«Σύμφωνα με τον αριστοτελικό
ορισμό, ψύχη είναι η πρώτη εντελέχεια ενός φυσικού, οργανικού σώματος, που έχει
τη δυνατότητα της ζωής, και, επίσης, έχει μέσα του την αρχή της κίνησης και της
στάσης. Εντελέχεια είναι η μορφή του όντος που υπάρχει σε κατάσταση
δυνατότητας. Η ψυχή, δηλαδή, είναι μια υπόσταση με την έννοια της μορφής. Η χαρακτηριστική
αριστοτελική διατύπωση, είναι πως η ψυχή είναι αυτό που ένα συγκεκριμένο σώμα
ήταν να είναι. Είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος, η πηγή και ο σκοπός της
κίνησής του. Είναι αιτία ως η μορφή του έμψυχου σώματος.
Στα ζωντανά όντα, ότι συνιστά την
ύπαρξή τους είναι η ζωή, και, για τη ζωή τους, αίτια και αρχή είναι η ψυχή, η
οποία, τελικά, ταυτίζεται με την ίδια τη φυσική, οργανική ζωή, μια ζωή που
συλλαμβάνεται ως ένα σύνολο ικανοτήτων ή λειτουργιών, που εκτελούνται διαμέσου
σωματικών οργάνων. Τις ικανότητες της ψυχής, άλλα όντα τις έχουν όλες, άλλα
κάποιες από αυτές, ενώ μερικά, όπως τα φυτά, μία και μόνη. Στις ικανότητες
αυτές περιλαμβάνονται η θρεπτική, η ικανότητα της επιθυμίας, της αίσθησης, της κίνησης
στον χώρο, η διανοητική ικανότητα» (σελ. 10).
«Ο Αριστοτέλης αισθάνθηκε την
ανάγκη μιας γενικής ψυχολογίας, που θα έχει να κάνει με το ζωντανό οργανισμό ως
τέτοιο, και όχι μόνο με τον άνθρωπο. Ταυτόχρονα, κατέληξε να δει καθαρά ότι η
ψυχή και το σώμα συνιστούν, στην περίπτωση του ανθρώπου επίσης, μια πολύ
συνεκτική ενότητα. Το Περί Ψυχής σηματοδοτεί το τελευταίο στάδιο της εξέλιξης
του Αριστοτέλη στον τομέα της ψυχολογίας» (σελ. 14).
Αριστοτέλης. Περί ψυχής. Αθήνα,
Ζήτρος, 2009, σελ. 9-15.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου