Τα πράγματα είναι απλά κι εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Όλοι
θέλουμε κάποιον να τον αγαπάμε και να μας αγαπάει.
Και αντί να νιώσουμε ικανοποίηση με αυτό αναζητούμε διαρκώς τη
δυσκολία, τον υποβιβασμό, το παίδεμα. Λες κι έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως αν
διαρκώς τα βιώνει αυτά κάποια στιγμή θα σταματήσει να πονάει, θα αποκτήσει
ανοσία.
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι μέσα από τις δυσκολίες θα φτάσουμε
στην πραγματική αγάπη. Και πονάμε και πληγωνόμαστε, ταλαιπωρούμαστε. Ωστόσο,
μπορούμε να φτάσουμε ακόμη και στο σημείο να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αυτό
είναι αγάπη. Αυτό το ονομάζουμε αγάπη και παλεύουμε να μη το χάσουμε, να μην το
προδώσουμε να μην απαλλαγούμε από αυτό.
Κι αυτό που ονομάζουμε αγάπη δεν είναι πάρα ένα συνεχές
βασανιστήριο, στο οποίο εν τέλει καταλήγουμε να έχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε
αυτό και να έχουμε εκπαιδεύσει τον εαυτό μας να πονά, να ταλαιπωρείται, να υποφέρει.
«Αγάπη»: Στο βωμό της θυσιάζουμε τα πάντα, τον ίδιο μας τον
εαυτό. Πόσο ταιριάζει με το συναίσθημα της αγάπης να πονάς και να βασανίζεσαι;
Δεν είναι αγάπη, είναι απλά μια επιλογή επιβίωσης, παιδέματος
που δίνει ένα νόημα στην ύπαρξή σου.
Και θεωρείς πως όσο πιο πολύ είσαι αφοσιωμένος στο να αγαπάς
τόσο πιο πολύ εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στην αγάπη, δίνοντας και λαμβάνοντας
συναισθήματα.
Κάποια στιγμή ίσως αναρωτηθείς πόσο μπορείς να μιλάς για «αγάπη»,
όταν καταλήγεις κάθε φορά να παιδεύεις τόσο τον εαυτό σου μέσα σε μια τέτοιου
είδους κατάσταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου