«Το γεγονός ότι οι άνδρες
επενδύουν λιγότερο στις σχέσεις δε σημαίνει πως δεν αφιερώνουν χρόνο στην
οικογένειά τους… Ο άνδρας διαιρεί τον οικογενειακό του χρόνο σε δύο μεγάλες
κατηγορίες: τον χρόνο που περνά ‘μαζί’ με την οικογένεια ως ομάδα και τον χρόνο
που διαθέτει προσωπικά στον εαυτό του. Αφιερώνεται ελάχιστα στις δυαδικές
σχέσεις, δηλαδή στις στενά προσωπικές. Για αυτό, εξάλλου, συναντά μεγάλη
δυσκολία να περιγράψει τα χαρακτηριστικά των παιδιών του με λεπτομέρεια.
Αυτοπροσδιορίζεται ως οικογενειάρχης ο οποίος έχει την ευθύνη της οικογένειας.
Η εγκατάλειψη της αυταρχικής συμπεριφοράς δε συνεπάγεται και την απόλυτη ρήξη
με την έννοια του ‘αρχηγού της οικογένειας’» (σελ. 248-249).
«Η περιορισμένη εμπλοκή του
πατέρα στην καθημερινή ζωή του επιτρέπει να διατηρεί κάποια απόσταση, ένα
ορισμένο ‘κύρος’. Τα παράπονα των γυναικών παραπέμπουν σε δύο κατηγορίες
συμπεριφορών. Στη μια περίπτωση θεωρούν ότι ο άνδρας θα μπορούσε να αποδεχτεί,
και αυτός,, για κάποιο διάστημα να τις αντικαταστήσει στον ρόλο του
‘χωροφύλακα’ διότι θεωρούν ότι είναι πολύ εύκολο να επιτελεί τον ρόλο του
πατέρα που παίζει με τα παιδιά του. Στην άλλη περίπτωση αρνούνται ότι
αισθάνεται υποχρεωμένος να υπενθυμίζει ορισμένους κανόνες για να αποδείξει πως
είναι ο κύριος του παιχνιδιού, δηλώνοντας πως οι ίδιες γνωρίζουν καλύτερα τις
ανάγκες ως προς τη διατήρηση της τάξης» (σελ. 250-251).
DeSingly, F. (2012). Το άτομο, το ζευγάρι, η οικογένεια. Αθήνα: Κριτική,
σελ. 248-252.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου