Για τον Άνθρωπο που Μίσησε τα Χριστούγεννα

Της Nancy W. Gavin

(Σύνοψη: "Για τον άνθρωπο που μισούσε τα Χριστούγεννα" της Nancy W. Gavin, η οποία αφηγείται την ιστορία ενός μικρού φακέλου που βρισκόταν  στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της οικογένειας κάθε χρόνο. Αρχικά, η σύζυγος, γνωρίζοντας ότι ο σύζυγός της Mike περιφρονούσε τις εμπορικές προεκτάσεις  των Χριστουγέννων, έστειλε ανώνυμα εξοπλισμό πάλης σε μια μειονεκτική ομάδα. Αυτή η εγκάρδια χειρονομία έγινε ετήσια παράδοση, φέρνοντας χαρά στην οικογένεια. Ακόμη και μετά το θάνατο του Μάικ, η παράδοση συνεχίστηκε, με τα παιδιά και τα εγγόνια τους να συνεχίζουν να τιμούν τη μνήμη του μέσα από τους φακέλους. Η ιστορία αποτυπώνει υπέροχα το διαρκές πνεύμα της προσφοράς και της αγάπης.)

Είναι απλώς ένας μικρός, λευκός φάκελος σφηνωμένος ανάμεσα στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας. Χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς επιγραφή. Μοιάζει να «κρυφοκοιτάζει» μέσα από τα κλαδιά του δέντρου μας τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν επειδή ο σύζυγός μου ο Mike μισούσε τα Χριστούγεννα –ωχ, όχι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, αλλά τις εμπορικές πτυχές τους –  τις υπερβολικές δαπάνες… το ξέφρενο τρέξιμο την τελευταία στιγμή για να πάρει μια γραβάτα για τον θείο Χάρι και την πούδρα μακιγιαρίσματος για τη γιαγιά– τα δώρα που δόθηκαν σε απόγνωση γιατί δεν μπορούσες να σκεφτείς τίποτα άλλο.

Γνωρίζοντας ότι ένιωθε έτσι, αποφάσισα κάποια χρονιά να παρακάμψω τα συνηθισμένα πουκάμισα, πουλόβερ, γραβάτες και ούτω καθεξής. Πήρα κάτι ξεχωριστό μόνο για τον Mike. Η έμπνευση ήρθε με έναν ασυνήθιστο τρόπο.

Ο γιος μας ο Kevin, ο οποίος ήταν 12 ετών εκείνη τη χρονιά, αγωνιζόταν στο χαμηλότερο επίπεδο στο σχολείο που φοιτούσε, και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έγινε ένας αγώνας εκτός πρωταθλήματος με ομάδα που χορηγείτο από εκκλησία του κέντρου της πόλης. Αυτά τα νεαρά παιδιά, ήταν ντυμένα με αθλητικά παπούτσια τόσο κουρελιασμένα που τα κορδόνια έμοιαζαν να είναι το μόνο πράγμα που τους κρατούσε ενωμένους. Παρουσίασαν μια έντονη αντίθεση με τα αγόρια μας με τις γαλάζιες και χρυσές στολές τους και τα αστραφτερά καινούργια παπούτσια πάλης. Καθώς άρχισε ο αγώνας, τρόμαξα βλέποντας ότι η άλλη ομάδα πάλευε χωρίς κάλυμμα κεφαλής, ένα είδος ελαφρού κράνους που έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει τα αυτιά ενός παλαιστή.

Ήταν μια πολυτέλεια που προφανώς δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά η κουρελιασμένη ομάδα. Λοιπόν, το αποτέλεσμα ήταν να κατανικηθούν. Η δική μας ομάδα κατέκτησε κάθε κατηγορία βάρους. Και καθώς κάθε ένα από τα αγόρια τους σηκωνόταν από το χαλάκι, στην ουσία τσακιζόταν με ένα ψεύτικο μπράβο, ένα είδος περηφάνιας του δρόμου που δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ήττα.

