Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές;

Στη ζωή συναντάμε κάποιους ανθρώπους που θα μας πληγώσουν και δε θα μας εκτιμήσουν… που θα μας δώσουν υποσχέσεις και θα μας καλλιεργήσουν τις προσδοκίες μας… που δε θα είναι ποτέ εδώ για εμάς… που θα μας οδηγήσουν σε μια αρνητική εικόνα εαυτού… 

Πόσο μένουμε και παλεύουμε για αυτές τις σχέσεις; Πόσο εύκολα μπορεί να αναγνωριστεί αυτή η κατάσταση; Και τι κάνουμε όταν βλέπουμε ότι δεν έχει καμία πρόθεση να ακούσει τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τον εαυτό μας;

Υπάρχουν δύο αντίθετες μεταξύ τους οπτικές. Η μια υποστηρίζει ότι είναι καλό να μην παραιτούμαστε και να παραμένουμε και να παλεύουμε όσο αντέχουμε αγνοώντας πληγές και τραύματα που φέρουμε. Η άλλη υποστηρίζει ότι δίνουμε κάποιες ευκαιρίες σε μια σχέση, αλλά όταν βλέπουμε ότι τα αρνητικά είναι περισσότερα από τα θετικά τότε παίρνουμε την απόφαση ή τουλάχιστον οφείλουμε στον εαυτό μας να σηκωθούμε να φύγουμε από αυτή τη σχέση. Φυγή δε σημαίνει παραίτηση, δε σημαίνει προδοσία ή εγκατάλειψη. Μετά από πολλές ευκαιρίες που δώσαμε στον άλλο κι έπεσαν στο κενό φυγή σημαίνει σεβασμός και αγάπη προς τον εαυτό μας. Οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Και όταν δεν αλλάζει η κατάσταση, τότε αλλάζουμε τη σχέση, αλλά όταν η σχέση δεν αλλάζει, τότε διαλύουμε τη σχέση, την αφήνουμε για πάντα στο παρελθόν μας.

Κι αυτό ίσως να μη γίνεται σ’ όλες τις σχέσεις της ζωής μας, για παράδειγμα δεν μπορούμε να φύγουμε από μια πολύ κοντινή σχέση, π.χ. από τη γονεϊκή σχέση… είναι η επιλογή μας, όμως μπορούμε να φροντίσουμε να κρατήσουμε συναισθηματικές αποστάσεις από τέτοιες σχέσεις…

Και ούτε αυτό είναι εύκολο, είναι μια ακόμη δύσκολη πρόκληση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Ξέρουμε ή προσπαθούμε να δούμε τι μας προκαλεί αυτή η σχέση, πώς μας επηρεάζει και στη συνέχεια αρχίζουμε να θέτουμε εσωτερικά και εξωτερικά διαφορετικά όρια. Δυστυχώς δεν είναι όλες οι σχέσεις όπως θέλουμε και δεν είναι κι αυτός ο κόσμος μαγικά- ιδανικά πλασμένος. Πριν προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα των «σχέσεων ζωής» που έχουμε ας βάλουμε στο μικροσκόπιο την κάθε σχέση μας, θέτοντας σε αμφισβήτηση όλα όσα κτίσαμε και βλέποντας τις πραγματικές της διαστάσεις.    

Οι σχέσεις μας και η διάρκεια των προβληματικών μας σχέσεων, η διατήρηση δηλαδή αυτών των σχέσεων, εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές. Από εμάς εξαρτάται αν θα καλλιεργήσουμε τα εγωιστικά ή τα μαζοχιστικά στοιχεία του χαρακτήρα μας, αν θα προστατεύσουμε τον εαυτό μας ή θα σερνόμαστε πίσω από κατεστραμμένες σχέσεις, με αποτέλεσμα να λυπούμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, αλλά και να μας λυπούνται οι άλλοι. Και το τέλος μιας τέτοιας προβληματικής σχέσης δε σημαίνει ότι την επόμενη ημέρα είμαστε μια χαρά… Όλα όσα βιώνουμε μέσα σε μια σχέση, τα κουβαλάμε μαζί μας… ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη μας… που μας τραβάει προς τα πίσω ή μας κρατάει στάσιμους… Από εμάς εξαρτάται το πόσο σύντομα θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά… 

Ας πάρουμε μια απόφαση: Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές μας ενώ ξέρουμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτές; Για πόσο ακόμα θα παραμείνουμε απασχολημένοι με τις πληγές που σιγά- σιγά και με τον καιρό θα επουλωθούν, αλλά τα σημάδια θα είναι πάντα εδώ; Αν έχουμε σκοπό να μείνουμε και να κοιτάμε τα σημάδια μας για πάντα… ουσιαστικά χάνουμε το τώρα και αφήνουμε το παρελθόν και τις επιλογές που είχαμε κάνει τότε να κυριαρχούν πάνω μας και να καθορίζουν το παρόν και να προδιαγράφουν το μέλλον. Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές μας;