Διαβάζοντας: «Εγκώμιο για τον έρωτα»

Του Alain Badiou

«Ο έρωτας είναι πράγματι μια ‘διαδικασία αλήθειας’, δηλαδή μια εμπειρία όπου ένας ορισμένος τύπος αλήθειας κατασκευάζεται. Αυτή η αλήθεια είναι πολύ απλά η αλήθεια πάνω στο Δύο. Η αλήθεια της διαφοράς ως τέτοιας. Και θεωρώ ότι ο έρωτας –αυτό που αποκαλώ η ‘σκηνή του Δύο’- είναι αυτή η εμπειρία. Υπό αυτή την έννοια κάθε έρωτας που αποδέχεται τη δοκιμασία, που αποδέχεται τη διάρκεια, που αποδέχεται ακριβώς αυτή την εμπειρία του κόσμου από τη σκοπιά της διαφοράς παράγει με τον τρόπο του μια νέα αλήθεια πάνω στη διαφορά. Για αυτό ακριβώς κάθε αληθινός έρωτας ενδιαφέρει ολόκληρη την ανθρωπότητας, όσο ταπεινός κι αν είναι φαινομενικά, όσο κρυμμένος κι αν είναι» (σελ. 51-52).

«Ερωτεύομαι σημαίνει έρχομαι αντιμέτωπος, πέρα από κάθε μοναξιά, με ότι από τον κόσμο μπορεί να εντατικοποιήσει την ύπαρξη. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο βλέπω, άμεσα, την πηγή της ευτυχίας που μου προσφέρει η παρουσία του άλλου δίπλα μου. Το ‘σ’ αγαπώ’ γίνεται: υπάρχεις και είσαι η πηγή της ύπαρξής μου μέσα στον κόσμο. Στο νερό αυτής της πηγής βλέπω τη χαρά μας, τη δική σου πρώτα από όλα. Βλέπω, όπως στο ποίημα του Μαλλαρμέ:

Στον κυματισμό εσύ να γίνεσαι

Η γυμνή σου αγαλλίαση» (σελ. 108)

Badiou, Alain. (2016). Εγκώμιο για τον έρωτα. (Μτφρ. Φ. Σιατίτσας & Δ. Βεργέτης). Αθήνα: Πατάκης.