Ο Μάικ, καθισμένος δίπλα μου, κούνησε το κεφάλι του λυπημένα, «μακάρι μόνο ένας από αυτούς να είχε κερδίσει», είπε. «Έχουν πολλές δυνατότητες, αλλά μια τέτοια ήττα μπορεί να τους κομματιάσει την καρδιά». Ο Μάικ αγαπούσε τα παιδιά –όλα τα παιδιά– και τα ήξερε, έχοντας διατελέσει προπονητής στο ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ και το λακρός (lacrosse). Τότε ήρθε η ιδέα για το δώρο του. Εκείνο το απόγευμα, πήγα σε ένα τοπικό κατάστημα αθλητικών ειδών και αγόρασα μια ποικιλία από καλύμματα κεφαλής και παπούτσια πάλης και τα έστειλα ανώνυμα στην εκκλησία του κέντρου της πόλης. Την παραμονή των Χριστουγέννων, τοποθέτησα τον φάκελο στο δέντρο, με το σημείωμα μέσα που έλεγε στον Mike τι είχα κάνει και ότι αυτό ήταν το δώρο του από εμένα. Το χαμόγελό του ήταν το πιο λαμπερό πράγμα για τα Χριστούγεννα εκείνη τη χρονιά, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Για κάθε Χριστούγεννα, ακολούθησα την παράδοση – τον έναν χρόνο στέλνοντας μια ομάδα νεαρών με διανοητική αναπηρία σε έναν αγώνα χόκεϊ, έναν άλλο χρόνο μια επιταγή σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αδερφών των οποίων το σπίτι είχε καεί ολοσχερώς την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, και ου το καθεξής…

Ο φάκελος έγινε η κορυφαία στιγμή των Χριστουγέννων μας. Ήταν πάντα το τελευταίο πράγμα που άνοιγε το πρωί των Χριστουγέννων και τα παιδιά μας, αγνοώντας τα καινούργια τους παιχνίδια, στέκονταν με ορθάνοιχτα μάτια ανυπομονώντας, καθώς ο μπαμπάς τους έπαιρνε το φάκελο από το δέντρο για να αποκαλύψει το περιεχόμενό του.

Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, τα παιχνίδια έδωσαν τη θέση τους σε πιο πρακτικά δώρα, αλλά ο φάκελος δεν έχασε ποτέ τη γοητεία του. Η ιστορία δεν τελειώνει εκεί.

Βλέπετε, χάσαμε τον Mike πέρυσι εξαιτίας ενός τρομακτικού καρκίνου. Όταν ήρθαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ήμουν ακόμα τόσο κυριευμένη από τη θλίψη που μετά βίας στόλισα το δέντρο. Αλλά η παραμονή των Χριστουγέννων με βρήκε να βάζω ένα φάκελο στο δέντρο και το πρωί, προστέθηκαν άλλοι τρεις.

Καθένα από τα παιδιά μας, εν αγνοία των άλλων, είχε βάλει ένα φάκελο στο δέντρο για τον μπαμπά του. Η παράδοση έχει μεγαλώσει και κάποια μέρα θα επεκταθεί ακόμη περισσότερο με τα εγγόνια μας να στέκονται μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με αγωνία για να κατεβάσουν από τα κλαδιά του τον φάκελο.

Το πνεύμα του Mike, όπως το πνεύμα των Χριστουγέννων θα είναι πάντα μαζί μας.

Σημείωση του συντάκτη: Αυτή η αληθινή ιστορία δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος του περιοδικού Woman’s Day στις 14 Δεκεμβρίου 1982. Ήταν ο πρώτος νικητής από χιλιάδες συμμετοχές στον διαγωνισμό του περιοδικού «My Most Moving Holiday Tradition» (Η πιο συγκινητική μου γιορτινή παράδοση) στον οποίο οι αναγνώστες κλήθηκαν να μοιραστούν την αγαπημένη τους γιορτινή παράδοση και την ιστορία πίσω από αυτήν. Η ιστορία ενέπνευσε μια οικογένεια από την Ατλάντα της Τζόρτζια να ξεκινήσει το The White Envelope Project και το Giving101, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό αφιερωμένο στην εκπαίδευση των νέων σχετικά με τη σημασία της προσφοράς.

 

 Πηγή:

https://christmasstories.org/for-the-man-who-hated-christmas/.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.