Το παράδοξο του μπαμπού

Πρόκειται για μια ιστορία που μας έρχεται από την Ανατολή και μας μιλάει για δύο γείτονες, οι οποίοι ήταν αγρότες στο επάγγελμα. Ο ένας αγρότης φύτευε και καλλιεργούσε κάποια οπωροκηπευτικά, ενώ ο άλλος αγρότης είχε επιλέξει να φυτέψει μπαμπού. Έτσι, και οι δύο ξεκίνησαν να οργώνουν πρώτα τη γη, μετά να φυτεύουν τους σπόρους και έπειτα να λιπαίνουν το έδαφος.

Μετά από λίγες μέρες, ο αγρότης που είχε φυτέψει τα οπωροκηπευτικά είδε τους σπόρους να βλασταίνουν και να αναπτύσσονται. Καθώς όμως παρατηρούσε τον γείτονά του, τον άλλο αγρότη, που είχε αποφασίσει να φυτέψει σπόρους μπαμπού, έβλεπε πως παρόλη την κούρασή του, δηλαδή με το να ποτίζει το έδαφος, να το λιπαίνει, να ξεχορταριάζει τα άγρια χόρτα που είχαν φυτρώσει, ο κόπος του δεν ευοδώθηκε κι έτσι άρχισε να τον κοροϊδεύει ότι κάτι δεν έκανε σωστά. Εκείνος όμως επέμεινε και για μέρες, μήνες συνέχιζε να επαναλαμβάνει τις εργασίες στο χωράφι του. Ωστόσο, ο γείτονάς του συνέχιζε να τον περιγελά και να τον κοροϊδεύει, κάθε μέρα που περνούσε όλο και περισσότερο. Ο χρόνος κυλούσε, οι μέρες, οι μήνες… και τα χρόνια περνούσαν… 

Για πέντε ολόκληρα χρόνια ο αγρότης που είχε φυτέψει τα μπαμπού καθημερινά περιποιούνταν το χώμα, το λίπαινε, το πότιζε και σιγά- σιγά άρχισε ξαφνικά να βλέπει ότι υπάρχουν μικρά βλασταράκια από τα μπαμπού. Επιτέλους, οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι. Και ο γείτονάς του σταμάτησε να τον χλευάζει, να τον ειρωνεύεται και να τον διασύρει παντού, ότι είναι χαζός, που κάθεται και ασχολείται με δουλειά, η οποία δεν θα του αποφέρει κέρδος. Τα μπαμπού μέσα σε πέντε εβδομάδες γίνανε τριάντα μέτρα σε ύψος... 

Η ερώτηση που θα μπορούσε να απασχολήσει είναι: πόσο καιρό κάνουν να μεγαλώσουν τα μπαμπού: πέντε εβδομάδες ή πέντε χρόνια; Κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι κάνουν πέντε εβδομάδες για να έρθουν σε πλήρη ανάπτυξη και να γίνουν τριάντα μέτρα. Όμως, αυτό είναι μια λανθασμένη απάντηση. Η σωστή απάντηση είναι ότι τα μπαμπού δεν χρειάζονται πέντε εβδομάδες αλλά πέντε χρόνια και πέντε εβδομάδες, μιας και ο καρπός παρέμεινε μέσα στο έδαφος πέντε ολόκληρα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσει να φυτρώσει και να αρχίσει να αναπτύσσεται. Αν ο αγρότης τα εγκατέλειπε και δε τα φρόντιζε, το πιο πιθανό θα ήταν ότι η φυτεία του θα είχε αποτύχει, δε θα βλάσταινε. 

Έτσι κάπως είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι, ο καθένας μας έχει τους δικούς του ρυθμούς που μπορεί να βλαστήσει, να ανθίσει και να δώσει τους δικούς του καρπούς. Αρκεί να μη σταματήσουμε να ποτίζουμε και να καλλιεργούμε τα όνειρά μας… Η πίστη, η επιμονή και η υπομονή μπορούν να μας οδηγήσουν στη δράση. 

Κάποιοι μπορεί να μας βλέπουν ότι είμαστε στάσιμοι και βαλτωμένοι σε μια σταθερή κατάσταση και ότι δεν υπάρχει εξέλιξη, όμως, δεν ισχύει αυτό, καθώς χρειάζεται χρόνος ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες και να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε ως προσωπικότητες και να δώσουμε τους δικούς μας καρπούς. Δεν είναι μια απλή προσμονή του χρόνου, διότι τίποτε από μόνο του δε γίνεται. Πρέπει κι εμείς σ’ αυτό το διάστημα να φροντίζουμε ώστε να μπορέσουμε να εξελιχθούμε… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε δίχως να εγκαταλείπουμε και δίχως να παραιτούμαστε από την προσπάθεια. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όσο πιο σκληρή είναι η μάχη τόσο πιο γλυκιά είναι η νίκη μας. Σίγουρα θα υπάρξουν δυσκολίες και εμπόδια κατά την πορεία επίτευξης του στόχου, το ζητούμενο είναι να μη μας καταβάλουν οι δυσκολίες αλλά να μας πεισμώνουν, να μη μας οδηγούν στην παραίτηση αλλά στην επιμονή.

Τελικά, το πιο σημαντικό δεν είναι ο στόχος αυτός καθαυτός και η επίτευξή του, αλλά η πορεία που θα διανύσουμε για να φτάσουμε σ’ αυτόν και οι τρόποι που θα βρούμε για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, που μπορούν να αποτελέσουν μαθήματα για εμάς… Μέσα από τα μαθήματα αυτά μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο χαρακτήρα, με περισσότερο κουράγιο και πιο σταθερή πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό.