«Κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με τον
Άντλερ, ξεκινά τη ζωή του σε μια κατάσταση βιολογικής κατωτερότητας και
ανασφάλειας. Πράγματι, το ανθρώπινο είδος ήταν κατώτερο στον κόσμο των ζώων. Για
τον Άντλερ, ο πολιτισμός –η ανάπτυξη των εργαλείων, των τεχνών, των συμβόλων-
είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του ανθρώπου να μετριάσει την κατωτερότητά του
στη φύση. Κάθε νεογνό ξεκινά την ύπαρξή του σε μια κατάσταση αδυναμίας και δε
θα επιβίωνε αν δεν υπήρχαν οι κοινωνικές πράξεις των γονιών του.
Φυσιολογικά, το
παιδί ξεπερνά την αδυναμία του και αποκτά ασφάλεια επιβεβαιώνοντας προοδευτικά τις
κοινωνικές του σχέσεις, τους πολλαπλούς δεσμούς του που συνδέουν άνθρωπο με
άνθρωπο. Αλλά η φυσιολογική ανάπτυξη διακυβεύεται και από αντικειμενικούς και
από υποκειμενικούς παράγοντες. Οι αντικειμενικοί παράγοντες είναι ότι η
κατωτερότητα του βρέφους μπορεί να επαυξηθεί από οργανικές αδυναμίες ή από
κοινωνική διάκριση ή από μια ακατάλληλη τοποθέτηση στην οικογένεια.
Ο καθοριστικός παράγοντας για την
ανάπτυξη του νευρωτικού χαρακτήρα είναι η υποκειμενική στάση προς την αδυναμία-
κάτι που μας οδηγεί στη σημαντική διάκριση που κάνει ο Άντλερ μεταξύ της κατωτερότητας
σα γεγονός και των αισθημάτων κατωτερότητας. Είναι ένα χαρακτηριστικό του
ανθρώπινου βρέφους, λέει ο Άντλερ, ότι αντιλαμβάνεται την κατωτερότητά του πολύ
πριν μπορέσει να κάνει οτιδήποτε για αυτήν» (σελ. 164-165).
Αφήγηση από το βιβλίο του Rollo
May. (2010). Το νόημα του άγχους.
Αθήνα: Ύψιλον, σελ. 164-167.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου