Πάνε χρόνια που έχεις ανοίξει το προφίλ σου στο Facebook και όλα τότε ήταν τελείως διαφορετικά. Ίσως, είχες πιο πολλούς αληθινούς φίλους που ήταν ταυτοχρόνως και διαδικτυακοί σου φίλοι. Πλέον, δεν σου κάνουν τα likes που σου έκαναν τότε κι αναρωτιέσαι γιατί. Προσπαθείς να βρεις τι φταίει και μπλέκεσαι σε έναν κυκεώνα υποθέσεων που δεν μπορείς να επιβεβαιώσεις. Ίσως, να έκανες κάτι λάθος, ίσως όμως και όχι. Ίσως, ο ενθουσιασμός ενός νέου μέσου να έχει παρέλθει και να μην φταις ούτε εσύ, ούτε οι φίλοι σου.
Ό, τι και να συμβαίνει, διαπιστώνεις ότι υπάρχουν αρκετές από τις επαφές σου που αναρτούν διάφορα, όπως σχόλια, φωτογραφίες, βίντεο και προτιμάς να κάνεις ότι σου κάνουν. Δηλαδή, να παρατηρείς και να μην αντιδράς. Ενίοτε, θυμώνεις που έχεις αυτό τον ρόλο, τον ρόλο του απλού παρατηρητή. Απλά σκέψου, ποιος σου έδωσε αυτό τον ρόλο; Μήπως εσύ;
Γιατί έδωσες τόση αξία σε ένα μέσο και το έβαλες πιο ψηλά από τον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά και από τις πραγματικές, τις αληθινές σχέσεις σου; Κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αποσκοπεί στο να κρατηθούν και να διατηρηθούν κάποιες επαφές, καθώς και να προστεθούν κάποιες νέες. Αναλογίστηκες ποτέ τι σου δίνει αυτό το μέσο ή τι σου πήρε; Σου έδωσε καλύτερη επικοινωνία και επαφή; Σου έδωσε πιο δυνατές φιλίες ή νέες φιλίες; Μήπως σου πήρε τη διάθεση; Τον χρόνο σου; Μήπως τελικά έχοντας την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι είναι εκεί ανά πάσα στιγμή, σε απομάκρυνε από αυτούς;
Αυτές είναι κάποιες ερωτήσεις που κατά καιρούς θα πρέπει ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά να υποβάλλουν στον εαυτό τους. Βασικά, είναι ερωτήσεις που θα πρέπει να υποβάλλουμε για κάθε είδους σχέση, είτε εργασιακή, είτε στενή διαπροσωπική σχέση. Τι μας δίνει η κάθε σχέση; Και τι μας παίρνει; Είναι ερωτήσεις που μας βοηθούν να αξιολογήσουμε τις σχέσεις μας, ώστε να συνεχίσουμε ή να τα παρατήσουμε. Δηλαδή, να βγούμε από βαλτωμένες καταστάσεις ή συντρίμμια για να μπορέσουμε να χτίσουμε κάτι καινούργιο, να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Με το να παρατηρούμε τις ζωές των άλλων ανθρώπων, ξεχνάμε να ζήσουμε τη δική μας ζωή. Ξεχνάμε να δημιουργήσουμε τις δικές μας υπέροχες αναμνήσεις, τις δικές μας μοναδικές στιγμές. Ας έχουμε κατά νου ότι δεν χρειάζεται να αναρτούμε πάντα τα πάντα που μας αφορούν… το που πήγαμε, με ποιον πήγαμε, το αν διασκεδάσαμε, το που και με ποιους διασκεδάσαμε, το τι φάγαμε, το τι διαβάσαμε κοκ. Ας κρατήσουμε και κάτι για μας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτό που αξίζει δεν είναι να ποστάρουμε τη ζωή μας όπως στο παρελθόν κάποιοι αστέρες που κρεμούσαν τη ζωή τους στα μανταλάκια. Δεν χρειαζόμαστε και δε θα μας προσφέρει τίποτα η μίμηση τέτοιων ατόμων.
Αυτό που χρειαζόμαστε και που έχει αξία, είναι να ζούμε το παρόν, να ζούμε το τώρα, αλλά και να ζούμε τώρα. Να ζούμε για εμάς και όχι για τους άλλους, για το αν θα μας κάνουν likes για να μας επιβραβεύσουν ή δε θα μας κάνουν likes γιατί θα ζηλέψουν. Μπορούμε αυτούς τους λίγους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για εμάς να τους κρατήσουμε στη ζωή μας; Μπορούμε να τους κάνουμε να χαμογελούν; Μπορούμε κι εμείς να χαμογελούμε μαζί τους; Το χαμόγελο, το δικό μας και των σημαντικών ανθρώπων της ζωής μας σίγουρα είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός που θα μπορούσε να βρει ένας άνθρωπος.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου