Μήπως επαναλαμβάνουμε τη σχέση των γονιών μας;

«Ακούω πολλές φορές ανθρώπους να ασκούν πολύ αυστηρή κριτική στους γονείς τους για το πώς διαχειρίστηκαν τη ζωή τους. Συνήθως, τα βάζουμε με τη μητέρα μας και –οι γυναίκες ακόμη περισσότερο- την επικρίνουμε και έχουμε μαζί της ανοιχτούς λογαριασμούς. Έχω δει πολλές φορές πολλές γυναίκες και άνδρες να τα βάζουν με τους γονείς του ή να λένε: ‘’Ευτυχής εγώ δε θα γίνω έτσι.’’ Ω του θαύματος όμως, καθώς περνούν τα χρόνια και οι ρόλοι που υιοθετούμε αρχίζουν να μοιάζουν αρκετά με εκείνους στους οποίους θυμόμαστε τους γονείς μας, παρατηρώ κάμποσες φορές να επαναλαμβάνεται μπροστά μου η ακόλουθη σκηνή».

«Πολλοί άνθρωποι που μπαίνουν στη διαδικασία να γνωρίσουν τον εαυτό τους βαθύτερα ανακαλύπτουν πόσο πολύ μοιάζουν με τους γονείς τους ή, έστω, με κάποιον από τους δύο γονείς. Συνήθως, μέσα στο ψυχόδραμα συναντάμε τουλάχιστον μια γονεϊκή φιγούρα την οποία βλέπουμε σε δράση. Επομένως, ξαναζούμε κι εμείς, τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, αποσπάσματα από τη δική μας ζωή, αφού οι γονείς είναι πρόσωπα που ενσαρκώνουν ρόλους που μοιάζουν πολύ στις ζωές όλων μας. Ποιος δεν έχει να θυμηθεί κάποιο περιστατικό με έναν από τους γονείς του στο οποίο ένιωθε αδικημένος; Ποιος δεν έχει να θυμηθεί κάποιο περιστατικό από την παιδική του ηλικία στο οποίο ένιωσε τον φόβο της τιμωρίας από έναν γονιό του;».

«Είναι ιδιαίτερη η στιγμή όταν κάποιος αναγνωρίζει τη μαμά του ή τον μπαμπά του μέσα στις δικές του ενέργειες, ενώ πίστευε πως τους είχε ξεπεράσει! Είναι επίσης πολύ εποικοδομητικό. Γιατί μόνο όταν κανείς αναγνωρίζει συμπεριφορές που δεν είναι συνειδητοποιημένες μπορεί να προχωρήσει στη ζωή του με δημιουργικότητα και αυθεντικότητα. Και αυτό είναι το μεγάλο δώρο της ψυχοθεραπείας».

«Οι γονείς λοιπόν κάνουν την εμφάνιση τους μέσα στην καθημερινότητα της ζωής του ζευγαριού με πολλούς τρόπους. Ο πιο αγαπημένος τους τρόπος να τρυπώνουν στα κρυφά μέσα στη ζωή του ζευγαριού είναι οι καβγάδες… Τα πράγματα είναι σοβαρά. Όταν οι γονείς μπαίνουν στη μέση χάνεται κάθε μαγεία στη σχέση. Που είναι εκείνη η μαγική αίσθηση που είχατε στην αρχή της σχέσης όταν όλες οι ατέλειες του άλλου ήταν τόσο χαριτωμένες; Που είναι η μαγική αίσθηση ότι είμαστε τελείως αποδεκτοί από τον σύντροφό μας; Γιατί, τον πρώτο καιρό, κάθε φορά που μου έπεφτε κάτι από τα χέρια, έσκυβε και το σήκωνε, ενώ τώρα μου λέει ενοχλημένα: ‘’Πάλι σου έπεσε κάτι!’’. Που πήγε η μαγεία;» (σελ. 48-51).

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Σμαρούλα Παντελή: Ο δρόμος για μια μαγική σχέση. Αθήνα: Μίνωας, 2012, σελ. 48-61.