«Το ξεπέρασμα του φόβου και ο δρόμος για την επιτυχία και την αναγνώριση»
«Τι θέλουν πραγματικά οι γυναίκες; Έχουν την αίσθηση της πληρότητας καθώς αγωνίζονται για την τελειότητα; Ανακαλύπτουν την αυτοεκτίμηση στην πορεία για την επιτυχία και την αναγνώριση;
Η Κολέτ Ντόουλινγκ κοιτάζει και ερευνά να δει πως συμπεριφέρονται οι γυναίκες σε έναν κόσμο που, ουσιαστικά, αρνείται ακόμα να αναγνωρίσει την αυθύπαρκτη αξία τους, μέσα στο δικό τους φύλο.
Αποδεχόμενη η γυναίκα από την αρχή ακόμα, ότι σαν κορίτσι όφειλε να συμπεριφέρεται με έναν ορισμένο τρόπο, μετακινείται όλο και πιο μακριά από τον αληθινό εαυτό της, μέχρι που καταλήγει, σαν ενήλικη γυναίκα, να νιώθει άδεια και υποβαθμισμένη.
Αντιμετωπίζοντας κατάματα το παράδοξο αυτό, η Ντόουλινγκ υποστηρίζει ότι, αν οι γυναίκες σταματήσουν να αποδέχονται τον ρόλο που άλλοι όρισαν για αυτές, τότε, είναι τελικά δυνατό να βρουν την επαφή με τον πραγματικό εαυτό τους και να εκπληρώσουν το όνειρό τους για την τελειότητα, την επιτυχία και την αναγνώριση» (από το οπισθόφυλλο).
Το βιβλίο αναφέρεται στη γυναίκα: στην κόρη που αναζητεί τον εαυτό της, στη σχέση μητέρας και κόρης, στη νευρωτική φιλοδοξία, στον μητρικό δεσμό, στο αντικαθρέφτισμα και στον ρόλο που παίζει στην αυτοεκτίμηση, στην οργισμένη μανία της κόρης και στην αυτοθαυμαζόμενη γυναίκα.
Η Ντόουλινγκ αναφέρει: «Μπορεί, για χρόνια ολόκληρα, να συντηρούμε μια συγκεκριμένη στερεότυπη εικόνα για τον εαυτό μας, και μια μέρα να συμβεί μια τομή, ένα σχίσιμο στο πέπλο της αυταπάτης, και να δούμε κάτι που ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί. Στη δική μου περίπτωση, αυτό που είδα ήταν η μεγαλομανία μου: η ανάγκη να διογκώνω τον εαυτό μου- την αξία μου, τα ταλέντα μου, τη γενική μου ικανότητα- έτσι ώστε σε κάποιο κρυφό επίπεδο κατέληγα πραγματικά να φαντάζομαι ότι είμαι καλύτερη από τους άλλους. Αυτή η συγκλονιστική συνειδητοποίηση ανέτρεψε την εικόνα που είχα πάντοτε για τον εαυτό μου: της ζεστής, ευαίσθητης μητέρας- γης, που είχε τις καλύτερες προθέσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Κάτω από την επιφάνεια αυτής της καλοκάγαθης εικόνας, ανακάλυψα ότι κρυβόταν μια κάποια αλαζονεία, που με έσπρωχνε στην ακατανίκητη αναζήτηση της τελειότητας.
Πως και που άρχισαν όλα αυτά; Ακόμα και στα παιδικά μου χρόνια ένιωθα την ανάγκη να προσπαθώ να ανέβω τα σκαλιά μιας κλίμακας, που έλπιζα ότι θα με οδηγούσε σε ένα συναίσθημα αυταξίας. Με επιμονή και αγωνία σκαρφάλωνα προς τα πάνω, σαν τον ορειβάτη που δεν ξέρει που βρίσκεται το επόμενο πάτημά του, αλλά ελπίζει απλώς ότι θα το βρει. Για πολλά χρόνια όλη η ουσία της ζωής μου ήταν αυτή η ανάβαση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάθομαι με τις ώρες να διορθώνω την εργασία μου, να μαγειρεύω με μανιακή σχολαστικότητα για τους καλεσμένους μου και να απασχολούμαι μανιακά με τα βερνίκια του πατώματος ή την ταπετσαρία των τοίχων. Για ποιον όμως όλα αυτά; Για μένα; Για τη μητέρα μου;» (σελ. 25-26).
Πηγή:
Κολέτ Ντόουλινγκ. Τέλειες γυναίκες. Εκδόσεις Γλάρος, 1990.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου