Σάββατο 8 Μαρτίου 2025

Η Ιστορία Δύο Πόλεων

Μια ιστορία που θα σας εμπνεύσει…

Ένας ταξιδιώτης φτάνοντας σε μια μεγάλη πόλη, ρώτησε μια γυναίκα που συνάντησε στις παρυφές, «Πώς είναι οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτή την πόλη;»

«Πώς ήταν οι άνθρωποι εκεί από όπου έρχεσαι;» 

 

«Τρομερό σινάφι», απάντησε ο ταξιδιώτης. «Κακοί, απατεώνες, απαίσιοι σε όλα τους».

«Τέτοιους θα βρεις και στην πόλη που βρίσκεται μπροστά σου», του είπε η γυναίκα.

Αμέσως μόλις έφυγε ο πρώτος ταξιδιώτης, ένας άλλος σταμάτησε και ρώτησε πάλι για τους κατοίκους εκείνης της πόλης. Η γυναίκα ρώτησε και αυτόν για τους ανθρώπους στην πόλη από την οποία ερχόταν ο ταξιδιώτης.

«Ήταν όλοι τους καλοί άνθρωποι, τίμιοι, εργατικοί και μεγαλόψυχοι. Λυπήθηκα που έφυγα», δήλωσε ο δεύτερος ταξιδιώτης.

«Τέτοιους θα βρεις και στην πόλη μπροστά σου», απάντησε η σοφή γυναίκα.

Συνεπώς, το ερώτημα είναι απλό: Μήπως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και τελικά το προσελκύουμε; Μήπως στρέφουμε το βλέμμα εκεί που προβάλλεται ο βαθύτερος, ο εσώτερος εαυτός μας; Αν είμαστε καλοί κι αισιόδοξοι, θα αναζητήσουμε τους καλούς κι αισιόδοξους ανθρώπους γύρω μας, κι από την άλλη αν είμαστε μίζεροι κι απαισιόδοξοι θα εντοπίζουμε και θα προσελκύουμε τους μίζερους κι απαισιόδοξους.

Τελικά τι διαλέγουμε; Κι επιλογή μας από τι εξαρτάται; Οπωσδήποτε οι απαντήσεις θα ποικίλουν και θα υπάρξουν πολλά κι ενδιαφέροντα επιχειρήματα που θα στηρίζουν και τις δυο εκδοχές σχετικά με τους λόγους που κάποιος βλέπει μισοάδειο το ποτήρι, ενώ κάποιος άλλος μισογεμάτο. Το σίγουρο είναι ότι εμείς επιλέγουμε και η δύναμη της αλλαγής των επιλογών μας, μας ανήκει και αποτελεί εκείνο το δυναμικό που μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε.

 

Πηγή:

Arthur Lenehan, 1994, The Best of Bits & Pieces, The Economics Press, Inc. 

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

 

Ψεύτικοι Εαυτοί και Εύθραυστα Εγώ

«Όλοι μάθαμε σαν παιδιά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και τον αληθινό μας εαυτό, σε μια προσπάθεια να ενταχθούμε στην κοινωνία και να προστατευτούμε από τα βέλη των άλλων. Κατασκευάζουμε ψεύτικους εαυτούς προσπαθώντας να φανούμε πιο σίγουροι, πιο γνώστες και πιο ανεξάρτητοι από όσο είμαστε. Αλλά άνδρες και γυναίκες έχουν την τάση να κατασκευάζουν διαφορετικούς τύπους προσωπείων.

 

Ο ανδρικός εγωισμός είναι πιο εύθραυστος από τον γυναικείο, κι όμως περιμένουμε από τους άντρες να είναι το ισχυρό φύλο. Οι περισσότεροι άντρες αναγκάζονται να θάψουν τις αδυναμίες και την ευαλωτότητά τους πίσω από μια μάσκα αυτοπεποίθησης, ανεξαρτησίας ακόμα και ψευτοπαλικαριάς. Η αυτοεκτίμηση ενός άντρα συνήθως μετριέται και από το πόσο δυνατός και σίγουρος εμφανίζεται, από τον τρόπο που στέκεται, που περπατάει.

Παρότι σε κάποιους πολιτισμούς αυτό τονίζεται περισσότερο, σχεδόν κάθε κοινωνία απαιτεί από αγόρια και άνδρες να φορέσουν αυτή τη μάσκα για να γίνουν αποδεκτοί.

Συχνά, όσο λιγότερη αυτοεκτίμηση έχει ένας άντρας, τόσο πιο έντονη είναι η μάσκα της ψευτοπαλικαριάς. Για παράδειγμα, πολλά αγόρια και άνδρες από φτωοχογειτονιές έχουν τελειοποιήσει τη μάσκα του νταή για να αναπληρώσουν τα αισθήματα ανεπάρκειας που προκαλεί η φτώχεια (συνοδευόμενης από έλλειψη αγάπης και καθοδήγησης από μια πατρική φιγούρα) και να αντιμετωπίσουν τη συνεχή απειλή βίας.

Γνωρίζουμε τη μείωση της αυτοεκτίμησης που βιώνουν νεαρά κορίτσια στα μέσα των σχολικών χρόνων και αμέσως μετά. Αλλά περαιτέρω έρευνα δείχνει ότι σε πολλές περιπτώσεις αγόρια στην εφηβεία βιώνουν πολύ χειρότερη μείωση της αυτοεκτίμησής τους από ότι τα κορίτσια.

Για να ανακουφιστεί από τα άσχημα συναισθήματα για την αυτοεικόνα του, ένα κορίτσι παραιτείται από τη διεκδίκηση και την υποκαθιστά με ένα επιφανειακό νιώθω καλά, που προέρχεται από την προσκόλληση. Ενώ τα αγόρια έχουν την τάση να κρύβουν τα αισθήματα ανεπάρκειας με μια διογκωμένη αίσθηση εαυτού, τα κορίτσια παράγουν συνήθως έναν υποτιμημένο ψεύτικο εαυτό- υποτιμημένο γιατί η κακιά αυτοεικόνα αντανακλά αδυναμία και ανασφάλεια, ενώ είναι και ψεύτικη, γιατί βασίζεται σε μια φαντασίωση. Αυτή η φαντασίωση ότι οι άνθρωποι θα παρέχουν στήριξη στην προσκολλημένη συμπεριφορά προβάλλεται κατόπιν στον έξω κόσμο. Το κορίτσι αισθάνεται ότι θα νιώσει καλά και πραγματικά θα είναι αγαπητό όταν είναι παθητικό και όταν συμμορφώνεται και υποχωρεί στο άτομο από το οποίο κρέμεται για συναισθηματική στήριξη.

Για τον υποτιμημένο ψεύτικο εαυτό, η απόδειξη αγάπης είναι απαραίτητη για να νιώθει καλά. Άρα με άρνηση και ορθολογισμό, το κορίτσι μαθαίνει να αποσοβεί την απόμακρη ή απορριπτική συμπεριφορά πάει. 

Ένας ακόμη ψυχολογικός λόγος που οι γυναίκες έχουν την τάση να χάνουν τον  εαυτό τους στις σχέσεις περισσότερο από τους άνδρες είναι ότι, όπως πιστεύουν πολλοί ειδικοί, η φάση αποχωρισμού- εξατομίκευσης είναι πιο δύσκολη στα κορίτσια» (σελ. 71-73).

 

Πηγή:
Beverly Engel. 2008. Πώς να τον αγαπάτε χωρίς να χάνετε τον εαυτό σας. Εκδόσεις Φυτράκη. 

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

 

Βιβλία για υιοθεσία

Δεσμός, τραύμα και ψυχική ανθεκτικότητα
των Kate Cairns & Brian Cairns, Εκδόσεις Αρμός, 2023

«Η Kate και ο Brian Cairns είναι κοινωνικοί λειτουργοί και επαγγελματίες εκπαιδευτές. Είναι γονείς, επίσης. Αρκετά χρόνια πριν η οικογένειά τους, στην οποία υπήρχαν ήδη βιολογικά παιδιά, ανέλαβε με αναδοχή σε διάστημα 25 χρόνων ακόμα 12 παιδιά, τα οποία ως σήμερα παραμένουν μέλη της. Σε αυτό το σημαντικό και συναρπαστικό βιβλίο αντλούν από τον πλούτο της προσωπικής και επαγγελματικής τους εμπειρίας, ώστε να προσφέρουν μια εικόνα της πραγματικότητας της οικογενειακής ζωής με παιδιά τα οποία έχουν ζήσει με δυσβάσταχτο στρες. Μέσα από συγκεκριμένα περιστατικά περιγράφουν με παραστατικό τρόπο το πώς η οικογένεια ανταποκρίθηκε στις ανάγκες παιδιών που εκφράζουν δυνατά συναισθήματα και εκδηλώνουν δύσκολες συμπεριφορές, ως αποτέλεσμα των δυσκολιών στον δεσμό, της απώλειας, της κακοποίησης και του τραύματος. Η Kate και ο Brian παρουσιάζουν διαφορετικές πλευρές αυτής της κοινής εμπειρίας. Η γραφή της Kate εστιάζει στο τραύμα και στη βλάβη στον εγκέφαλο, με βάση τη θεωρία και την έρευνα, και πώς αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν και να λειτουργήσουν επανορθωτικά για τα παιδιά. Η δουλειά του Brian είναι καθαρά πρακτική. Εξερευνά καθημερινές προσεγγίσεις και στρατηγικές που θα προωθήσουν την ανθεκτικότητα και θα ενδυναμώσουν τη θεραπευτική διαδικασία. Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για παιδιά που έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές τους ή δουλεύουν μαζί τους, σε αυτό το βιβλίο θα βρουν πολλά στοιχεία που εμπνέουν, διαφωτίζουν και υποστηρίζουν τη θετική προοπτική του σημαντικού αυτού έργου».

 


 

Υιοθεσία και αναδοχή – Σύμφωνα με τη Θεωρία του Δεσμού και του Μοντέλου της Ασφαλούς Βάσης

των Gillian Schofield & Mary Beek, Εκδόσεις Αρμός, 2023

Ο συναισθηματικός δεσμός βρίσκεται στην καρδιά της ανάδοχης φροντίδας και της υιοθεσίας. Η Θεωρία του Δεσμού και η σχετική έρευνα παρέχουν ένα ζωτικής σημασίας πλαίσιο για να γίνουν κατανοητές οι συμπεριφορές και τα δυνατά και αδύναμα σημεία των σχέσεων που τα παιδιά κουβαλούν από τα περίπλοκα περιβάλλοντα από όπου προέρχονται. Η έκδοση του επίσημου αυτού οδηγού, παρέχει έναν απολογισμό των βασικών εννοιών της Θεωρίας του Δεσμού και του μοντέλου της Ασφαλούς Βάσης θεραπευτικής φροντίδας. Ακολουθεί τα ίχνη της διαδρομής των ασφαλών και ανασφαλών τύπων δεσμού από τη γέννηση έως την ενήλικη ζωή, διερευνώντας την επίπτωση των παλαιότερων εμπειριών κακοποίησης, παραμέλησης και αποχωρισμών στη συμπεριφορά των παιδιών, στο πλαίσιο των ανάδοχων και θετών οικογενειών. Κατόπιν, επεξηγεί τους παράγοντες ανατροφής της Ασφαλούς Βάσης που σχετίζονται με την παροχή βοήθειας προς τα παιδιά ώστε να αισθανθούν μεγαλύτερη ασφάλεια και να εκπληρώσουν το δυναμικό τους μέσα στην οικογένεια αλλά και στην κοινότητα. Εντέλει καταπιάνεται με το κεντρικό ρόλο που μπορεί να έχει η έννοια του δεσμού στον σχεδιασμό και την εφαρμογή της στην πρακτική της τοποθέτησης του παιδιού μέσα στην οικογένεια και παράλληλα παρέχονται χρήσιμες συμβουλές στα πρόσωπα φροντίδας για το πως μπορούν να λειτουργήσουν ως μια ασφαλής βάση.
Μέσω ζωντανών παραδειγμάτων αναδεικνύονται οι εμπειρίες των ανάδοχων και θετών οικογενειών.
Το παρόν βιβλίο είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για τους φοιτητές, τους κοινωνικούς λειτουργούς, τους ανάδοχους και θετούς γονείς αλλά και για όλους τους ειδικούς που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά, που έχουν ανάγκη την οικογενειακή φροντίδα, θα έχουν τις καλύτερες εμπειρίες που μπορούν, στο πλαίσιο της φροντίδας που θα λάβουν και ότι τα ανάδοχα πρόσωπα φροντίδας και οι θετοί γονείς θα έχουν την υποστήριξη που χρειάζονται και τους αξίζει.

