Προειδοποιητικές ενδείξεις πριν το ΔΙΑζύγιο

«Η ζωή είναι δράση και διακοπή, αναμονή και ανάπαυση και μετά πάλι δράση, αλλά με διαφορετικό τρόπο. 

Καθώς οι ζωές όλων μας κινούνται συνεχώς προς τα εμπρός, το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι ο γάμος είναι μια ανθρώπινη σχέση και μάλιστα ιδιαίτερα δυναμική και κινητική. Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουμε, όπως αλλάζει κι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει ο σύντροφός μας- μερικές φορές, μάλιστα, αλλάζουμε τόσο πολύ, που εκείνος νιώθει προδομένος και πληγωμένος. ‘’Δεν είσαι πια ο άνθρωπος που παντρεύτηκα!’’, είναι η συνηθισμένη κραυγή αγωνίας ενός πληγωμένου ατόμου, που πιστεύει πως ο/η σύζυγος του υπαναχώρησε  στις αρχικές συμφωνίες τους, κάτι που έχει συνήθως ως αποτέλεσμα πικρίες και καβγάδες.

Στη διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας, το διαζύγιο μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, αν και υπάρχουν ορισμένες στιγμές και καμπές, όπου η κατάρρευση του γάμου φαίνεται πιο πιθανή» (σελ. 29).

«Ένας γάμος μπορεί να πεθάνει είτε από συναισθηματική ασιτία, είτε από την εμπόλεμη κατάσταση που δημιουργούν οι συνεχείς φιλονικίες. Δεν αποκλείεται, όμως, ένας γάμος να είναι νεκρός επειδή, απλούστατα, δεν έζησε ποτέ. Μια ανύπαρκτη, ή ετοιμοθάνατη σχέση μπορεί να αγνοηθεί, ή να γίνει ανεκτή, για καιρό. Κάποια στιγμή, όμως, η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί άλλο και η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Αυτό θα συμβεί, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τις προσδοκίες που έχουν οι σύζυγοι από τον γάμο, ή ανάλογα με το πόσο ισχυρή είναι η αίσθηση του καθήκοντος του καθενός απ’ αυτούς» (σελ. 37).

«Μια συζυγική σχέση χωρίς επικοινωνία μοιάζει με έναν εγκέφαλο, ο οποίος δεν παίρνει το οξυγόνο που του χρειάζεται: αυτή η έλλειψη θα προκαλέσει ανεπανόρθωτο τραύμα και ο εγκέφαλος θα πεθάνει, ή το άτομο θα ζήσει σαν φυτό. Το ίδιο θα συμβεί και με τον γάμο που, αν διατηρηθεί, θα είναι ένα άδειο δοχείο, που υπάρχει πια από συνήθεια, ή για χατίρι των παιδιών. Η πικρή αλήθεια είναι πως τα ζευγάρια πρέπει να παίρνουν την απόφαση να επικοινωνούν, ή αλλιώς να διακόπτουν οριστικά τη σχέση τους» (σελ. 39). 

«Η αληθινή επικοινωνία είναι να δείχνουμε και να μοιραζόμαστε τον πραγματικό εαυτό μας, κάτι όμως που προϋποθέτει γνώση και παραδοχή του: δυστυχώς, δεν νιώθουν όλοι αρκετή αυτοπεποίθηση, ούτε έχουν αρκετή επίγνωση των συναισθημάτων κι συγκινήσεών τους, για να μπορούν να το κάνουν. Η επικοινωνία είναι μια δεξιότητα που, ιδανικά, θα έπρεπε ο καθένας να μαθαίνει στο σπίτι όπου γεννήθηκε, αφού δεν είναι έμφυτη» (σελ. 39).  

Απόσπασμα από το βιβλίο: Μαίρη Κιρκ. (2002). ΔΙΑζύγιο. Το οδυνηρό πέρασμα από τον έγγαμο βό στον μη έγγαμο και... η ζωή συνεχίζεται. Αθήνα: Άγκυρα, σελ. 13-49.