Το έργο αυτό γράφτηκε από τον Νίκολας Ράιτ το 1988 και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Μέσα από τη βιογραφία της κυρίας Κλάιν, γνωστή ψυχαναλύτρια, ο Ράιτ σκιαγραφεί την επαγγελματική και προσωπική της ζωή. Μια παράσταση όπου περιγράφονται με έντονες σκηνές και εκφράζονται με έντονα συναισθήματα οι κακές- ανταγωνιστικές- καταστροφικές σχέσεις μητέρας- παιδιού. Πώς γίνεται μια επιστήμονας που ασχολείται με τα τραύματα και τα προβλήματα των άλλων και κυρίως με την ψυχολογία του παιδιού να τα πάει τόσο άσχημα με τα δικά της τα παιδιά, τα οποία έκανε η ίδια ψυχανάλυση για χρόνια.
Η υπόθεση του έργου είναι η εξής:
Το έργο διαδραματίζεται στο Λονδίνο το 1934. Τρεις γυναίκες, η μάνα, η κυρία Κλάιν, η γνωστή ψυχαναλύτρια, η κόρη της και η γραμματέας της, και οι δύο ψυχαναλύτριες αλληλεπιδρούν. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο ξαφνικός θάνατος του γιου και αδελφού, που δημιουργεί συγκρούσεις και εντάσεις και φέρνει στην επιφάνεια ανεπίλυτα συναισθήματα, ανταγωνισμούς και προβλήματα. Στο έργο παρουσιάζονται οι σχέσεις ανάμεσα στη μάνα και την κόρη, καθώς και ανάμεσα στη μάνα και τον γιο, αλλά και η συμπεριφορά της μάνας προς μια άγνωστη κοπέλα, προς τη φίλη της κόρης της.
Πόσα τραύματα κουβαλάει η κυρία Κλάιν από τη δική της ζωή και δεν μπορεί να τα ξεπεράσει ώστε να μην τα μεταφέρει στα παιδιά της; Πόσο δύσκολο είναι όσα γνωρίζει από την ψυχανάλυση να τα εφαρμόσει στις δικές της σχέσεις;
Μια γυναίκα που παρουσιάζεται ως συναισθηματικά απόμακρη και εξουσιαστικά, ως σκληρή και αδιάφορη, ως έμπειρη και πετυχημένη. Συγκρίνεται με την κόρη της, αρνείται το πένθος για τον γιο της και φτάνει στο να απορρίψει και τον ίδιο της τον γιο.
Μέσα σε ένα έντονο σκηνικό αλληλεπιδρούν τρεις γυναίκες, που η κάθε μια από την πλευρά της έχει βιώσει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό την αδιαφορία, τις ενοχές, την απουσία αγάπης, την απόρριψη και τη σκληρότητα. Μια ψυχρότητα χαρακτηρίζει τη σχέση ανάμεσα σε αυτές τις τρεις γυναίκες.
Η κυρία Κλάιν «χρησιμοποίησε» τα παιδιά της για ανάλυση, παρουσιάζοντάς τα ως τις πρώτες μελέτες περίπτωσης που διεξήγαγε. Ανέλυσε τις επιθυμίες και τις σκέψεις τους προσπαθώντας να καταλάβει τον ψυχισμό των παιδιών, ξεχνώντας ίσως τις ανάγκες των δικών της παιδιών. Ήταν εκεί ως μια επαγγελματίας ψυχαναλύτρια με ψυχρή φωνή και όχι ως μια ζεστή και στοργική μητέρα. Τα παιδιά είχαν ανάγκη από μια θερμή γονεϊκή σχέση και όχι από μια θεραπευτική σχέση. Και η σχέση αυτή δεν αποκαταστάθηκε ποτέ… Αντιθέτως, γινόταν όλο και πιο συγκρουσιακή και έντονη, ανταγωνιστική και σκληρή, απορριπτική και τραυματική…
«Το μεσαίο συρτάρι περιέχει τις δοσοληψίες μου με τον έξω κόσμο. Είναι το συρτάρι του Εγώ μου. Το πάνω συρτάρι είναι το συρτάρι του Υπερεγώ μου, λογαριασμοί, χαρτιά της εφορείας, όλες αυτές οι ανελέητες προσταγές που προέρχονται από πάνω ψηλά. Το κάτω- κάτω συρτάρι είναι σκοτεινό και γεμάτο απειλές»- «Το ασυνείδητό σου! Κι έβαλες το γράμμα μου εκεί;!» (σελ. 98).
Πηγή:
Νίκολας Ράιτ. (2002). Η κυρία Κλάιν. Θέατρο Εξαρχείων.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου