«Το ιδεώδες της συναισθηματικής
οικειότητας δεν αποτελεί το μοναδικό στοιχείο του νέου πατρικού ρόλου. Το
γεγονός ότι αυτός ο ρόλος συγκροτείται ενάντια στην αυταρχική διάσταση του
πατέρα δε συνεπάγεται και την αποκήρυξη άλλων διαστάσεων του παλαιού του ρόλου,
ιδιαίτερα δε της διάστασης του πατέρα- προμηθευτή οικογενειακού εισοδήματος…
Πράγματι, στα περισσότερα ζευγάρια, παρόλο που και οι δύο σύντροφοι ασκούν
κάποια επαγγελματική δραστηριότητα, ο κύριος υπεύθυνος για το βιοτικό επίπεδο
της οικογένειας παραμένει ο άνδρας. Ο πατέρας ο οποίος συνεχίζει να πηγαίνει
στη δουλειά του, σε περίπτωση ελαφριάς ασθένειας του παιδιού, δε θεωρείται
λιποτάκτης ούτε από τον ίδιο αλλά ούτε και από τη σύζυγο ή τη σύντροφό του. Στη
διάρκεια του εργάσιμου χρόνου του, ο άνδρας δεν είναι διαθέσιμος για τους
δικούς του, γεγονός που δε σημαίνει πως είναι άτομο χωρίς οικογενειακές
αναφορές» (σελ. 244-245).
«Το γεγονός ότι τα παιδιά
εκμυστηρεύονται λιγότερο στον πατέρα τους και σπανιότερα οι πατεράδες, σε
σύγκριση με τη σύντροφό τους, γίνονται έμπιστοι των παιδιών οφείλεται στο ότι
οι άνδρες κατέχουν σε μικρότερο βαθμό τη δεξιότητα δημιουργίας σχέσεων» (σελ.
248).
DeSingly, F. (2012). Το άτομο, το ζευγάρι, η οικογένεια. Αθήνα: Κριτική,
σελ. 244-248.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου