Του Γιάννη Γαλανού
«Το βιβλίο αυτό αποτελεί κυρίως μια κριτική απάντηση στην ψυχαναλυτική ψυχοκοινωνιολογική σχολή (Φρόυντ, Ράιχ, Μαρκούζε, Φρομ) από την πλευρά της μαρξιστικής κοινωνιολογίας και της ματεριαλιστικής διαλεκτικής μεθοδολογίας.
Από αυτή την άποψη τα ψυχολογικά- κοινωνικά προτσές αντιμετωπίζονται σε συνάρτηση και σε εξάρτηση πάντα με την οικονομικο-παραγωγική κοινωνική δομή που και τα προσδιορίζει αποφασιστικά.
Για τον ίδιο λόγο η σεξουαλική ζωή, η σεξουαλική συμπεριφορά και η σεξουαλική ψυχολογία των ανθρώπων αντιμετωπίζονται σαν φαινόμενα που καθορίζονται από τα παραγωγικά προτσές, τη θέση του καθένα στην παραγωγική διαδικασία, και η σεξουαλική απελευθέρωση σαν συνέπεια της κοινωνικής απελευθέρωσης, και όχι το αντίθετο, όπως ισχυρίζεται η ψυχαναλυτική κοινωνιολογία…» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Ο μαρξισμός είναι μια συνολική θεώρηση του υλικού, του κοσμικού, του βιολογικού, του κοινωνικού, του ιστορικού, του ανθρώπινου και μπορεί για αυτό το λόγο να έχει γνώμη για το ψυχικό.
Η ψυχανάλυση είναι μια πολύ μερική θεώρηση του ανθρώπινου, και μάλιστα σε ότι σχετίζεται με το τμήμα εκείνο του ψυχικού κόσμου που έχει για κινητήρια και αφετηριακή του αρχή το σεξουαλικό ένστικτο, και επομένως, δεν μπορεί να έχει καθολική γνώμη για τα ψυχολογικά και ακόμη περισσότερο για τα ιστορικοκοινωνικά προτσές. Για αυτόν τον λόγο οι προσπάθειες των ψυχαναλυτών να εξηγήσουν την κοινωνική πορεία ή την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων, είναι ή λαθεμένες ή αμφισβητήσιμες ή αποσπασματικές.
Έτσι, βλέπουμε τον Φρόυντ να προσπαθεί να εξηγήσει τους κοινωνικούς θεσμούς με ενεργειακές δυνάμεις σεξουαλικής συνοχής, τον Ράιχ με τη χαρακτηροδομή που τελικά παραμένει μια οντότητα απροσδιόριστα καθορισμένη στη γενετική της, τον Μαρκούζε να προσπαθεί να φέρει την κοινωνική λύτρωση με την αλλαγή της δομής των ενστίκτων, και τον Φρομ να εισάγει ασυνείδητα κίνητρα στην κοινωνιολογία» (σελ. 146-147).
«Η ψυχαναλυτική ψυχοκοινωνιολογία μπορεί να εξηγήσει, μπορεί να ερμηνεύσει, μπορεί να καταλάβει, μπορεί και να προσφέρει στη γενικότερη ψυχοκοινωνιολογική θεώρηση, μόνο στον βαθμό που θεωρεί το αντικείμενο της μέσα σε αυτή και μόνο την προοπτική» (σελ. 148).
Πηγή:
Γιάννης Γαλανός. 1977. Το τέλος της Κοινωνιολογίας του σεξ. Εκδόσεις Μπουκουμάνη.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου