«Κι άλλοι άνθρωποι είχαν περάσει το κατώφλι του γραφείου μου και μου είχαν πει ότι αποτύγχαναν στη ζωή τους –στη δουλειά, στις σχέσεις τους, σε όλα όσα συνδέονταν με τις προσδοκίες από τον εαυτό τους-, ωστόσο η εμφατική γλώσσα του σώματος και η γενικότερη συμπεριφορά τους αντανακλούσε πάντα ποικίλα επίπεδα απογοήτευσης, θυμού, απελπισίας, ακόμα και αμηχανίας. Αντίθετα, ο Ρότζερ Μπίρνεϊ έδειχνε τόσο βαθιά ντροπή που η στάση του με έβαζε σε σκέψεις. Τον είχα απλώς ρωτήσει αυτά που ρωτάω κάθε άλλο άτομο στην πρώτη συνάντηση. Αναζητούσα αυτό που αποκαλώ ‘δηλωμένο πρόβλημα’, ζητώντας από το σκοτισμένο να προσδιορίσει τη σκοτούρα του. Αντί να απαντήσει, είχε σκύψει το κεφάλι, στρίβοντας ελαφρά προς τα δεξιά. Έβγαλε έναν κοφτό, άδειο αναστεναγμό και έμοιαζε να εστιάζει το βλέμμα του σε κάποιο σημείο χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του πατώματος. Ίσως να συνέβαλε και η φαντασία μου, αλλά οι γωνίες του στόματός του έδειχναν να έχουν καθοδική κλίση για να ταιριάζουν με τους βουλιαγμένους ώμους του. Η στάση του σώματός του πρόδιδε μια συναισθηματική κατάσταση που ξεπερνούσε τη θλίψη ή ακόμα και την κατάθλιψη και βυθιζόταν στην ταπείνωση και την ντροπή.
Άρχισε να μιλάει σχεδόν από μέσα του, […] Ανάμεσα στις προτάσεις του παρεμβάλλονταν παύσεις αμηχανίας. ‘’Νομίζω πως το πρόβλημα είναι… ότι απλώς είμαι σκάρτος’’, είπε, ‘’για τον εαυτό μου και για όλους τους άλλους. Είμαι σκάρτος, αυτό είναι όλο’’. Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε. Τα μαύρα μάτια του ήταν θλιμμένα και σκοτεινά. Η προσπάθεια που έκανε να σηκώσει το κεφάλι του έμοιαζε να έχει εξαντλήσει όλη τη δύναμη που μπορούσε να επιστρατεύσει, παρότι το χαμήλωσε εξίσου αργά.
Οι πληροφορίες έβγαιναν με το σταγονόμετρο, αλλά ευτυχώς άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό του. Ήταν ένας άντρας ανίκανος να δημιουργήσει δεσμεύσεις, έτσι εκτιμούσε. Ήταν τριάντα οχτώ χρονών και είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του αποτυγχάνοντας στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Στην παρούσα φάση είχε δεσμό με μια γυναίκα από την οποία ένιωθε ότι αποξενωνόταν ολοένα και περισσότερο, μάλιστα, εκείνη τον είχε ενθαρρύνει να κλείσει ραντεβού μαζί μου.
Είχε εκπαιδευτεί ως βοηθός δικηγόρου. Είχε κατορθώσει να πάρει πιστοποιητικό φοίτησης για σπουδές διετούς διάρκειας, βάφοντας σπίτια και τοποθετώντας ταπετσαρίες το πρωί και παρακολουθώντας τα μαθήματα της σχολής το απόγευμα. Είχε καταφέρει να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά στον τομέα της επιλογής του, αν και είπε ότι κι εκεί κατέστρεψε τα πάντα όταν συνήψε δεσμό με τη δεκαεφτάχρονη κόρη ενός από τους πιο πλούσιους και σεβαστούς πελάτες της δικηγορικής εταιρείας. Αυτό έγινε η αιτία να τον απολύσουν. σε μια άλλη δικηγορική εταιρεία, είπε, η επαναστατικότητά του τον ανάγκασε να παραιτηθεί. Προσπάθησα να μη δείξω την κατάπληξή μου για το γεγονός ότι μπορούσε να είναι επαναστατική φύση ένας άνθρωπος που έδειχνε τόσο ταπεινωμένος. […]
Οι σχέσεις με τις γυναίκες δεν ήταν περισσότερο επιτυχημένες από τις σχέσεις του στα δικηγορικά γραφεία. Είπε ότι είχε εγκαταλείψει πολλές φιλενάδες, ακόμα και δύο αρραβωνιαστικιές. Οι αποχωρήσεις από τις σχέσεις ήταν πάντοτε αιφνίδιες, άφηναν εμβρόντητες τις συντρόφους του και τον έκαναν να νιώθει ακόμα μεγαλύτερη ντροπή. Είχε λίγο πολύ πείσει τον εαυτό του ότι ήταν εντελώς εγωιστής και ανάξιος και ότι η φιλενάδα που είχε τώρα ήταν μάλλον δίκαιη κι όχι αρκετά σκληρή στην κριτική που του ασκούσε» (σελ. 169-170).
Ο Ρότζερ δεν έψαξε ποτέ πια δουλειά σε δικηγορικό γραφείο, αφού είχε αποδειχτεί ανάξιος. Έτσι συμβιβάστηκε σε μια άλλη δουλειά, χωρίς όμως να μπορεί να δεχτεί την επαγγελματική του καταδίκη. Ο Ρότζερ μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου η μητέρα του ημιαπασχολούνταν ως καθαρίστρια και αυτό προκαλούσε ντροπή στον πατέρα του. Ο πατέρας του Ρότζερ ήταν πολύ ενοχλημένος γιατί τα αδέρφια του τα είχαν καταφέρει καλύτερα επαγγελματικά και οικονομικά. Ο ίδιος θυμάται συνέχεια τη μητέρα του να του λέει να μην φορτώνουν με άλλες έγνοιες τον πατέρα του, γιατί έχει ήδη πολλές. Η ντροπή που ένιωθε ο Ρότζερ συνδέονταν με την ντροπή του πατέρα του.
Ο Ρότζερ αρνούνταν κάθε ευχαρίστηση και αρνούνταν και την ευχαρίστηση μέσα από το σεξ. Αρνούνταν την ετεροφυλοφιλία του και είχε αποκαλύψει μια ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, για την οποία ντρεπόταν ακόμη περισσότερο για τον εαυτό του. Ποια ήταν τελικά η πραγματική ζωή και ο πραγματικός εαυτός του Ρότζερ;
Πηγή:
Stanley Siegel & Ed Lowe. 2006. Ο ασθενής που θεράπευσε τον θεραπευτή του. Ερευνητές.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου