης του ανθρώπου που έχουμε στο πλάι μας, επειδή ακριβώς ποτέ δεν τολμήσαμε μια εκ βαθέων και ειλικρινή συζήτηση.
Το να σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο, υψώνοντας το ανάστημα ή τη φωνή, προφανώς για να επιβάλλουμε το δίκιο μας, είναι τελείως εσφαλμένη στάση, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τον σύντροφό μας, αντί για αντιμέτωπους από κοινού ενάντια στα αληθινά προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωής που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Και πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τις περισσότερες φορές είναι αυτές οι δυσκολίες της ζωής που μας λυγίζουν, μας κουράζουν, μας εξασθενούν, μας προκαλούν συναισθηματική κόπωση ή ακόμη και απογοήτευση, εκνευρισμό ή θυμό. Μη δυνάμενοι να φιλτράρουμε το γιατί νιώθουμε έτσι, αναζητούμε κάτι ή κάποιον για να ξεσπάσουμε το θυμό μας κι αυτός που βρίσκεται πιο κοντά είναι ο/η σύντροφός μας. Τελικά, ο καβγάς δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύμπτωμα. Ένα σύμπτωμα ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας και με το να τσακωνόμαστε είναι σαν να φωνάζουμε απεγνωσμένα για βοήθεια. Μοιάζει δηλαδή, σαν να μην ξέρουμε πώς να ζητήσουμε βοήθεια από όλα όσα μας «πνίγουν», όλα όσα έχουν αφαιρέσει την ενεργητικότητά μας, την ευεξία μας, τον χρόνο μας, την ελπίδα μας, αλλά και την αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό κι ως εκ τούτου την αυτό-αξία, την αυτό-εκτίμηση και τον αυτό-σεβασμό μας. Αν τα απολέσουμε όλα αυτά, τότε δε θα μπορέσουμε να τα προασπίσουμε και να τα υποστηρίξουμε για κάποιον άλλον. Με άλλα λόγια αν δεν έχουμε σεβασμό για τον εαυτό μας, δε θα δείξουμε σεβασμό για την σχέση μας και τελικά ούτε για το πρόσωπο με το οποίο έχουμε σχέση.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, να αναζητήσουμε τους βαθύτερους λόγους, για τους οποίους ερχόμαστε σε σύγκρουση και ρήξη με τον πιο κοντινό μας άνθρωπο. Εξίσου σημαντικό είναι να έχουμε θέληση να κατανοήσουμε τα άγχη και τις ανησυχίες του άλλου ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.
Το πιο πιθανό είναι ότι τα ευτυχισμένα ζευγάρια, δεν είναι ζευγάρια που δεν καβγαδίζουν, αλλά αυτά που όταν καβγαδίζουν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα λόγια και τις πράξεις τους, ανεξάρτητα από το πόσο θυμωμένοι μπορεί να αισθάνονται μέσα τους. Μάλλον, τα συναισθηματικά ώριμα ζευγάρια δεν τσακώνονται καθόλου, κι όταν αισθάνονται θυμό, απλά κάνουν μια παύση κι όταν ηρεμήσουν, επανέρχονται στο θέμα προβαίνοντας σε έναν συνεργατικό κι εποικοδομητικό διάλογο.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
