«Η συχνότητα της αυτοκτονικής
συμπεριφοράς είναι υψηλότερη στους ηλικιωμένους σε σχέση με κάθε άλλη ηλικιακή κατηγορία.
Δεδομένης της αύξησης του ποσοστού των ηλικιωμένων στον γενικό πληθυσμό, τότε
αντιλαμβανόμαστε ότι η αυτοκτονικότητα στους ηλικιωμένους ήδη αποτελεί μείζον
πρόβλημα της δημόσιας υγείας.
Στις αυτοκτονίες ο θάνατος
επέρχεται από ενέργεια του ίδιου του ατόμου κατόπιν σαφούς ή συγκαλυμμένης
πρόθεσης του να τερματίσει τη ζωή του. Στις παθητικές αυτοκτονίες ο ασθενής πεθαίνει
από άρνηση λήψης τροφής, άρνηση λήψης κάποιας αναγκαίας αγωγής ή από εμπρόθετες
πράξεις που επιδεινώνουν υπάρχοντα προβλήματα υγείας» (σελ. 236).
«Διάφοροι παράγοντες όπως βιολογικοί,
ψυχοπαθολογικοί και ψυχολογικοί, κοινωνικοί, αλλά και η σωματική νοσηρότητα,
σχετίζονται με την αυτοκτονική συμπεριφορά. Άλλωστε, σύμφωνα με το πρότυπο ‘’ψυχοπιεστικών
παραγόντων- προδιάθεσης’’, η εκδήλωση της αυτοκτονικής συμπεριφοράς μπορεί
καλύτερα να αποδοθεί στη σύνθετη αλληλεπίδραση νευροβιολογικών, ψυχολογικών και
ψυχοκοινωνικών παραγόντων. Σύμφωνα με το μοντέλο αυτό, μια τάση του ατόμου για
επιθετική και παρορμητική συμπεριφορά, συνδέεται με υπολειτουργία του σεροτονινεργικού
συστήματος. Όταν το άτομο με την προαναφερθείσα προδιάθεση αντιμετωπίσει
ψυχοπιεστικούς παράγοντες και διακατέχεται από δυσφορία, απελπισία και
αυτοκτονικό ιδεασμό τότε μπορεί να οδηγηθεί σε αυτοκτονική συμπεριφορά» (σελ.
237-238).
Γουρνέλλης, Ρωσσέτος &
Κονταξάκης, Βασίλης. (2013). Ηλικιωμένοι και αυτοκτονικότητα. Στο βιβλίο:
Αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, σελ. 236-249. Αθήνα: Εκδόσεις Βήτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου