"Εγκλωβισμένος μέσα σε έναν κόσμο
που δεν φτιάχτηκε για μένα… μέσα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν με αποδέχτηκε… μέσα
σε έναν κόσμο που δεν μπορώ να καταλάβω… χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος και
χωρίς να έχω μια απάντηση…"
Πόσο εύκολο είναι να αρχίσεις να
κρύβεσαι, ώστε να προστατεύσεις τον εαυτό σου από ένα απειλητικό περιβάλλον,
που νιώθεις να σε φθείρει, να σε υποτιμά και να σε μειώνει; Πόσο ανακουφιστική
είναι η ασφαλής κρυψώνα που έχεις φτιάξει ώστε να παραμένεις μακριά από τον
κόσμο, από τη φασαρία, από τους ανθρώπους;
Μπορεί αρχικά να θεωρούσες ότι
είναι μια όμορφη διέξοδος, μια ανακουφιστική λύση, μια έξυπνη άμυνα απέναντι σε
όλα όσα σε έχουν πληγώσει και σε έχουν πονέσει… όμως, σταδιακά, άρχισες να
νιώθεις εγκλωβισμένος, φυλακισμένος μέσα στην ίδια την κρυψώνα που έφτιαξες για
να είσαι ασφαλής.
Όσο περισσότερο θα κρύβεσαι για
να μην πληγωθείς και να μην απογοητευτείς τόσο πιο πολύ θα νιώθεις
εγκλωβισμένος και περιθωριοποιημένος. Θα συνεχίσεις να ζεις μακριά από την ίδια
σου τη ζωή, από αυτό που είσαι… Ποτέ δεν ένιωσες ελεύθερος να εκφράσεις αυτό
που είσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που θέλεις… Πάντα είχες τον φόβο: μη φανείς,
μη σχολιαστείς, μη κατηγορηθείς, μη ενοχοποιηθείς. Λες και δεν είχες το
δικαίωμα να είσαι αυτό που είσαι… Λες και έπρεπε να καταδικάσεις τον εαυτό σου
στην αφάνεια, στην κρυψώνα σου…
Έμαθες να κρύβεσαι… να σιωπάς… να
μην αφήνεις τον εαυτό σου να είναι αυτό που είσαι. Έμαθες να κρύβεις
συναισθήματα και σκέψεις, χαρακτηριστικά σου και ανάγκες, έμαθες να κρύβεις όλα
όσα είσαι… Και κρυμμένος από όλους και από όλα να περιορίζεις τα όριά σου. Τα
όρια που τελικά έβαλες γύρω σου και κατέληξαν σε ένα κλοιό που νιώθεις να σε
πνίγει, να σε εγκλωβίζει και να σου δυσκολεύει την ανάσα… να σου περιορίζει
κάθε ελευθερία και κάθε επιλογή…
Για πόσο ακόμα θα μείνεις «κρυμμένος»
από τη ζωή… εγκλωβισμένος μέσα στα τείχη που εσύ ο ίδιος έχτισες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου