Διαβάζοντας το βιβλίο: Παιδιά- πτυσσόμενα τηλεσκόπια

…όταν ανακάλυψαν το μαγικό χαλί της Παιγνιοθεραπείας

 

«Από τη βικτοριανή Αλίκη του Lewis Carroll ή τη Γουέντι, σύντροφο του Πίτερ Παν στο μυθιστόρημα του James Matthew Barrie, μέχρι τη σύγχρονη ‘’άψογη Ισαβέλλα’’ του Tony Ross, το μοντέλο του παιδιού που μεγάλωσε νωρίς φαίνεται να επαναλαμβάνεται στην παγκόσμια λογοτεχνία. Τόσο κλασικοί ήρωες, που συντρόφεψαν εκατομμύρια ανθρώπους στο δικό τους ταξίδι προς την ενηλικίωση κι έρχονται να εκδραματίσουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, το τόσο συχνό παιχνίδι ακροβασίας ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο… Από τη χώρα των Λιλιπούτειων στη χώρα των Γιγάντων, και πίσω ξανά… Σαν να πρόκειται για ανθρώπους- ‘’πτυσσόμενα τηλεσκόπια’’, όπως χαρακτηριστικά λέει η Αλίκη!

Η Βέρα, η Ινώ, ο Στέλιος, η Ελπίδα, η Μαριαλένα δεν είναι χάρτινοι ήρωες του Carroll, του Ross ή του Barrie. Είναι παιδιά απόντων σωματικά ή συναισθηματικά γονιών, οι οποίοι λόγω των συναισθηματικών τους ελλειμμάτων, διάλεξαν να ταξιδέψουν στη δική τους Χώρα του Ποτέ Ποτέ εναποθέτοντας τις ευθύνες τους στις πλάτες των παιδιών τους. Το ερώτημα είναι αν μπορεί η Παιγνιοθεραπεία, χρησιμοποιώντας το φυσικό τρόπο έκφρασης κάθε παιδιού, το παιχνίδι, να διευκολύνει τα συγκεκριμένα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να ξαναγίνουν παιδιά.

Το βιβλίο απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές, και γενικότερα σε εργαζόμενους σε φορείς ψυχικής υγείας, εκπαιδευτικούς, γονείς, αλλά και σε όποιον αισθάνεται ότι ο ίδιος παρασύρθηκε στην ενηλικίωση…» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Τα παιδιά που μεγάλωσαν απότομα δεν έχουν που να στηριχθούν. Χάνουν έτσι ξαφνικά πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, όπως την παρουσία των γονιών τους, και οδηγούνται σε ένα χορό που τη χορογραφία έχουν κάνει άλλοι, αγνοώντας τις δικές τους πραγματικές ικανότητες. Όπως η Αλίκη, μολονότι είναι παιδιά εύθραυστα, καλούνται να δείχνουν μεγάλοι που αναλαμβάνουν ευθύνες. Όμως απλά είναι πιόνια –και μάλιστα σε μια δύσκολη παρτίδα σκάκι- και, όπως όλα τα πιόνια, δεν έχουν πολλά περιθώρια αποφάσεων. Απλά πρέπει να βγάλουν την αποστολή τους εις πέρας….

Κι όσο τα παιδιά παραμένουν ‘’πτυσσόμενα τηλεσκόπια’’, οι ανάγκες τους φαντάζουν πολύ μακρινές… Τόσο, που είναι πολύ δύσκολο να τις πλησιάσουν. Όπως λέει και η Αλίκη, ίσως χρειάζεται ένας ‘’ειδικός απεσταλμένος’’ για να πάει τα χριστουγεννιάτικα μποτάκια στα πόδια της και να τα ζεστάνει… και τι αστείο που θα φαίνεται να στέλνει κάποιος δώρα στα ίδια του τα πόδια! Και πόσο παράξενη θα μοιάζει η διεύθυνση!» (σελ. 69).

 

Πηγή:

Αφροδίτη Παπαδογεωργοπούλου. 2010. Παιδιά- ‘’πτυσσόμενα τηλεσκόπια’’… όταν ανακάλυψαν το μαγικό χαλί της Παιγνιοθεραπείας. Εκδόσεις Κοντύλι.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.