«Εθιστικοί δεσμοί:
1. Το να μην επιτρέπεις την αυτοπαρατήρηση στον εαυτό και στον άλλο, κάτι που είναι τόσο ζωτικό για την αμιγή σχέση,
2. Το να συγχωνεύεις την ατομική ταυτότητα στην ταυτότητα του άλλου ή σε προκαθορισμένες ρουτίνες.
3. Το να αποτρέπεις το άνοιγμα στον άλλο, κάτι που είναι το προαπαιτούμενο της οικειότητας.
4. Το να τείνεις να διατηρείς διακρίσεις στη βάση του κοινωνικού φύλου και σεξουαλικές πρακτικές που συντηρούν την ανισότητα» (σελ. 129).
«Η πρώτη εντολή που δίνεται στο πλαίσιο όλων των θεραπευτικών προγραμμάτων είναι αναστοχαστική:
Αναγνώρισε ότι έχεις πρόβλημα και μέσω αυτής της αναγνώρισης, άρχισε να κάνεις κάτι για αυτό!
Στις ομάδες αυτοβοήθειας για αλκοολικούς, η έκφραση «έπιασα πάτο» χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τον τρόπο σκέψης αυτών που λένε: ‘’Αρκετά: Θα αλλάξω’’. ‘’Ακόμα και αφού το αποφασίσεις σε κάποιο επίπεδο, μπορεί να χρειάζεσαι ένα τράνταγμα πού θα σε ενεργοποιήσει’’. Θα μπορούσε να είναι μια απόρριψη, ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα ή κακοποίηση από τον ερωτικό σύντροφό σου, το να γελοιοποιηθείς ή μια σφοδρή επίθεση κρίσεων άγχους.
Οι επιβλαβείς συνέπειες σαν μια βολή ενέργειας μπορούν να σε εκτοξεύσουν στην υγιή πλευρά. Η απόφαση να αναλάβει κανείς δράση συνήθως περιλαμβάνει τη διασφάλιση βοήθειας από άλλους που βρίσκονται εκτός της σχέσης εξάρτησης, μιας και αυτό αποτελεί τον βασικό τρόπο να περάσει κανείς την αρχική απόσταση, καθώς και την υποστήριξη.
Η ανάπτυξη της αναστοχαστικής προσοχής συνεπάγεται την αναγνώριση της επιλογής ως ένα βασικό σημείο εκκίνησης. Η επιλογή σημαίνει αποτίμηση των ορίων και των περιορισμών στους οποίους υπόκειται κάποιος: αυτός είναι ο τρόπος να υπολογίσει κανείς τις ευκαιρίες. Κάποιος συγγραφέας ονομάζει την αναστοχαστική στιγμή ‘’συνομιλία με τον εαυτό’’. Η συνομιλία με τον εαυτό είναι ένας επαναπρογραμματισμός, ένας τρόπος να εξετάζεις το κατά πόσο θα πρέπει να επεξεργάζεσαι τις εδραιωμένες ρουτίνες με ένα νέο τρόπο ή πιθανόν να τις απορρίπτεις. Αναγνώριση της επιλογής σημαίνει υπέρβαση των αρνητικών προγραμμάτων που υποστηρίζουν τα μοτίβα του εθισμού» (σελ. 129-130).
«Τα εξαρτημένα άτομα συνηθίζουν να ανευρίσκουν την ταυτότητά τους μέσα από τις πράξεις και τις ανάγκες των άλλων, όμως σε κάθε σχέση που βασίζεται στον εθισμό, ο εαυτός τείνει να συγχωνεύεται με τον άλλο, γιατί ο εθισμός είναι η πρωταρχική πηγή οντολογικής ασφάλειας.
Ένας από τους πρώτους στόχους που προτείνεται συχνά στις πρώτες φάσεις της θεραπείας ή των ομάδων αυτοβοήθειας είναι το να παραδίνεσαι- να εγκαταλείπεις την προσπάθεια να ελέγχεις τους άλλους, κάτι που χαρακτηρίζει τη συνεξάρτηση. Το άτομο ενθαρρύνεται να προσπαθήσει να απελευθερώσει τον εαυτό του από το ‘’άρρητο συμβόλαιο’’ να διορθώνει τον άλλο.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περάσει κανείς από αυτή τη διαδικασία και οι επιφανειακοί δείκτες της είναι εμφανείς: οι συζητήσεις της δεν εστιάζονται πια διαρκώς στο τι νομίζει ή κάνει αυτός, στο τι λένε αυτοί, ο σύζυγός μου ή ο εραστής μου. Στις ομάδες υποστήριξης για συντρόφους αλκοολικών, η διαδικασία του να παραδίνεσαι παίρνει την ετικέτα της αποστασιοποίησης με αγάπη, μια φράση αρκετά τετριμμένη για ένα πολύ αληθινό φαινόμενο- την αναδυόμενη ικανότητα του συνεξαρτημένου για να διατηρήσει τη φροντίδα του για τον άλλο, χωρίς να επωμίζεται το φορτίο του εθισμού του» (σελ. 131-132).
Πηγή:
Anthony Giddens. 2005. Η μεταμόρφωση της οικειότητας. Εκδόσεις Πολύτροπον.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου