Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να
ερωτευτούμε, να αγαπηθούμε, να ευτυχήσουμε, να χωρίσουμε, να προχωρήσουμε, να
ρισκάρουμε, να πάμε προς τα όνειρά μας. Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γιατί
ξέρεις υπάρχουν τόσα τώρα στο μυαλό μου, με απασχολούν τόσα πράγματα, με
δυστυχούν τόσα προβλήματα… πού χρόνος να αφιερώσω στα άλλα, πού χρόνος να
κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου… ; Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αυτή για
μένα. Όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο αβέβαια, τόσο μπερδεμένα… τόσο απαιτητικά.
Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή,
γιατί δεν έχω καθόλου κουράγιο, κανένα ψυχικό απόθεμα, καμία διάθεση και δεν το
συζητώ για τον άψυχο ενθουσιασμό μου. Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή…
Θα περιμένω… να μπει η ζωή μου σε
μια τάξη, να ηρεμήσουν λίγο τα συναισθηματικά μου, να κατασταλάξω σε μια
δουλειά… να σιγουρευτώ για το τι θέλω… να γίνουν όλα πιο ομαλά και ήρεμα και
τότε… θα αποφασίσω να προσπαθήσω, να θέσω στόχους, να ευτυχήσω, να γίνω αυτό
που θέλω, να γίνω όπως θέλω… Δεν ήρθε, όμως, ακόμα η κατάλληλη στιγμή…
Πόσες φορές δεν έχουμε αφήσει να
περνούν οι στιγμές και ο χρόνος και εμείς να βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση,
στο ίδιο σημείο, απλά περιμένοντας… περιμένοντας για αυτή τη στιγμή… την
κατάλληλη στιγμή, η οποία δεν έρχεται ποτέ. Μήπως τελικά δεν είναι η κατάλληλη
στιγμή που μας φταίει και αναβάλλουμε να ζήσουμε…; Περιμένουμε μια ευκαιρία,
για την οποία δεν είμαστε σίγουροι ότι θα την έχουμε, καθώς δεν είναι κάτι το
δεδομένο. Ίσως να μας παρουσιαστεί, ίσως και όχι… Και πώς είμαστε σίγουροι ότι
τα πράγματα αργότερα θα μπουν σε μια σειρά και ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν;
Πώς; Ως διά μαγείας;
Οπότε, μήπως το να περιμένουμε
ουσιαστικά είναι μια υπεκφυγή του να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και
με τα πραγματικά προβλήματα; Αν δεν τα αντιμετωπίσουμε όλα όσα μας απασχολούν
πώς θα τα λύσουμε; Απλά και μόνο περιμένοντας;
Χάνουμε την επαφή με τον ίδιο μας
τον εαυτό, καθώς αναβάλλουμε τους στόχους, αναβάλλουμε τα όνειρά μας,
αναβάλλουμε το όραμα που έχουμε για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τους
σημαντικούς άλλους που μας περιβάλλουν.
Συνεπώς, δεν είναι η κατάλληλη
στιγμή για στόχους, όνειρα και οράματα… δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τα
πούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό… Έτσι γινόμαστε τελείως αποξενωμένοι και
αλλοτριωμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και από την ίδια την
πραγματικότητα… αντί να ονειρευτούμε ονειροβατούμε… και προσπαθούμε να πείσουμε
τον εαυτό μας, χωρίς να κάνουμε κάτι όμως, ότι το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο
και σίγουρο… Εξάλλου, δεν έχει φτάσει ακόμη η κατάλληλη στιγμή για να
ασχοληθούμε με όλα όσα μας αφορούν…
Για πόσο ακόμη θα λέμε ψέματα
στον ίδιο μας τον εαυτό; Τελικά, όπως λένε είναι προτιμότερο να ζεις μέσα σε ένα
όμορφο ψέμα… παρά μέσα σε μια πικρή και «πληγωτική» αλήθεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου