Αγάπη υπό όρους...

Θα σ’ αγαπώ για όσο θα είσαι αυτό που θέλω, για όσο θα ζεις, όπως θέλω. Και για όσο θα μου κάνεις τα χατίρια, θα είμαι εκεί δίπλα σου, όσο θα είσαι έτσι όπως σε θέλω. 

Όμως, αν δεν είσαι έτσι, όχι μόνο δε θα σ’ αγαπώ, αλλά θα με βρεις απέναντί σου. Αν δεν υπακούσεις τους όρους μου, δε θα με ξαναδείς, αλλά θα με βλέπεις στους εφιάλτες σου και θα γίνω εγώ ο ίδιος ο εφιάλτης σου. Θέλω το Εγώ μου να είναι μεγαλύτερο από το Εγώ σου. Οι ανάγκες μου να έρχονται πρώτες και οι ανάγκες μου να γίνονται ανάγκες σου.

Θέλω να είσαι πάντα εκεί. Είτε μπορείς, είτε δε μπορείς κι εγώ θα είμαι εκεί μονάχα όταν μπορώ. Θέλω να μ’ ακούς και να βρίσκεις πάντα χρόνο για μένα. Εγώ δυστυχώς, δεν έχω χρόνο, το ξέρεις πολύ καλά αυτό... 

Είμαι αυτός που έχει περισσότερη ανάγκη, είμαι πιο ευάλωτος από σένα... Εσύ δεν έχεις ανάγκη, είσαι πιο δυνατός. Εγώ και να θέλω να σε στηρίξω δε μπορώ, είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος στη σχέση μας. Οφείλεις να με στηρίζεις. 

Εξάλλου με ξέρεις... Στο παρελθόν ήσουν πάντα εκεί για μένα, εγώ δεν ήμουν, αλλά αυτό το έχεις συνηθίσει. Το ξέρεις. Πάντα υπήρχαν τόσα που έπρεπε να κάνω για όσα έπρεπε να γίνουν. Εσύ ήσουν πάντα εδώ και με φρόντιζες, νοιαζόσουν, με άκουγες…  

Τώρα τι έχει αλλάξει; Εγώ έχω μείνει ακριβώς όπως ήμουν, εσύ γιατί άλλαξες; Τι πήγε στραβά; Σίγουρα δεν άλλαξες μόνος σου… Μήπως φταίει κάποιο άλλο πρόσωπο που σου βάζει λόγια…; Δε σε αναγνωρίζω… μοιάζεις σαν ένας ξένος και δεν είμαι έτοιμος να δεχθώ μια τέτοια αλλαγή. Θα σε κάνω να μετανιώσεις που άλλαξες. Μου είχες υποσχεθεί ότι θα είσαι πάντα εδώ για εμένα… ότι δε θα μ’ εγκαταλείψεις ποτέ… και ότι θα μ’ αγαπάς για πάντα χωρίς όρους. Που πήγαν αυτές οι υποσχέσεις σου; 

Εγώ είμαι εδώ… δε σου γύρισα ποτέ την πλάτη… εγώ είμαι εδώ και θα είμαι πάντα εδώ… Θα σε περιμένω και ξέρεις που θα με βρεις… Δεν είμαι εγώ που κατέστρεψα τη σχέση μας, εσύ είσαι που φεύγεις… Ακόμη κι αν έκανα κάτι λάθος, όσοι αγαπούν οφείλουν να συγχωρούν… Πόσο άκαρδος έχεις γίνει και δεν μπορείς να συγχωρήσεις;

Όλα όσα διάβασες μέχρι τώρα αποτελούν ανείπωτες σκέψεις ενός ατόμου που έχει μάθει να ζητά αγάπη επιβάλλοντας τους δικούς του όρους και χωρίς να επιτρέπει στους άλλους να θέτουν όρους ή όρια. Δεν αντιλαμβάνεται τις εγωιστικές του απαιτήσεις… διότι δεν έμαθε ποτέ να ασκεί αυτοκριτική και κυρίως δεν έμαθε ποτέ να ακούει και να αφουγκράζεται τον Άλλο, τις ανάγκες και τα θέλω του Άλλου… Συνήθως αυτός που έχει άδικο, δεν μπορεί να το δει και αντί να κατηγορήσει τον εαυτό του, κατηγορεί τον άλλο… 

Δεν έχει σημασία το είδος της σχέσης, μπορεί να αφορά ερωτικές, φιλικές, αδελφικές σχέσεις, σχέσεις γονέα- παιδιού, και άλλες.

«Η αγάπη είναι κάτι το σπάνιο, ενώ το συνηθισμένο είναι η πλάνη που βρισκόμαστε, νομίζοντας πως αγαπάμε».

Τ. Ποταμιάνος