 

 

Τι θα ήθελα να γνώριζαν οι γονείς μου όταν με υιοθέτησαν;

ELDRIDGE SHERRIE


 - «Νιώθω αμήχανα όταν έχω γενέθλια»

- «Θέλω εσείς ν' ανοίγετε τη συζήτηση για τη φυσική μου οικογένεια»

- «Όταν ξεσπάω και φέρνομαι άσχημα, τότε σας χρειάζομαι ακόμα περισσότερο. Μείνετε κοντά μου»

- «Φοβάμαι μήπως με εγκαταλείψετε κι εσείς».

Η συγγραφέας, υιοθετημένη και η ίδια, καταγράφει τις ανομολόγητες ανάγκες των υιοθετημένων παιδιών, συμβουλεύοντας τους θετούς γονείς πώς να ελευθερώσουν από την ανασφάλεια, την εναγώνια αναζήτηση της ταυτότητάς τους και το φόβο μιας νέας εγκατάλειψης, προσφέροντάς του:

- Τη δυνατότητα να θρηνήσει, πρώτα, την απώλεια που βίωσε, για να μπορέσει, μετά, να δεχτεί την αγάπη των άλλων

- Την ειλικρινή πληροφόρηση για τη φυσική του οικογένεια, άσχετα από το πόσο θα πονέσει

- Τη διαβεβαίωση, ότι, ανεξάρτητα απ' τις επιλογές του, γι' αυτούς θα είναι πάντα το παιδί τους.

Ένα βιβλίο-σύντροφος γονιών και υιοθετημένων παιδιών. Ένας συμπαραστάτης τους, ιδιαίτερα στις δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις που βιώνουν κατά καιρούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

Μιλώντας με μικρά παιδιά για την υιοθεσία τους

Watkins Mary / Fisher Susan, Εκδόσεις GEMA, 2007

Κάθε παιδί πάνω στη γη έχει δικαίωμα να έχει τη δική του οικογένεια και η υιοθεσία είναι το μέσο για να του την εξασφαλίσουμε, όταν για διάφορους λόγους τη στερείται. Αυτή η μορφή παιδικής προστασίας είναι πολύπλοκη, αποτελείται από ένα σύστημα διαπροσωπικών, οικογενειακών, κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών (παιδιά, θετοί γονείς, βιολογικό περιβάλλον) και θα πρέπει να υποστηρίζεται από ομάδα ειδικών επιστημόνων, που έχουν γνώσεις και τεχνικές αντιμετώπισης. Η υιοθεσία προκαλεί δυνατά συναισθήματα και αφορά πολλούς ανθρώπους στον κόσμο.

[...] Η υιοθεσία δεν είναι ένα γεγονός το οποίο πρέπει να κρατιέται μυστικό, κάνοντας μας να νιώθουμε ντροπή, λύπη ή φόβο. Είναι ένα γεγονός με πολλές σημασίες για το παιδί και τον γονιό, τις οποίες πρέπει να παρατηρούμε και να μοιραζόμαστε, να διευκρινίζουμε ή να συμμετέχουμε σ' αυτές, σημασίες που όχι μόνο μας συγκινούν, αλλά και μας αλλάζουν και στις οποίες οφείλουμε, εν τέλει, ευγνωμοσύνη.

 

 

Εμπειρίες υιοθεσίας

Της Betty Jean Lifton, Εκδόσεις Κέδρος, 1999

«Το βιβλίο αναφέρεται σ’ έναν ιδιαίτερο χώρο. Τον ευαίσθητο χώρο της υιοθεσίας.

Το θέμα της αναζήτησης ριζών θίγεται μέσα από ζωντανές αφηγήσεις των ίδιων των προσώπων  που βιώνουν μιαν υιοθεσία. Η συγγραφέας περιγράφει τις εμπειρίες και συνάμα την ψυχολογία των υιοθετημένων, των θετών και των βιολογικών γονιών.

Γραμμένο με ευαισθησία και ζεστασιά το βιβλίο βοηθάει την «τριάδα» της υιοθεσίας με τρόπο διεξοδικό να ξεκαθαρίσει τα πράγματα: τον θετό γονέα που δεν είναι βέβαιος αν και πότε πρέπει να αποκαλύψει την αλήθεια στο υιοθετημένο παιδί του. Το υιοθετημένο παιδί στην αναζήτηση των βιολογικών του γονιών. Και τον βιολογικό γονέα στο πώς θα καταφέρει να επικοινωνήσει με το παιδί του. Το παιδί αναπάντεχα κάνει την εμφάνισή του».

 

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.