Πώς να αναπτύξετε τον αυτοέλεγχο των παιδιών;

«Υπάρχουν τρεις βασικές παράμεροι για την αποτελεσματική ανάπτυξη του αυτοελέγχου και της υπευθυνότητας των παιδιών:     

Οι κυρώσεις πρέπει να χρησιμοποιούνται θετικά.

Τα λόγια των γονέων πρέπει πάντα να μετρούν.

Η σύγκρουση με τα παιδιά πρέπει να αποφεύγεται.

Η επιβολή μιας κύρωσης είναι αποτελεσματική όταν γίνεται με τρόπο ώστε το παιδί να ξέρει επακριβώς:

Με ποιον τρόπο φέρθηκε ανεύθυνα και τι ακριβώς ζητείται από αυτό» (σελ. 104-105).

Τα λόγια πρέπει πάντα να μετρούν 

«Τα βασικά γνωρίσματα ενός αποτελεσματικού συστήματος συμπεριφορικού ελέγχου σε μια οικογένεια είναι η προβλεψιμότητα, η ιδιαιτερότητα και η συνεκτικότητα.

Προβλεψιμότητα σημαίνει να ξέρει το παιδί πως ακριβώς θα αντιδράσετε σε μια δεδομένη συμπεριφορά, υπεύθυνη ή ανεύθυνη. Η προβλεψιμότητα ισχύει είτε δίνετε μια υπόσχεση είτε απειλείτε με κυρώσεις. Τα λόγια αρχίζουν να λαμβάνονται υπόψη από τα παιδιά όταν μετουσιώνονται σε πράξη. Οι γονείς οφείλουν να καθορίζουν με ακρίβεια τις υποσχέσεις ή τις κυρώσεις τους. 

Όσον αφορά την ιδιαιτερότητα, οι γονείς οφείλουν να καθορίζουν με ακρίβεια τις υποσχέσεις ή τις κυρώσεις τους. Το να υποσχεθείτε σε ένα παιδί ότι ‘’θα κάνουμε κάτι ωραίο το Σαββατοκύριακο’’ ως αντάλλαγμα για μια υπεύθυνη πράξη ή απλώς σε μια αυθόρμητη χειρονομία αγάπης, είναι υπερβολικά ασαφές και επίσης ξεχνιέται εύκολα.

Το τρίτο βασικό γνώρισμα ενός αποτελεσματικού συστήματος συμπεριφορικού ελέγχου είναι η συνεκτικότητα των αποκρίσεων ανάμεσα στις διάφορες καταστάσεις, στα αρμόδια άτομα και στα μεμονωμένα παιδιά. Αν οι δύο γονείς χρησιμοποιούν διαφορετικά συστήματα ευθύνης, τα παιδιά καταλήγουν μπερδεμένα, διότι δεν είναι σίγουρα ποιον γονέα να ακούσουν. Επίσης, όπως και οι ενήλικες, τα παιδιά εκμεταλλεύονται αυτή την αδυναμία του συστήματος για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις. Όλοι οι γονείς ξέρουν ότι τα παιδιά μπορούν να στρέψουν τον ένα γονέα εναντίον του άλλου ή τον έναν δάσκαλο εναντίον του άλλου» (σελ. 107-109)

«Κάποιες φορές το παιδί εμμένει στις διασπαστικές συμπεριφορές ότι κι αν κάνει ο γονέας. Είναι βέβαιο ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η ηρεμία και η υπομονή του γονέα θα αρχίσουν να στερεύουν. Όταν συμβαίνει αυτό, η καλύτερη τακτική είναι να αποτραβηχτεί ο γονέας από το παιδί. Η απώλεια ελέγχου δε βοηθάει καθόλου» (σελ. 111).

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Τόνι Χάμφρις. (2018). Αυτοεκτίμηση. Το κλειδί για το μέλλον του παιδιού σας. Αθήνα: Το μέλλον, σελ. 104-112.