Η επιθετικότητα μπορεί να είναι λεκτική ή σωματική, μπορεί
να προϋπάρχει, να εμφανιστεί ή να γίνει πιο έντονη κατά τη διάρκεια της
εφηβείας. Η επιθετικότητα μπορεί να αποτελεί ένα αίτημα για βοήθεια, μια κραυγή
απόγνωσης ή αγανάκτησης.
Η επιθετική συμπεριφορά μπορεί να ποικίλλει ξεκινώντας από
προβλήματα συναισθηματικής διαχείρισης και φτάνοντας μέχρι σοβαρές χειριστικές
συμπεριφορές. Η επιθετικότητα μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες συμπεριφορές,
όπως κοροϊδία, πειραχτικά σχόλια, αποκλεισμό των άλλων, συγκρούσεις, εκφοβισμό
και απειλές, σωματική βία, όπως σπρώξιμο και ψυχολογική, συναισθηματική ή
λεκτική βία, που στοχεύει στην πρόκληση υποτίμησης και υποβιβασμού. Η
επιθετικότητα δεν φτάνει πάντα στα όρια της σωματικής βίας, για αυτό πολλές
φορές είναι δύσκολο να γίνει άμεσα παρατηρήσιμη ή να συνειδητοποιήσουμε την
ύπαρξή της.
Κατά τη διάρκεια της εφηβείας αναμένονται υψηλότερα επίπεδα
επιθετικότητας, ενώ υπάρχει ένα σύνολο παραγόντων που επιβαρύνουν την
κατάσταση. Συγκεκριμένα, οικογενειακοί και προσωπικοί παράγοντες, όπως στοιχεία
αντικοινωνικής προσωπικότητας, προβλήματα συμπεριφοράς, μη ικανοποιητικές
γονεϊκές πρακτικές και μη ικανοποιητικός γονεϊκός έλεγχος και επίβλεψη, κοινωνικές
αλληλεπιδράσεις με έντονα συγκρουσιακά στοιχεία και προβληματικούς τρόπους
επεξεργασίας των κοινωνικών συμπεριφορών και επίλυσης των προβλημάτων.
Η επιθετικότητα αποτελεί για τους εφήβους έναν τρόπο
εκδήλωσης των συναισθημάτων τους, των πρωτόγνωρων συναισθημάτων και των όσων
νιώθουν και προσπαθούν να βρουν τρόπους ανάλυσης και επεξεργασίας. Οι έφηβοι
έχουν ανάγκη από πιο αποτελεσματικούς τρόπους επικοινωνίας, από τρόπους
διαχείρισης των συναισθημάτων τους και από άτομα που τους στηρίζουν και τους
καταλαβαίνουν.
Σε μια εποχή όπου ο καθένας είναι μόνος του μπροστά σε μια
οθόνη υπολογιστή, όπου οι ενήλικες είναι απορροφημένοι με τα δικά τους
προβλήματα, τα δικά τους άγχη και τις δικές τους αγωνίες, οι έφηβοι ζητούν λίγη
προσοχή, λίγο ενδιαφέρον.
Σε μια εποχή όπου δεν έχουμε μάθει να ακούμε, να
αφουγκραζόμαστε ανάγκες και προβληματισμούς των άλλων αλλά και να μπαίνουμε στη
θέση των άλλων, σε μια εποχή όπου αυτό που μετράει είναι η εικόνα και όχι τα
συναισθήματα, οι φωνές και όχι ο διάλογος, οι σιωπές και όχι οι πραγματικές
ανάγκες, οι έφηβοι αναζητούν ένα τρόπο να εκφράσουν όσα τους ενοχλούν, όσα τους
προβληματίζουν, όσα τους οδηγούν σε σύγχυση ή πόνο, όσα τους πνίγουν και τους
οδηγούν σε εσωτερικές συγκρούσεις που μανιωδώς αναζητούν μια διέξοδο, μια λύση,
μια ανακούφιση: την επιθετικότητα.
Μπορεί να μην είναι ο πιο αποτελεσματικός
τρόπος, όμως, παροδικά προσφέρει ανακούφιση και ηρεμία, που κρατάει τόσο λίγο… και
η ένταση και πάλι εμφανίζεται και ψάχνει νέους τρόπους εκτόνωσης, βρίσκοντας ως
εύκολη λύση την επιθετικότητα.
Ο έφηβος έχει ανάγκη από προσοχή, από ενθάρρυνση, έχει
ανάγκη να ξέρει ότι όσο κι αν φωνάξει, όσο και αν συγκρουστεί με τους γονείς
του, οι τελευταίοι είναι εκεί δίπλα του… πάντα θα νοιάζονται και θα τον
σέβονται, δεν θα τον απορρίψουν για αυτές τις συμπεριφορές του, δεν θα τον
αγνοήσουν και θα παραμείνουν ήρεμοι, λειτουργώντας ως θετικό πρότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου