Περί γυναικών

Του Άρτουρ Σοπενάουερ

 

«Μεταξύ ανδρών εκ φύσεως υπάρχει απλώς αδιαφορία. Αλλά μεταξύ γυναικών υπάρχει εκ φύσεως αντιπαλότητα. Αυτό έχει προφανώς την αιτία του στο γεγονός, πως το odium figulinum (μίσος μεταξύ κεραμέων- επαγγελματική αντιζηλία), το οποίο, όσον αφορά στους άνδρες, είναι περιορισμένο στα πλαίσια της συντεχνίας που ενδέχεται να ανήκουν, στις γυναίκες εκτείνεται σε ολόκληρο το φύλο, αφού όλες έχουν μόνον ένα έργο. Με το που συναντιούνται στον δρόμο ανταλλάσσουν βλέμματα, όπως θα το έκαναν οι Γουέλφοι και οι Γιβελλίνοι (αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις στην Ιταλία). 

 

Επίσης, δυο γυναίκες που πρωτογνωρίζονται, συμπεριφέρονται καταφανέστατα περισσότερο καταναγκαστικά και προσποιητά από ότι θα έκαναν δύο άνδρες στην ίδια περίσταση. Για αυτό και οι φιλοφρονήσεις μεταξύ γυναικών βγαίνουν με πολύ γελοιωδέστερο τρόπο, από ότι αυτές μεταξύ των ανδρών. Επίσης, ενώ ο άνδρας απευθύνεται ακόμη και στους κατώτερους του πάντα με κάποιον σεβασμό και ανθρωπιά, είναι ανυπόφορο να βλέπεις με πόσην ξιπασιά και ποταπότητα συμπεριφέρεται μια αριστοκράτισσα έναντι μιας γυναίκας κατωτέρας κοινωνικής θέσεως, όταν τις μιλά. Η αιτία ίσως να βρίσκεται στο γεγονός, ότι η διαφορά κοινωνικής θέσεως στις γυναίκες είναι πολύ πιο δυσχερής από ότι σε εμάς τους άνδρες, και ότι συν τοις άλλοις είναι και πολύ πιο ευμετάβλητη  αλλά και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάψει να υπάρχει. Γιατί, ενώ σε μας εκατό πράγματα είναι αυτά που παίζουν ρόλο στις σχέσεις μας, σε αυτές το αποφασιστικό είναι ένα, δηλαδή σε ποιον άνδρα άρεσαν. Ίσως όμως και να βρίσκεται και στο γεγονός, πως οι γυναίκες, λόγω του μονόπλευρου χαρακτήρα της ενασχολήσεώς των, βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερη εγγύτητα μεταξύ τους από ότι οι άνδρες, για αυτό και προσπαθούν να τονίζουν τις διαφορές που αφορούν στην κοινωνική τους θέση» (σελ. 100-101).

«Στους πολυγαμικούς λαούς κάθε γυναίκα βρίσκει φροντίδα, στους μονογαμικούς ο αριθμός των παντρεμένων γυναικών είναι περιορισμένος με αποτέλεσμα αναρίθμητες γυναίκες να μένουν απροστάτευτες. Από αυτές, όσες ανήκουν σε ανώτερες κοινωνικές τάξεις ζουν την θλιβερή ζωή της γεροντοκόρης, ενώ όσες ανήκουν σε κατώτερες υποχρεώνονται σε υπερβολικά βαριά εργασία ή και σε εκπόρνευση, με αποτέλεσμα να διάγουν έναν άχαρο καθώς και άτιμο βίο, και να γίνονται υπό αυτάς τα συνθήκας αναγκαίες για την ικανοποίηση του ανδρικού φύλου. Έτσι οι εκδιδόμενες γίνονται μια δημοσίως αναγνωρισμένη τάξη ειδικού σκοπού, δηλαδή προφυλάσσουν από την αποπλάνηση γυναίκες, που η μοίρα τις ευνόησε, ώστε ή να έχουν βρει ή να έχουν τι δικαίωμα να ελπίζουν πως μπορούν να βρουν σύζυγο. Επί πλέον η παροχή αφύσικων δικαιωμάτων στην γυναίκα την επιφορτίζει με αφύσικα καθήκοντα, των οποίων όμως η αθέτηση την κάνει δυστυχισμένη. Ο γάμος δηλαδή για μερικούς άνδρες γίνεται λόγω παραμέτρων, που αφορούν την κοινωνική τάξη ή την περιουσία μάλλον ασύμφορος, εκτός κι αν οι προϋποθέσεις, υπό τις οποίες συνάπτεται, είναι εξαιρετικές. Στην περίπτωση αυτή θα επιθυμήσει να αποκτήσει μια γυναίκα της επιλογής του υπό άλλας συνθήκας, οι οποίες θα εξασφαλίσουν την τύχη αυτής και των παιδιών της. αν τώρα αυτές οι συνθήκες είναι επίσης, τόσο ενδεδειγμένες, εύλογες και κατάλληλες για την περίσταση, και αυτή ενδώσει, χωρίς να εμμένει στα δυσανάλογα δικαιώματα, που της εξασφαλίζει ο γάμος, τότε αυτή η γυναίκα θα υποχρεωθεί να διαγάγει έναν τρόπο τινά άτιμο και θλιβερό βίο, εφόσον ο γάμος αποτελεί τη βάση της αστικής κοινωνίας, και οι άνθρωποι εκ φύσεως δίνουν υπερβολικά μεγάλη αξία στην γνώμη των άλλων» (σελ. 1033-104).

 

Πηγή:

Άρτουρ Σοπενάουερ. 2020. «Μεταφυσική της ερωτικής αγάπης και Περί γυναικών». Εκδόσεις Αργοναύτης.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.