Του Γαλανού
«Ο μαρξισμός είναι μια επαναστατική ιδεολογία για την αλλαγή του κόσμου.
Ο μαρξισμός είναι η κοσμοθεωρία του προλεταριάτου για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της κοινωνίας των εργαζομένων, μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και τάξεις.
Συστατικά μέρη του μαρξισμού είναι η φιλοσοφία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, η οικονομική του θεωρία για την υπεραξία, τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας, καθώς και η πολιτική- επαναστατική θεωρία για την πορεία προς την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Βασική και απαράβατη αξιωματική αρχή του μαρξισμού είναι πως το πρωταρχικό στον κόσμο είναι η υλική βάση τους.
Έτσι για τον μαρξισμό το σύμπαν είναι αυτό που είναι και που μας παρουσιάζεται χωρίς καμιά εξωτερική προσθήκη, επέμβαση και αρχή, αιώνιο, αντικειμενικό, υπαρκτό, και μέσα του έχει τις δυνάμεις που το κινούν και το αλλάζουν σε μια αέναη εξέλιξη».
Με βάση τον μαρξισμό, η ανθρώπινη ιστορία δημιουργείται από τον άνθρωπο προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις ανάγκες του με την εργασία του και την ανάπτυξη της τεχνικής που αποσκοπεί στην απόσπαση αγαθών από τη Φύση. Η συνείδηση είναι αποτέλεσμα των συνθηκών της εργασίας, ζωής και περιβάλλοντος και όχι το αντίθετο. Η ιστορία και η πρόοδός της είναι το αποτέλεσμα μιας ταξικής πάλης και η ιστορική εξέλιξη καθορίζεται στη βάση της από την παραγωγική και οικονομική κοινωνική δομή (ιστορικός υλισμός).
«Ο μαρξισμός σαν επαναστατική φιλοσοφική, κοινωνιολογική και πολιτική θεωρία, δεν ασχολήθηκε με την ψυχολογία που είναι άλλωστε και σχετικά νεώτερή του επιστήμη, αλλά είναι φανερό πως έδωσε το πλαίσιο που καθόριζε και τα όρια και τη φύση της ψυχολογίας. Άλλωστε, ο μαρξισμός επαγγέλθηκε μια καινούργια κοινωνία, που απέβλεπε στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπινου τύπου που θα έπαυε να έχει αλλοτριωμένη συνείδηση, και θα είχε συνείδηση της αποστολής του σαν παραγωγού και σαν δημιουργού της ιστορίας. Και αυτό το κενό ας πούμε του μαρξισμού ήρθε αυτόκλητα να το γεμίσει η ψυχανάλυση, αλλά όχι ο δημιουργός της ο Φρόυντ που ήταν εχθρικός στον μαρξισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά πολλοί απόγονοί του» (σελ. 89).
«Οι ψυχαναλυτές νιώθουν βαθιά μέσα τους την επιστημονική ανεπάρκεια του φροϋδισμού σαν ένα προπατορικό του αμάρτημα, γιατί έχει ξεκόψει από τη νευροφυσιολογία, την νευροανατομία, και γιατί σκοντάφτει στο τείχος της οργανογενέσεως των ψυχικών διαταραχών, που καμιάς ψυχαναλυτικής εμπνεύσεως ερμηνευτική δεν μπορεί να εξηγήσει. Έτσι, νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν εχέγγυα, και ψάχνοντας ανακαλύπτουν και τον μαρξισμό, αφού προσπάθησαν και απέτυχαν να τα βρουν στην εθνολογία, στην πειραματική κλινική στη στατιστική.
Έτσι γνωρίζοντας το κύρος του μαρξισμού στην κοινωνιολογία και ανακαλύπτοντας το κενό που έχει η μαρξιστική θεωρία στην ψυχολογία, προσπαθούν να ταυτίσουν ψυχανάλυση και μαρξισμό, και ταυτόχρονα να γεμίσουν το κενό με την ψυχαναλυτική ψυχολογία, αλλά και να ερμηνεύσουν και την κοινωνιολογία ή και να την εμπλουτίσουν με τα ψυχαναλυτικά αξιώματα, και τις ερμηνείες…» (σελ. 91).
Σύμφωνα με τον Γαλανό, ο μαρξισμός είναι το μέλλον του ανθρώπου, καθώς θεωρεί ότι ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει εκεί που θέλει με τη συνειδητή δράση του, δηλαδή τις πράξεις του, ενώ η ψυχανάλυση είναι το παρελθόν που απλά εμποδίζει την κοινωνική πρόοδο. Η ψυχανάλυση θεωρεί ότι το ένστικτο δεν αλλάζει, είναι αντίθετο με τον πολιτισμό και συνδέεται περισσότερο με καταστροφικές δυνάμεις. Επίσης, ο μαρξισμός διδάσκει στον άνθρωπο πως αιτία της ανέχειας και της δυστυχίας είναι η εκμετάλλευση και η κυρίαρχη ιδεολογία και το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να μάθει να σκέφτεται και μέσα από την πράξη και τη σκέψη μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει μια νέα κοινωνική δομή, που στηριγμένη πάνω σε μια υψηλή παραγωγική υποδομή οδηγεί σε μια γενική υλική και πολιτισμική ανθρώπινη ευτυχία.
Πηγή:
Γιάννης Γαλανός. 1977. Το τέλος της Κοινωνιολογίας του σεξ. Εκδόσεις Μπουκουμάνη.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου